Sequel

Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 5 (στην Ψωροκώσταινα)

Το τελευταίο πράγμα που θα έβαζα στο καζανάκι της ανησυχίας μου είναι μην τυχόν και χαρακτηριστώ ανθέλληνας από τους Νεοέλληνες. Φαντάζομαι ότι ακόμα και ο Ουμπέρτο Έκο θα έχει παρόμοια προβλήματα στην Ιταλία με τους Νεοιταλούς. Αλλά αυτό δεν αρκεί να απαλύνει τον πόνο για την είσοδο σε μια σκοτεινή εποχή που έρχεται μετά από χρόνια περιπλάνησης σε ένα τούνελ. Η τεχνολογία μπορεί να προχωράει, τα προιόντα που φτιάχνουν την διάθεση μας ολοένα να εξελίσσονται, αλλά είναι φανερό ότι κάποιος ξέχασε να συνετίσει τον ανθρώπινο νου.

Τουλάχιστον ξέρω ότι πρέπει να ξαναδιαβάσω την ιστορία. Δεν αρκεί να κατηγορείς μια ζωή τους Αμερικάνους, Άγγλους, Γάλλους, Ρώσους, τον Μέτερνιχ, και τα άλλα παιδιά για τα δεινά του Νεοελληνικού έθνους. Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και τα καλοκαιρινά μπανάκια δεν θα το ξεπλύνουν τόσο εύκολα.

Μια μπανάνα και ένα μπάντζο

Σε επερώτηση του ΚΚΕ την περασμένη Παρασκευή τέθηκε το θέμα των εργατικών δικαιωμάτων στις εποχικές ως επί το πλείστον τουριστικές επιχειρήσεις. Αν και βασισμένο στην γνωστή ρητορική του, το ΚΚΕ έθιξε ένα θέμα που σπάνια συζητείται, ενώ δεν έλλειψαν και σπαρταριστές καταγγελίες για επιχειρήσεις που απαιτούν την ολική αποτρίχωση (αλλά ολική 100%) για λόγους αισθητικής, την δεδομένη έλλειψη ωραρίων καθότι η παροχή υπηρεσιών συνεχίζεται νοητά και όσο ο εργαζόμενος κοιμάται, την χρήση ακόμα και ανηλίκων (ημεδαπών και αλλοδαπών) με αμοιβή ένα λαχταριστό κουλούρι. Ο υπουργός είπε ότι οι εξαιρέσεις δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αναλώθηκε και σε μια κλασική κόντρα με την αντιπολίτευση και όλοι μαζί περάσαν ένα ευχάριστο απόγευμα χωρίς κανένα συμπέρασμα προτού πάνε για ουζάκια στο κοινοβουλευτικό καφενείο. Αν δεν ήταν ήδη εκεί.

Καθότι η πολύ θεωρία κάνει κακό αλλά είναι το μόνο που μου απομένει αυτή την στιγμή, καθότι πάνε χρόνια από την πρώτη και τελευταία φορά που εργάστηκα σε τουριστικό γραφείο, αναρωτιέμαι, καθαρά θεωρητικά, γιατί ένας επιχειρηματίας να μην κάνει το παν για να αυξήσει το κέρδος του. Στο ήδη ξεφούσκωμα μιας οικονομικής κρίσης που πληρώνουν μόνο αυτοί που δεν την προκάλεσαν, ο καπιταλισμός κουβαλάει ακόμα τις ίδιες θλιβερές αρχές που ακόμα και ο Άνταμ Σμιθ είχε αποκηρύξει, έστω και αν όλοι προτιμούν να αποκρύπτουν αυτή την λεπτομέρεια.

Γιατί να μην κινήσει γη και ουρανό κάποιος για να αυξήσει το κέρδος? Σε έναν κόσμο που τα βιλαέτια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας φτιάχνουν το πλαίσιο για business μεταξύ των υποτίθεται καθαγιασμένων θεσμών, κράτους και εκκλησίας, άσχετα αν μετά ο Έλγιν είναι αλήτης που υπέγραψε παρόμοιο χειρόγραφο με τον πασά της Αθήνας, όποιος επιχειρηματίας πάει με τον σταυρό στο χέρι είναι ΜΑΛΑΚΑΣ. Αυτός ο άγραφος νόμος στα άδυτα του καπιταλισμού, που γίνεται αντιληπτός με το που κλείσεις τα βιβλία και βγεις στον δρόμο, εξηγεί γιατί όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες είναι αποδεκτοί και καθωσπρέπει. Είναι έτσι γιατί όλοι οι μικρομεσαίοι τους παρακολουθούμε με δέος για όσα δεν καταφέραμε εμείς αλλά κατάφεραν αυτοί.

Αυτός είναι και ένας λόγος που η οικονομική κοινωνική-ανισότητα δεν είναι μόνο ταξική. Αν γυρνάγαμε τούμπα τον κόσμο και οι φτωχοί γίνονταν πλούσιοι και τούμπαλιν, κάποιοι θα θέλαν να γίνουν υπερπλούσιοι σε τέτοιο βαθμό που θα ξαναέστηναν κοπιωδώς το ίδιο ακριβώς πυραμιδικό ιεραρχικό σύστημα με τις χρηματοπιστωτικές διαβαθμίσεις.

Γιατί λοιπόν ένας επιχειρηματίας να μην πάρει ανήλικα στην δούλεψη του, γιατί να τον ενδιαφέρουν τα ωράρια, γιατί να μην προτιμά ξένους με χαμηλότερες απαιτήσεις όταν οι γηγενείς θέλουν και ΙΚΑ? Οι κρατικο-επιδοτούμενες επενδύσεις κατά τα άλλα φέρνουν θέσεις εργασίας αλλά τελικά μόνο για τον διεθνή καπιταλισμό και για όσους πλειοδοτούν στο να ζητούν λιγότερα εργατικά δικαιώματα. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι η λύση σε όλα αυτά είναι ο συνδικαλισμός, εγώ πάλι έχω βάσιμες αμφιβολίες.

Γιατί τέλος ο επιχειρηματίας να μην βιάσει το περιβάλλον? Η αειφορία ή sustainability μπορεί να γίνει οδηγός μόνο αν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι μόλις εκείνος πεθάνει έπονται άλλες γενιές που δεν θα δουν τα δέντρα που κόβονται, τα βουνά που ισοπεδώνονται, τις θάλασσες που δεν είναι πια και τόσο μπλε. Αν ο άνθρωπος έπαυε να βλέπει το δάχτυλο του και κοίταγε το άπειρο που απλώνεται μπροστά του θα έπρεπε να γονατίσει σκυφτός αλλά όχι με φτιαχτή σεμνότητα και ταπεινότητα. Θα έπρεπε να αναρωτηθεί τελικά αν είναι κτήμα του ίδιου του εαυτού, ώστε να απαιτεί τόσο χυδαία να είναι όλοι οι άλλοι κτήμα του.

Υ.Γ: Σε μια από τις ερωτήσεις βέβαια έχει ήδη δωθεί απάντηση, η πράσινη ανάπτυξη είναι το σύνθημα της εποχής, κόμματα, επιχειρηματίες, βρήκαν άλλη μια παρόλα για να μας κοιμήσουν. Και φαίνεται να έχουν πολλές ακόμα. Όμως οι μπανανίες όπως και οι σκλάβοι όλων των χρωμάτων και εθνών με τα μπάντζο στις φυτείες ίσως κάποτε ξυπνήσουν. Αρκεί να μην γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη.

Υ.Γ2: Αντί να μας ζαλίζουν οι οργανισμοί του ΟΗΕ με την αύξηση των υποσιτιζόμενων γιατί δεν οργανώνουν μια εκστρατεία να τους εξολοθρεύσουν ώστε να ζήσουμε πιο sustainable εμεις οι υπόλοιποι. Με χορηγούς τους πράκτορες της Ονδούρας. Από 120 οργανωτές πραξικοπημάτων του θείου Σαμ, αυτοί ξέρουν.

Υ.Γ3: Το σύστημα χρειάζεται τους φτωχούς και τους μεσαίους αλλά οι πάρα πολύ φτωχοί μπορούν να χαλάσουν την μανέστρα. Ο πάρα πολύ φτωχός χέστηκε αν με ικανοποιούν οι γωνίες της high digital τηλεορασούλας μου ή αν καλύπτομαι με τις παράλληλες σχέσεις μου, ο πάρα πολύ φτωχός θέλει ψωμάκι.

Στρουθοκάμηλοι

Το ανέφερα και σε σχόλιο προηγουμένως αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο για ξέχωρο ποστ επειδή ειπώθηκε ότι έχω πρόβλημα με την αριστερά. Ναι, με αυτή την αριστερά έχω τεράστιο πρόβλημα και για αυτό λυπήθηκα πραγματικά για τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=15183

Στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 2008 πέθανε ένα αθώο αγόρι. Στο Ιράν έχουν πεθάνει τουλάχιστον 10 άτομα και όμως ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ συνομιλεί με τον πρεσβευτή του Ιράν και προωθεί την πολιτική του σπέκουλα. Όταν ο Καραμανλής μίλαγε για ασύμμετρες απειλές ο Αλαβάνος (δικαίως) τον λοιδωρούσε. Τώρα οι Αμερικάνοι είναι και πίσω απ' όλα γιατί βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το Ιράν δεν είναι σαν το Ιράκ γιατί ένα μέρος του κόσμου θέλησε αλλαγή. Όχι ότι αποκλείεται να το υποκινούν οι Αμερικάνοι, αλλά δεν υπάρχει κανένα τέτοιο στοιχείο, επομένως οι του ΣΥΡΙΖΑ δημαγωγούν. Εκτός αν τελικά και οι ΕΛ ήρθαν από τον Σείριο.

Αυτά περί απαιτήσεων για ανθρώπινα δικαιώματα είναι μπούρδες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδεχόταν να συζητήσει με κανέναν τον Δεκέμβρη του 2008 για έναν νεκρό αλλά τώρα συνομιλεί με το καθεστώς που σκότωσε τουλάχιστον 10. Μήπως να στείλουμε τους Έλληνες μπάτσους να πάρουν σεμινάρια από Ιρανούς μπάτσους???

Αυτή την αριστερά την χαρίζω στους αριστερούς και να την χαίρονται.

Υ.Γ: Δεν υπονοώ ότι ο Dead Rabbit που έκανε το σχόλιο είναι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά είναι τρόπος ζωής και δεν περικλείεται σε κόμματα σων και καλά. Απλά ξεκαθαρίζω γιατί τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα μου λένε ελάχιστα, πλην κάποιων προσωπικοτήτων.

Δωρεά

http://www.skai.gr/articles/news/politics/ΚατέθεσανοιδύοπρώηνταμίεςτουΠΑΣΟΚ/

"Κατάθεση στον 4ο ειδικό ανακριτή Νίκο Ζαγοριανό έδωσαν οι πρώην υπεύθυνοι του ταμείου του ΠΑΣΟΚ κκ Σπύρος Αυγερινός και Δήμητρα Παπαχρήστου, ενόψει της αυριανής (Τετάρτη) απολογίας του κ. Θεόδωρου Τσουκάτου, ο οποίος κατηγορείται ότι το 1999 είχε παραλάβει ένα εκατομμύριο μάρκα από τα λεγόμενα «μαύρα» ταμεία της επιχείρησης, τα οποία – όπως υποστήριξε - είχε δώσει στο ΠΑΣΟΚ.Εξερχόμενοι του ανακριτικού γραφείου οι δυο μάρτυρες ανέφεραν ότι κατέθεσαν στον ανακριτή τα ίδια πράγματα που είχαν υποστηρίξει και στον εισαγγελέα κ. Αθανασίου, ότι δηλαδή ο κ. Τσουκάτος τότε έδινε χρήματα στα ταμεία του κόμματος προερχόμενα από εισφορές και ως εκ τούτου δεν μπορούν να γνωρίζουν αν το επίμαχο ποσό κατατέθηκε στα ταμεία του κόμματος και υπό ποία μορφή."

Εμφανίζεται ένας τύπος και λέει στον Administrator ή σε κάποιον που γράφει στο μπλογκ, σας γουστάρω πολύ, πάρτε ρε παιδιά ένα εκατομμύριο Ευρώ να γράφετε όλη μέρα στο μπλογκ και να μην κάνετε τίποτα άλλο. Φυσικά και θα τα πάρουμε χωρίς να ρωτήσουμε το γιατί ή άλλες πληροφορίες (αν πρόκειται για ξέπλυμα χρήματος φεριππήν - ή αν ο τύπος θέλει στο τέλος κάθε ποστ να αναφέρεται το όνομα του) - θα τα πάρουμε για να ενισχύσουμε το συντροφικό μας κίνημα (όπως αυτοαποκαλείται και το άνωθεν αριστερό-σοσιαλιστικό κόμμα).

Αυτή είναι η Ελλάδα.

Υ.Γ: Επίσης δεν θα μας απασχολήσει η μορφή κατάθεσης, το συντροφικό μας κίνημα όλα τα αλέθει, από επιταγές μέχρι ότι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους.

Υ.Γ2: Ραβασάκι Για την ΕΛ ΑΣ

Κράτος Δικαίου

Υπό κατάθεση τροπολογία του νόμου 3386/2005: Είσοδος, διαμονή, και κοινωνική ένταξη υπηκόων τρίτων χωρών στην Ελληνική Επικράτεια.

"Ο αλλοδαπός (νόμιμος ή παράνομος) θεωρείται επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια όταν σε βάρος του ασκηθεί ποινική δίωξη για αδίκημα που τιμωρείται με στερητική της ελευθερίας ποινής, τουλάχιστον τριών μήνών". Ταυτόχρονα, αν στην κράτηση του στην μπουρού, μέχρι να απελαθεί, και ενώ θα αλληλοχαστουκίζεται με άλλους μετανάστες προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, κριθεί ύποπτος διαφυγής, τότε η παραμονή του στο κρατητήριο θα διαρκεί από έξι έως δώδεκα μήνες.

Νομικός δεν είμαι αλλά η υπόθεση ζέχνει φράουλες Μανωλάδας (1, 2). Μια πρόχειρη έρευνα δείχνει ότι διευκολύνεται η απέλαση ακόμα και νόμιμων μεταναστών καθώς και η μακροχρόνια κράτηση τους για αδικήματα που μόνο κακουργήματα δεν αποτελούν (1, 2).

Το κράτος με αυτό το νόμο ξεχωρίζει για τα καλά τα χλωρά απ τα ξερά. Τους γηγενείς από τους όποιους άλλους. Το βρίσκω απόλυτα θεμιτό γιατί δεν έκαναν τόσο κόπο να έλθουν οι ΕΛ από τον Σείριο για να εξομοιώνονται τα παιδιά τους με τους βάρβαρους.

Το κράτος όπως πολλοί προτιμούν να ξεχνάνε είμαστε εμείς. Αν το κράτος, δηλαδή εμείς (δεν είναι υπερβολή η επανάληψη όταν δεν γίνεται εύκολα κατανοητό το πέριεχόμενο), γουστάρει να έχει τέτοιους νόμους και επιβραβεύει πολιτικούς που προωθούν τέτοιους νόμους, τότε όποιος εξαντλεί την οργή του στους μπάτσους που π.χ κακοποιούν μετανάστες υποκρίνεται ως εκεί που δεν πάει. Όπως στην δημοκρατία τα αδιέξοδα βρίσκονται μόνο μέσα στα μυαλά των πολιτών που δεν υπηρετούν την πολιτεία, έτσι και το όργανο, όπως και το μπουζούκι, παίζουν σε ότι σκοπό τους βαρέσεις.

Και όλοι όσοι μπλογκαροαμπελιφολοσούμε, αποθεώνουμε το κάθε παλτό με δυο σπασμένα πόδια, χτίζουμε καριέρες ή τρέχουμε σαν τον Βέγγο για τον καθημερινό επιούσιο, και γενικώς ζούμε τις ζωούλες μας, καλό θα είναι να κάνουμε και καμιά αυτοκριτική. Ακόμα και οι ίδιοι να είμαστε παναγίες και να μην έχουμε την παραμικρή ευθύνη για το τριγύρω μπάχαλο, υπάρχουν δικοί μας άνθρωποι που σίγουρα έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για το πολιτικό-περιβαλλοντικό-κοινωνικό-ηθικό και πλεόν νομικό κατάντημα. Δεν είμαστε πεφωτισμένοι για να δείξουμε το φως, είναι ζήτημα αν μπορούμε να το βρούμε οι ίδιοι. Μπορούμέ όμως να τους καλέσουμε να ψάξουμε μαζί. Με μόνη ελπίδα να ξαναξεκινήσουμε την αναζήτηση αλλά να μην καταλήξουμε με εκπομπή στον Αντέννα.

Υ.Γ: Απο το Smooth Criminal στο Rock my World πολλά στραβά μεσολάβησαν αλλά ο καλλιτέχνης μένει ζωντανός με το έργο του και ο Michael Jackson επικαιροποίησε όσα είχε διδάξειτο Rock n Roll προγενέστερα. Το μπιτ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

Πώς περνάει ο καιρός...

Το έβαλα και στο φέιζμπουκ αλλά δεν είδα ανταπόκριση.
Πάρτε το λοιπόν κι εδώ και ΔΕΙΤΕ ΤΟ
ΟΛΟ
http://www.youtube.com/watch?v=lTU5Z_eGUH0
..κι ο καθένας (από εμάς) να αναλάβει τις ευθύνες του (βλ. κάλπη)

My prequel's sequel

Την περασμένη Παρασκευή είδα το Terminator Salvation. Αρκετοί το περιγράφανε ως Terminator 4. Στην ουσία όμως ήταν ένα prequel της γνωστής σειράς. Ή μήπως όχι? Η ιδιαίτερη πλοκή του Terminator καθιστά δύσκολη την τοποθέτηση του Salvation ως προγενέστερο ή μεταγενέστερο των υπολοίπων. Περίεργο? Όχι ιδιαίτερα όπως διαπίστωσα. Το Hollywood θεωρώ πως τελευταία βλέπει αυτά τα μπερδεψιάρικα sequel-prequels ως το νέο αίμα των κινηματογραφικών spin-offs.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη "full feature" κινηματογραφική ταινία είναι το The Story of the Kelly Gang του 1906. Ακολουθεί το 1914 η πρώτη έγχρωμη ταινία The World, the Flesh and the Devil. Το πρώτο πραγματικό sequel που γυρίστηκε ήταν το Fall of a Nation το 1916. Θέλω να πιστεύω πως το sequel αυτό δεν ήταν μια πρώτη αποπείρα αρπαχτής σε ένα νέο είδος αλλά η συνέχιση της ιστορίας του πρώτου (The Birth of a Nation, 1915). Προσωπικά πιστεύω πως εκεί που ξεκίνησε το όργιο των sequels ήταν την δεκαετία του '60 με την σειρά των James Bond. Ξεκινάει αργοτερά η μαζική παραγωγή sequels όχι ιδιαίτερα βαθυστόχαστων ταινιών όπως slashers (Friday the 13th, Halloween), κωμωδίες (Police Academy) και περιπετειούλες (Back to the Future). Αυτές οι ταινίες φυσικά επέτρεπαν κάτι τέτοιο καθώς δεν υπήρχε και κάποια ιδιαίτερη ιστορία που έπρεπε να προσαρμοστεί ώστε να επιτρέψει την ύπαρξη συνέχειας.

Στο σημείο αυτό φαντάζομαι το Hollywood αρχίζει να θέλει να επεκτείνει την παραγωγή sequels και σε ταινίες με λίγο πιο βαθυστόχαστο σενάριο. Τα απότελέσματα άλλοτε είναι πολύ καλά (Terminator 2) και άλλοτε τραγικά (Highlander). Στις περισσότερες αν όχι όλες τις περιπτώσεις πάντως τα sequel αν και καλά αρκετές φορές, αδυνατούν να φτάσουν το επίπεδο της πρώτης. Χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις θα έλεγα πως είναι οι σειρές Alien και Predator. Ειδικά για αυτές τις δύο περιπτώσεις βλέπουμε και το απόλυτο spin-off με τα δυο τραγικά Alien vs Predator...

Και να σου λοιπόν που αρχίζουμε να θέλουμε κάτι περισσότερο. Και τι ανακαλύπτουμε? Μα τα prequels! Εκεί που μια σειρά λες ότι δεν πάει άλλο και είναι ήδη τραβηγμένη από τα μαλλιά, πάμε πίσω στον χρόνο να δούμε πως ξεκίνησε η όλη φάση. Batman Begins και Gotham Knight, Hannibal Rising, Exorcist: The Beginning, Terminator Salvation, Star Trek ... Η αλήθεια είναι φυσικά ότι η ιδέα του prequel δεν είναι καινούργια καθώς βλέπουμε prequels ακόμα και το 1948 με το Another Part of the Forest. Πλέον όμως έχει γίνει trend.

Προσωπικά θέλω να δω στα επόμενα χρόνια ποιό θα είναι το νέο μέσο για τα κινηματογραφικά studio να αρμέξουν τις τσέπες μας. Φαντάζομαι κάτι του τύπου Alien vs Predator αλλά πολύ πιο ξεκάρφωτο. Ο James Bond να πρέπει να κόψει το κεφάλι του Hannibal Lecter για να είναι ο "The one"...

P.S: Θα ήθελα με το post αυτό να αρχισεί μια κουβεντούλα:
- Ποιό θεωρείτε ότι είναι το πίο τραγικό sequel? (Highlander 2)
- To πιο πετυχημένο (The Godfather: Part II)
- To καλύτερο prequel? (Batman Begins)
- ...

Μεγάλες Στιγμές

Ζούμε μεγάλες στιγμές και είναι αδύνατο να τις αγνοήσουμε.

Ένα από τα αναπόσπαστα στοιχεία του British Pride, η British Airways, προέβει σε μια κίνηση που απο μόνη της αποτελεί χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο του Καπιταλισμού. Ζήτησε από 30.000 και πλέον (καλοπληρωμένους είναι αλήθεια σε αρκετές περιπτώσεις) υπαλλήλους της είτε να δουλέψουν τζάμπα για ένα μήνα είτε να πάρουν άδεια άνευ αποδοχών.

Δεν είναι η πρώτη εταιρεία που προχωράει σε τέτοιο απενενοημένο διάβημα αλλά το μέγεθος και η γενικότερη δυναμική της εν λόγω εταιρείας δίνει άλλα χαρακτηριστικά στην όλη υπόθεση.

Επίσης, προτείνω ένα συγκλονιστικό άρθρο από τον Guardian της περασμένης Παρασκευής για τον Αμερικάνικο Σοσιαλισμό των.... πλουσίων....

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jun/12/america-corporate-banking-welfare

το τρυπάνι (μέρος α')

ήταν μια κουνέλα
τσαχπίνα στρουμπουλή
τη λέγαν χουανίτα
τη θέλανε πολλοί
μ'αυτή έκανε νάζια
σκέρτσα και καπρίτσια
κουνούσε τη μουσούδα της
και άναβε τα βίτσια
μέχρι που μια μέρα
στη βόλτα της απάνω
της την έπεσαν τρεις κούνελοι
της άλλαξαν τα φώτα
η χουανίτα έμεινε έγγυος
ο πατέρας της την έδιωξε απ'το σπίτι
για να τ αβγάλει πέρα
έκανε πιάτσα στη σόλωνος
μέχρι που εκεί
γνώρισε τον μήτσο
έναν τίμιο ταξιτζή
που έμοιαζε του ρακιτζή
αλλά ήταν παλικάρι
πήρε τη χουανίτα σπίτι του
της έβαζε να φάει
της έστρωνε να κοιμηθεί
μα οτάν αυτή
μια μέρα μεσημέρι
έκανε να κουνηθεί
της έριξε'ένα χέρι ξύλο
και της είπε
να πάει
να
βρει αλλού να μείνει
έτσι η χουανίτ
α
με την κοιλιά στο στόμα
έτρεχε στα άσυλα
τα πάρκα
τις πλατείες
χωρίς στον ήλιο μοίρα
μάζευε εμπειρίες
κάποτε γέννησε
στη γωνιά του δρόμου
δεκαννιά
γλυκά
χαριτωμένα
παιχνιδιάρικα
άχουτα αμωρέ
γουτσου γουτσου
με ροζ μυτούλες
και αθώα ολοστρόγγυλα ματάκια
κουνελάκια
και τότε πέρασε η κυρα Αγλαΐα
έβγαζε βόλτα
το ντοπερμαν
και το ντόπερμαν
έφαγε τη χουανίτα
(κάποτε τσαχπίνα στρουμπουλή
κουνέλα)
και τα δεκαννια
γλυκά
χαριτωμένα
παιχνιδιάρικα
άχουτα αμωρέ
γουτσου γουτσου
κουνελάκια
που είχαν ροζ μυτούλες
και αθώα ολοστρόγγυλα ματάκια
έτσι λοιπόν σας λέω
έχει μήνυμα η ιστορία
αν έχετε κι εσείς
με κουνέλα γνωριμία
τσαχπίνα, χαδιάρα
ζουμπουρλού και παιχνιδιάρα
πείτε της να μην
πολυπαίζει τη μουσούδα
με ύφος και πεντάστερο τουπέ
γιατί θα την πάρει ο διάλος
τέλος
γεια

Μαθήματα Μαγειρικής

Banana Split, Bananas, Beaker, Bunsen Soup, Cake, Cancelled Show, Chocolate Moose, Christmas Dinner, Coconut, Cow, Crunchy Stars, Donut, Dough, Eggs, Fish, Fishy Chowder, Flapjacks, Frog Legs, Happy Birthday, Heavy Metal, Hot Dogs, Hot Sauce, Japanese Cake, Jacques Roach, Lobsters, Love, Lump Bread, Meatballs, Meat Loafers, Milk Shake, Numa, Onion Cake, Orange Juice, Poisoned Food, Pressed Duck, Reporter, Roast Pig, Roasted Turkey, Roller Skates, Salad, Shakespeare, Souffle, Spaghetti, Spring Chicken, Squirrel Stew, Turtle Soup, Telling a Joke, Uncle, Wedding Cake.

Υ.Γ: Ανεξάρτητα αν διαφωνήσει ο administrator ή οποιοσδήποτε άλλος, διαχωρίζω την θέση μου σαν μέλος αυτού του μπλογκ από το σύνθημα με την Λία και την Βίσση. Δεν με εξέφραζαν και ορισμένα εκ των προηγούμενων αλλά αυτή την φορά νιώθω την ανάγκη να τονίσω την διαφοροποίηση μου. Δεν κάνω ούτε κριτική, ούτε με ενοχλεί η ύπαρξη του, απλά διαφωνώ με την όλη σύλληψη.

Το μαμούθ ρε παιδιά... Θα ξεφύγει!

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια κατάλαβαμε ότι έπρεπε να κατέβουμε από τα δεντρα και να συννενοηθούμε με τους άλλους που μας μοιάζανε γιατί one-on-one το μαμούθ λες ότι μας ψιλοείχε. Αρχίζουμε λοιπόν να φτιάχνουμε μικρές κοινωνικές ομάδες, προστατευόμαστε, τρεφόμαστε και γενικότερα επιβιώνουμε πιο εύκολα. Super! Ομαδικό πνεύμα, κοινωνικό συναισθημα και ποιός μας πιάνει.

Fast forward στο σωτήριο έτος του τώρα λοιπόν. Οι μικρές κοινωνικές ομάδες έχουν γίνει τερατώδεις και απρόσωπες (το κυριότερο) μεγαλουπόλεις όπου αδυνατείς να ξεχωρίσεις το πώς ακριβώς σε βοηθάει αυτή η κατάσταση να επιβιώσεις. Το κοινωνικό πνεύμα του ανθρώπου αντίστοιχα υφίσταται ατροφία αλλά ο άνθρωπος συνεχίζει να είναι ομαδικό όν και ψάχνει την ομάδα του. Το άσχημο όμως είναι ότι οι ομάδες εκ φύσεως (?) παραμένουν ανταγωνιστικές και οδηγούν πλέον σε ακρότητες. Αν το εξετάσουμε κάθε ομάδα στην οποία εντασσόμαστε έχει το αντίπαλο δέος της:
- EMO vs Trendy
- Ολυμπιακός vs Παναθηναϊκός
- ΝΔ vs ΠΑΣΟΚ
- Μετανάστες vs Χρυσαυγίτες
- Αριστεροί vs Δεξιοί
- Ψαγμένοι τύποι vs Τύποι με SUV στο Κολωνάκι
- Επιστήμη vs Οργανωμένη θρησκεία
- ...

Το κακό είναι ότι ο άνθρωπος όταν βουταέι μέσα στη μάζα γίνεται επικίνδυνος γιατί δεν έχει ατομική συνείδηση. Βάλε και κάνα δυο καθοδηγητές από πάνω (κάθε ομάδα τους έχει) και έδεσε το γλυκό.

Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να απαλλαγεί από αυτές τις ομάδες που τον περιορίζουν? Μήπως η ομαδική συνείδηση είναι κάτι πλέον αναχρονιστικό? Πως μπορούμε να αφήσουμε τις κατευθυνόμενες παπάρες και να πάμε πίσω στα βασικά? Πως διάολο μπορούμε απλά να μαζευτούμε για να κυνηγήσουμε το γα****νο το μαμούθ?

Supermarketing

Και πάω λοιπόν μετά από καιρό χθες στο supermarket της γειτονιάς. Αρχίζω και γεμίζω το καλάθι μου με ένα ένα τα είδη carbon που ψωνίζω κάθε δυο βδομάδες. Ψωνίζω τις τονοσαλάτες μου αρπάζοντας 2 συσκευασίες από αυτές τις κλασικές τις "2+1 δώρο". "Ωραία" λέω. "Έξι κονσερβες στην τίμή των τεσσάρων". Πάω μετά στο ψυγείο με τα γαλακτοκομικά να πάρω γιαούρτι. Παίρνω άλλες δύο συσκευασίες από την αγαπημένη μου μάρκα πάλι σε "2+1 δώρο" έκδοσή. "Ουάου" λέω. "Κόνομα έχω κάνει σήμερα. Το ένα τρίτο απ' ό,τι πήρα το πήρα τσάμπα". Πηγαίνοντας προς το ταμείο το μάτι μου πιάνει όλο το υπόλοιπο ψυγείο. "2+1 δώρο", "2+1 δώρο", "Παιρνετε 3 πληρώνετε 2". Μετά παρατηρώ ότι η τρομακτική πλειοψηφία των ειδών αυτών δεν έχει έκδοση solo. Τελικά το τρίτο δεν είναι δώρο απλά αυτή είναι η τίμη των τριών.

Εντάξει, η διαπίστωσή μου δεν ήταν και τόσο φοβερή. Ίσως δεν έγινε και με τον τόσο κινηματογραφικό τρόπο που περιέγραψα. Απορώ όμως. Αυτά τα μικρά χαζομάρκετινγκ τρικ σε πόσους πραγματικά πιάνουν?

Sympathy for the Devil

Οι μετακινήσεις ανθρώπων ανά τον κόσμο αφορούν όχι μόνο τους ίδιους τους ταξιδευτές αλλά και τους εκάστοτε προορισμούς τους. Μόνο που η αγωνία μιας χώρας να προσελκύσει τουρίστες είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμίας να προσελκύσει οικονομικούς μετανάστες. Εκτός βέβαια και αν χρειάζεται πάμφθηνο και απελπισμένο εργατικό δυναμικό για να οργανώσει Ολυμπιακούς και να αποκτήσει τις υποδομές προηγμένων χωρών. Για να πάψουν τα έργα να είναι μακέτο σύμφωνα με τον Κινέζο. Λίγο καλύτερα δηλαδή από το πως κατασκευάστηκαν οι πυραμίδες, εκτός και αν υιοθετηθούν οι συνδέσεις με την χαμένη Ατλαντίδα. Αν μετά από 3000 χρόνια επισκέφτονται τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις – Malls όπως επισκέπτονται σήμερα τις πυραμίδες, οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος να βάλουν το χέρι τους. Τουλάχιστον δεν θα σβήσουν οι αλλεπάληλες οικείες μνήμες υπό την σκιά του ασυνάρτητου καλατραβικού κάλλους. Παραδείγματος χάριν, δυο χέρια να μουτζώνουν τον Τζόρτζεβιτς.

Όσο όμως ο επισιτιστικός επιχειρηματίας της Σαντορίνης πουλάει τα γκουρμέ προιόντα και υπηρεσίες του σε τιμές που 15 οικονομικοί μετανάστες δεν συγκεντρώνουν ψιλά ούτε για το κουβέρ, η ανθρωπότητα δικαιώνεται. Τα σάπια θεμέλια φανερώνονται μόνο όταν τα διάφορα φτωχαδάκια επιχειρηματίες και τα corporate φιντάνια τους διαμαρτύρονται για το που είναι οι τουρίστες. Όντας μεταξύ Μ-Λ και Λ-Μ ΚΚΕ ζητούν από το κράτος να παρέμβει, να επιδοτήσει την εργασία, την επένδυση, να χρηματοδοτήσει καμπάνιες, να φέρει τουρίστες που θα έχουν παχιές τσέπες και δεν θα κάνουν διαγωνισμούς πεολειχίας στις μπάρες των Μαλλίων, που θα πληρώσουν μια περιουσία για να ζήσουν το true experience. Στο ξεκίνημα της σαιζόν όλοι τα βάζουν με το σύστημα, που σαν το δίχτυ πάντα απλώνεται μπροστά τους. Θα έλεγες ότι όλοι μεγάλωσαν με Σιδηροπουλικά ακούσματα. Στο τέλος της σαιζόν ξέρεις ότι οι περισσότεροι εξ αυτών όχι μόνο ψεύδονταν αλλά και ότι τελικά τους νανούριζαν με Πετρέλη-Στανίση. Αυτοί οι επιχειρηματίες αλλά και ουκ ολίγοι άλλοι πετυχημένοι επαγγελματίες έχουν την δική τους ατζέντα και την συζητάνε στα καφέ όπως όλοι οι αστοί με καθαρή την συνείδηση για το τι ωραία που τα καταφέρανε και χθές και σήμερα και αύριο.

Κάποιοι που εκτος από καθαρή συνείδηση έχουν και καθαρό αίμα βάλθηκαν να διώξουν άρον άρον τους οικονομικούς μετανάστες. Φέρτε κουβαρντάδες τουρίστες και διώχτε εξαθλιωμένους μετανάστες από παιδικές χαρές μην μολύνουν τα παιδάκια μας. Ξαναδίνοντας τα φώτα του πολιτισμού ο Έλληνας μπορεί να συνεχίσει να πίνει μακάριος το φραπεδάκι του και να απορροφείται στα τριημεράκια του. Ψηφίζοντας το ίδιο κατεστημένο. Τους συνήθεις υπόπτους. Μόνο που κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν. Ίσως από εδώ και πέρα να έχει και τους τουρίστες αλλά και τους οικονομικούς μετανάστες που του αξίζουν. Ώστε όλοι μαζί να ευθυμήσουμε στην μεγάλη εταιρική–κρατική και ενίοτε μητροπολιτική οντότητα Παρτάκηδες ΑΕ.

Just as every cop is a criminal
And all the sinners saints
As heads is tails
Just call me Lucifer
'Cause I'm in need of some restraint (Rolling Stones)

Το πάτημα

[...] Δεν είμαι ρατσιστής. Δεν έχω τίποτα με τη βλακεία. Κι εγώ βλάκας είμαι. Πολύ συχνά. Συνήθως. Αλλά δε φοράω στολή. Και δεν επιβάλλω τη βλακεία μου. Παρά μόνο σε όσους θέλουν. Στους φίλους μου, στην γκόμενά μου. Τι είναι μπάτσος; Ένας βλάκας όπως όλοι αλλά με στολή. Με πάτημα. Με το μαγικό κουμπί. Που το πατάς και κάτι γίνεται. Κάτι γίνεται; Νομίζει οτι κάτι γίνεται. Τι είναι φασισμός; Ένα πάτημα για όλους τους φτωχούς και τους βλάκες του κόσμου. “Όλοι είμαστε φτωχοί, αλλά εσύ είσαι καλύτερος φτωχός από τον άλλο φτωχό, το Μαύρο, τον Κινέζο, τον πούστη”. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί είσαι Άρειος. Γιατί έχεις Ιστορία. Γιατί έχεις στολή. Γιατί έχεις το πάτημα. Έτσι, κάτι μαλάκες που θα μπορούσαν να περνάνε μια χαρά με το πώς είναι και το τι είναι και να ζουν δημιουργικά και ευτυχισμένα, τσουπ, κάνουν το ξεπέταγμα, σηκώνουν το μέτωπο ψηλά, βρίσκουν το Πάτημα: Στολή, Ιστορία, Φυλή, Πιστόλι. Και ξαφνικά ο βλάκας, ο περίγελος του σχολείου, αποκτά εξουσία πάνω σου, πάνω μου, πάνω μας, έτοιμος να χυμήξει, να πάρει το αίμα του πίσω. Απ' όλους. Από τις γκόμενες που δεν του κάθισαν, από τους τύπους που δεν τον έκαναν παρέα, από τους συναδέλφους που τον δούλευαν, Τώρα μπορεί να τους δείρει, να τους μπουζουριάσει, να τους ξεφτιλίσει, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, ασύδοτα, ελεύθερα, απόλυτα. Δεν ξέρω, πολλές φορές το σκέφτομαι, οτι εντάξει, άνθρωποι είναι κι αυτοί, ένα μισθό παίρνουν και τα ρέστα. Στ' αρχίδια μου. Να βρουν άλλη δουλειά. Και σιγά το μισθό. Δουλειά, να βαράς τον άλλον είναι δουλειά; Δεν είναι. Είναι εκδίκηση. Η εκδίκηση του τίποτα. Έτσι λέω εγώ και με λένε Μανόλη.

Από το βιβλίο “Τα χαστουκόψαρα” του Λένου Χρηστίδη

Οικολογία - Κοροϊδία = 2

Έλεος πια με τισ οικολογικές ανησυχίες κ τις πράσινες παπάρες.Δεν αντέχω άλλο. Είχαμε πριν λίγο καιρό μόνο τις δήθεν φιλανθρωπίες των πλουσίων κ των μεγιστάνων,που κάνανε την φιγούρα τους κ τις δημόσιες σχέσεις τους κ μάσαγαν οι ανόητοι μικροαστοί ότι δήθεν είναι ευαίσθητοι αυτοί που τους πίνανε το αίμα κανονικότατα, τώρα βρήκαμε καινούριο φρούτο.
Οικολογία σου λέει ο άλλος. Κ δήθεν φροντίζουν οι ματσωμένοι να έχουν υβριδικά αυτοκίνητα, ανακυκλώσιμα περιτυλίγματα οι μεγαλοαλυσίδες, Gala για το πράσινο οι μεγιστάνες κτλ κλτ. Μα καλά, είναι δυνατόν να τρώει τόσος πολύς κόσμος κουτόχορτο? Δεν είναι ολοφάνερο ότι όλοι αυτοί που μας το παίζουν οικολογικά ευαίσθητοι, είναι κοινωνικά κ ανθρωπιστικά αναίσθητοι? ότι δεν τους καίγεται καρφάκι για το πράσινο κ τα προβλήματα της φτώχιας? Ότι κάτι άλλο κρυβεται από πίσω? Ότι το πιθανότερο είναι να θέλουν να φτιάξουν την εικόνα τους προς τα έξω, ώστε απερίσπαστοι κ με τις ευλογίες όλου του κόσμου να συνεχίζουν να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους κ να καταστρέφουν τον κόσμο που ζούμε?
Περιμένω απαντήσεις γιατί μου φαίνεται ότι θα τρελαθώ με όλη αυτή την οικολογική μανία που ζούμε καθημερινά...Έλεος, αλλά εγώ τέτοια οικολογική συνείδηση δεν διαθέτω...Φιδάκια

Η Γέννηση ενός (πολιτικού;) αστέρα

Άντε επιδή πολύ κουλτούρα έπεσε, ένα βιντεάκι για χαλάρωμα. Συγγνώμη εκ των προτέρων για όσους δεν γνωρίζουν τον πρωταγωνιστή... Όσοι γνωρίζετε, προσέξτε το αγωνιστικό - καταγγελτικό- στυλ.

http://www.youtube.com/watch?v=w9moz_gDJEM&eurl=http%3A%2F%2Fne.pasok.gr%2Fkerkyra%2F&feature=player_embedded

Have fun...

Ripe Cornfield (Arthur ILLies 1870-1952)

Ο εν λόγω πίνακας του Γερμανού ζωγράφου Illies ανήκει σε εκείνα τα εκθέματα που παρουσιάζονται περιοδικά στο Barber Institute of Fine Arts, εντός του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ. Τώρα πρόσφατα που τον ξαναείδα κάτι με συνεπήρε. Αντιγράφω περιληπτικά από τον οδηγό της πινακοθήκης.

Arthur Illies was interested in the moon and religious symbolism (popular subjects in German art during his period). Illies omits all signs of human life. The field of corn refers to the autumn harvest, making the crescent moon a possible representation of the sickle. This also refers to the cycles of life. Much as corn is grown, harvested and replanted, mankind procreates, ages and dies. The central moon above the corn reinforces a sense that the viewer is looking up into the sky from ground level. Like the previous three works, this emphasises the small scale of human life. Corn is also used in Christianity as a symbol for the body of Christ. This suggests pantheism (the belief that God is present in all things). He was the first artist to publish a colour print in the German periodical Pan and continued to utilise colour in various ways in his work.

Υ.Γ: Αυτός ο πίνακας αποτελεί και το δικό μου φόρο τιμής στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, έναν από τους ελάχιστους βουλευτές που όχι μόνο εκτιμούσα για τις απόψεις του αλλά κυρίως για το ύφος του. Ίσως το ότι ποτέ δεν υιοθέτησε τον λαικισμό να του στέρησε δόξες και μεγαλεία αλλά ελπίζω να του χάρισε ψυχική ηρεμία στον προσωπικό του αγώνα.

Όλους αυτους, τους εχω βαρεθεί !!!

Στίχοι: Δημοσθένης Κούρτοβικ & Wolf Birman
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙ,ΟΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ Κ ΝΙΩΘΟΥΜΕ,ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ Κ ΔΥΝΑΤΑ...ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ Κ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ !!!

Σουρεαλισμός

Συνίσταται μια έκδρομη στα Χανιά αυτό το καλοκαίρι

G3A3

Γεία σας παιδιά..

Σας γράφω πλέον από την όμορφη πόλη της Ξάνθης. Είμαι σε ένα internet cafe όπου 15χρονοι Ξανθιώτες βρίζουν ο ένας τον άλλο με ακατανόμαστες εκφράσεις, παίζοντας ένα γνωστό RPG.

Η μετάθεση μου στη μονάδα ήταν το επόμενο αναγκαστικό βήμα σε αυτήν την άχαρη αλυσίδα εξαναγκασμών που με έχει υποβάλλει ο στρατός. Το αρχικό μούδιασμα στο καινιούργιο περιβάλλον ήταν δεδομένο όπως επίσης και οι διάφορες αρνητικές εκπλήξεις, όσον αφορά καθαρά στρατιωτικά θέματα (ωχ, που πάμε τουαλέτα τώρα? τι ώρα τρώμε? μπορούμε να κάνουμε μπάνιο? οι παλιοί είναι καλά παιδάκια, θα μας κάνουν παρέα ή θα μας βρίζουν και θα μας παίρνουν το κολιατσό?). Δεν συνεχίζω με στρατιωτικές λεπτομέρειες καθώς ξέρω πως στον πραγματικό κόσμο όλα αυτά που συνθέτουν την καθημερινότητα μου δεν έχουν καμία σημασία ή αφορούν κάποιον ιδιαίτερα. Θα αναφερθώ μόνο στο γεγονός πως επειδή οι περισσότεροι φίλοι μου πήραν μεταθέσεις σε μονάδες της Αθήνας, ή λείπουν σε σχολή δεκανέων, έχω μείνει μόνος μου στις εξόδους μου. Ίσως να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω τόση μοναξιά. Βέβαια, όπως με είχε προειδοποιήσει ο φίλος Fικάρ χαιρετώντας με πριν φύγω τον Φεβρουάριο, "τώρα πλέον είσαι μόνος σου". Τότε δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε. Τώρα πλέον ξέρω.

Εντάξει, ξέρω, υπάρχουν πολύ χειρότερες θητείες, στρατόπεδα, μεταθέσεις και περιπτώσεις παιδιών που πραγματικά ταλαιπωρήθηκαν για μήνες. Ξέρω επίσης πως είμαι μεγάλο παιδάκι και πως περνάει ο καιρός. Ίσως όμως σήμερα έχω μελαγχολήσει λίγο παραπάνω.

Υπάρχουν όμως και καλά νέα. Η Ξάνθη ως πόλη είναι πανέμορφη. Βασικά, αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να "postaro" σήμερα. Μια πόλη ζωντανή, με έντονη εμπορική κίνηση, μαγαζιά, καφετέριες (τύπου select), φοιτητικά μπαράκια, μπυραρίες, ταβέρνες και εστιατόρια. Στην οικονομική αναγέννηση μεγάλο ρόλο φυσικά έχουν παίξει και οι φοιτητές/τριες, οι οποίοι προσθέτουν σε ζωντάνια, νεανική τρέλα και γενικά έχουν αλλάξει το χαρακτήρα της επαρχιακής πόλης (να ζήσει ο εσωτερικός τουρισμός που συντηρεί τη μισή Ελλάδα). Πρόσθετα, υπάρχει ένα ιδιάιτερα αξιόλογο ιστορικό κέντρο με πεζόδρομους και μια πανέμορφη, γραφική παλιά πόλη με αρκετά καλοδιατηρημένα κτίρια/αρχοντικά και καπνομάγαζα των αρχών του αιώνα (σπίτια όπως αυτό της φωτογραφίας).

Για τελευταίο κράτησα το καλύτερο. Στην πόλη ως γνωστόν υπάρχει έντονο το στοιχείο της μουσουλμανικής μειονότητας, κάτι που την καθιστά χωνευτήρι πολιτισμών και ανθρώπων. Υπάρχουν απίστευτα γραφικές γωνιές σε όλη την "πολυπολιτισμική" πόλη και είναι περιττό να πω πως οι δύο κοινότητες φαίνεται να συμβιώνουν σε απόλυτη ισορροπία, χωρίς προβλήματα και τριβές (ουσιαστικά υπάρχει μία κοινότητα με διαφορετικές, ενδιαφέρουσες αποχρώσεις). Οι κλασικές εθνικιστικές παπάρες ισοπεδώνονται τόσο εύκολα από την καθημερινότητα και την πραγματική ζωή, όταν βλέπεις ανθρώπους και από τις δύο κοινότητες να είναι γείτονες, να μιλάνε σε κοινές παρέες, και να δουλεύουν μαζί.

Η Ξάνθη είναι λοιπόν ωραιότατος τουριστικός προορισμός για όποιον από εσάς θελήσει να ανέβει καμία βόλτα προς τα βόρεια, αφού δεν σας κρύβω πως μου έχετε λείψει.

Φιλάκια και τα λέμε όταν τα πούμε.

Ωχ το πόδι μου!

Και πάνω που τελειώναμε το τελευταίο μονό της ταλαιπωρίας αποφασίζω να πιάσω μια πάσα που είχε εισητήριο χωρίς επιστροφή για το Θεό. Πηδάω σκεπτόμενος μισό την μπάλα, μισό τα νέα παπούτσια που είχα αγοράσει και ήθελα να βάλω στην βραδινή έξοδο. Τι το 'θελα? Σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου το Σαββατιάτικο διάλειμα για μπάσκετ είχει γίνει μια αναζήτηση στα όρια του ανθρώπινου πόνου...

Ο πόνος πολύς. Ο αστράγαλος πλέον τεράστιος! Από το σπίτι του φίλου deadrabbit αποφασίζουμε άρον άρον να πάμε στα επείγοντα στο ΚΑΤ. Μέσα στο παραλήρημα του πόνου και της σκοτοδίνης σκέφτομαι ότι δεν έχω ξαναπάει ποτέ στα επείγοντα ενός νοσοκομείου ως επείγον περιστατικό ο ίδιος. Εμπειρία σκέφτομαι. Εμπειρία ήταν...

Η πρώτη επαφή με το προσωπικό του ΚΑΤ ήταν στην είσοδο των επειγόντων με έναν οδηγό ασθενοφόρου. Με κοιτάει να κάνω κουτσό για να μπω, γελάει και μου λέει¨"Μάλλον δεν χρειάζεσαι καροτσάκι... Επειγοντα αριστερά.". Οκ. Αυτός είχε και πλάκα. Περνάμε μια σεκιουριτού η οποία συγκινήθηκε και λέει "Περάστε πρώτοι πρώτοι!". Ωραία λέω. Φτάνουμε στην πορτα (ναι... μια πόρτα ήταν) των επειγόντων που ίσα ίσα φαινόταν πίσω από το μπουλούκι του κόσμου που φώναζε και έσπρωχνε για μια θέση στα επείγοντα (πως λέμε στον ήλιο?).

Εκεί αρχίζει το σόου. Φωνές... Σπρωξίματα... Βρισίδια... Εντύπωση μου έκαναν οι ετοιμοθάνατοι (κατά τα λεγόμενα τους) που μόλις έκλεινε η πόρτα βρίσκανε το ψυχικό σθένος να αρχίσουν τις αγκωνιές στον παππού που βρέθηκε ξαφνικά μεταξύ αυτών και της πόρτας. Πραγματικά όποιος έβγαινε από κει μέσα έπρεπε άμεσως να ξαναμπεί λόγω του ξύλου της φάλαγγας που δεχόταν. Να ναι καλά ο deadrabbit που μπήκε μέσα να ρωτήσει.

Επιτροπή υποδοχής μέσα από την πόρτα ένας ακομά σεκιουριτάς. Με αρμοδιότητες όμως! Δουλειά του ήταν να κάνει διαγνώσεις αστραπή βασιζόμενος στην πολύχρονη ακαδημαική και επαγγελματική του εμπειρία ώστε να διαπιστώσει αν η περίπτωση είναι επείγουσα η μπορεί να περιμένει. "Έχει κοπεί το πόδι? Τρέχει αίμα? Όχι? Να περιμένει!". Με λίγο εύστοχο τσαμπουκά ο deadrabbit κατάφερε να παρακάμψει τον ακαδημαικό σεκιουριτά και να πιάσει έναν ιατρό. Επόμενη ατάκα: "Φέρτον φέρτον. Αλλά αν μπεις από μπροστά θα σε φάνε οι απο έξω.". Μου θύμισε ατάκα από ταινία Romero όπου οι τελευταίοι επιζήσαντες άνθρωποι πολιορκούνται από τις ορδές των ζόμπυ...

Τελοσπάντων... Μπαίνουμε από την πίσω πόρτα. Περιμένουμε άλλο ένα μισάωρο μέχρι να μας δεί ο μπουλούκος ιατρός (αναιδέστατος και για πολλές σφαλιάρες), κάνουμε ακτινογραφία κλπ κλπ. Η διάγνωση? Βαρύ διάστρεμα ποδοκνημικής. Εντάξει... Θα ζήσω μάλλον. Σε 2-3 βδομάδες θα είμαι μια χαρά. Η εμπείρια στο ΚΑΤ όμως θα μείνει για περισσότερο φαντάζομαι.

The Return of Street Politics?

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο του London School of Economics δημοσίευσε μια ειδική έκδοση για τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Καθώς το θέμα έχει αναλυθεί σε προηγούμενα ποστ δεν θα προσθέσω κάποιο σχόλιο εδώ. Κάποιοι μπορεί να το βρουν ενδιαφέρουν πάντως.

Το χάσιμο της Νέας Υόρκης

Είδα τις προάλλες με παρέα σπίτι την ''Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης''. Ομολογώ ότι συμπαθώ πολύ τον Τσάρλι Κάουφμαν και τις προηγούμενες σεναριακές του απόπειρες (στο μυαλό του Τζόν Μάλκοβιτς,η αιώνια λιακάδα) αλλά με αυτήν την πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια έχω ψιλοαπογοητευτεί. Πολύ μπερδεμένο,καμία προσπάθεια να συνδέσει λογικά τα πλάνα, τρελό χάσιμο που δοκίμασε τα νεύρα μου.
Όντως η ταινία είχε όμορφα πλάνα κ ωραίες εικόνες αλλά αναρωτιέμαι μήπως όλο αυτο είναι απλά για την κάβλα του σκηνοθέτη,αδιαφορόντας για τον ίδιο τον θεατή? Και φυσικά δεν εννοώ καλλιτεχνικές εκπτώσεις, ούτε να κάνει μια εμπορική ταινία, αλλά αδυνατώ να καταλάβω που ήθελε τελικά να μας οδηγήσει ο σκηνοθέτης? τι ήθελε να πει με αυτή του την ταινία? η μήπως δεν ήθελε να μας οδηγήσει πουθενά? Στην τελική, υπήρξαν και άλλες ταινίες-χασίματα στο παρελθόν (πχ το 2046) που αν και δεν τις πολυκαταλάβαινες,σου άφηναν μια πολύ δυνατή αίσθηση μέσα σου. Αυτή νομίζω πως ούτε αυτο το πέτυχε...Περιμένω σχόλια σας μπας κ το έχω αδικήσει

"MAS QUE UN CLUB"

Ξεκινώντας, θα ήθελα να εκφράσω το θαυμασμό μου για το postaρισμα του Johnny. Αυτό το παλικάρι, συνεχίζει να με εκπλήσσει με τους προβληματισμούς του, τους τρόπους που τους διατυπώνει και τους συσχετίζει. Μπορεί να μην λέει όχι στους λεκτικούς βερμπαλισμούς αλλά ξέρει πολλά καντάρια μπάλα.

Αλλάζοντας πλήρως ύφος (και ίσως και επίπεδο προβληματισμού), μιας και αναφέρθηκα στο θέμα ¨μπάλα¨, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον ενθουσιασμό μου για την ομάδα ποδοσφαίρου της Βαρκελώνης. Σίγουρα, θα μου πείτε, δεν αποτελεί πρωτοτυπία να είναι φίλαθλος κάποιος της συγκεκριμένης ομάδας, ειδικά φέτος και με βάσει την απόδοση και το θέαμα το οποίο προσφέρει. Δεν αποτελώ όμως νεόκοπο οπαδο. Από μπόμπιρας, ο συγκεκριμένος χρωματικός συνδυασμός της φανέλας και το σήμα της ομάδας της Καταλωνίας, μου ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία. Εντάξει, το γεγονός ότι έβλεπα και παίκτες όπως ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Στόιτσκοφ, ο Ροναλντίνιο και εσχάτως ο Μέσσι να φοράνε τη φανέλα της έπαιξε το ρόλο του στο να με κάνουν κατά περιόδους φανατικό οπαδό και θαυμαστή του επιθετικού ποδοσφαίρου που ανέκαθεν έπαιζε η ομάδα. Το μέγεθος και το ειδικό βάρος του συλλόγου, η συγκλονιστική ατμόσφαιρα του Camp Nou (από την τηλεόραση μόνο δυστυχώς), αλλά και η καταραμένη ηττοπάθεια και ατυχία που ακολουθεί την ομάδα, ειδικά σε περιπτώσεις τελικών κυπέλων πρωταθλητριών (6 τον αριθμό), είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά συστατικά στοιχεία που συμπληρώνουν τη μυθολογία μιας από τις ιστορικότερες ομάδες της Ευρώπης.

Στο ταξίδι στη Βαρκελώνη το 2002 εκτός απ΄το ότι ερωτεύτηκα την ίδια την πόλη (μια πόλη καλλιτεχνών, ζωντανή, με εξαιρετικά πλούσια ιστορική κληρονομιά, κουλτούρα, τοπικό χρώμα, όπου στη μια γωνία περνούσες από το σπίτι του Πικάσο, έπευτες πάνω στο μουσείου του Μιρό, πήγαινες πιο εκεί, να σου ένα σπίτι σχεδιασμένο από τον Gaudi, λίγο πιο εκεί κάτι τύποι να παίζουν κιθάρα στο πεζοδρόμιο, πιο εκεί τα μπαράκια με τα χοιρομέρια κρεμασμένα από το ταβάνι και τις κάβες με τα τοπικά κρασιά και στο τέλος του δρόμου η παραλία με τις ξύλινες προβλήτες και τα ιστιοφόρα δίπλα στο τεράστιο ενυδρείο της πόλης), αγάπησα ακόμη περισσότερο και την ομάδα, το καμάρι της περιοχής.

Συνεχίζοντας, θα ήθελα να αναφερθώ λίγο εκτενέστερα στην ιστορία της Βαρκελώνης, μια ιστορία βίαιη αλλά και ρομαντική.

Η Βαρκελώνη ήταν ουσιαστικά η πρώτη ισπανική πόλη που βιομηχανοποιήθηκε συνέπεια του εμπορίου με την Αμερική. Ως απόρροια τούτου, γεννιέται μια ισχυρή εργατική τάξη λόγω των πολυάριθμων εργατών που δούλευαν στις βιομηχανίες την ίδια στιγμή που η καταλανική αστική τάξη χρηματοδοτεί την ανέγερση πολυτελών κτιρίων εξαίσια δείγματα του μοντερνισμού με κορυφαίο εκπρόσωπό του τον Gaudi. Τα πολυάριθμα κτίρια είδους σφραγίζουν την νέα όψη της πόλης και την χαρακτηρίζουν μέχρι τις μέρες μας. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Βαρκελώνη αποτελούσε το ισχυρότερο οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο της Ισπανίας αλλά και το λίκνο του πολιτισμού και των τεχνών στην χερσόνησο. Αναζωογόνησε τις ομφάλιες σχέσεις της με την γαλλική κουλτούρα με την οποία διατηρούσε αιώνιους δεσμούς. Η εποχή της renaixenca (καταλανική αναγέννηση) γεννήθηκε μέσα από την εμπορική και βιομηχανική ακμή της πόλης που ενέπνευσε την καταλανική κουλτούρα και σκέψη.Το 1888 διοργανώνεται η διεθνής έκθεση στην Βαρκελώνη, ενώ στις 29-11-1899 ιδρύεται από τον Ελβετό Χανς Γκάμπερ ο σπουδαιότερος αθλητικός συλλογος του κόσμου, η μυθική και θρυλική Μπάρτσα.

Η αναγέννηση συνέβαλε στην ανόρθωση του πνεύματος υπερηφάνιας του καταλανικού λαού, ο ''καταλανισμός'' ήταν το κίνημα που αναπτύχθηκε και έδινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταλανική κουλτούρα και γλώσσα που γνώρισαν μεγάλη απήχηση. Η ισχυροποίηση της εργατικής τάξης είχαν καταστήσει τη Βαρκελώνη ένα φιλελεύθερο και κοσμοπολίτικο αστικό κέντρο που στέγαζε ανθρώπους του μόχθου, αναρχικούς, καλλιτέχνες, αστούς. Οι γκρίζες μέρες του 1ου πακοσμίου πολέμου σημαίνουν την αντίστροφη μέτρηση της πόλης και την απαρχή των δεινών που θα την έβρισκαν τις επόμενες δεκαετίες. Η δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα το 1923 σημαίνει την αρχή του τέλους για το καταλανικό πνεύμα, το 1931 ο Φρανσέσκ Μασία ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της Καταλωνίας που διήρκεσε 3 ημέρες,την ίδια χρονιά επαναενεργοποιείται η Generalitat, αλλά η Μαδρίτη απαιτεί ενιαίο ισπανικό κράτος. Στις εκλογές του 1936 κερδίζει το Λαϊκό Μέτωπο και η Βαρκελώνη προσωρινά πιστεύει ότι ο δρόμος προς την αυτοδιακυβέρνηση και αυτονομία είναι ανοιχτός. Δυστυχώς, ο φασίστας Φράνκο και οι στρατηγοί του τον Ιούλιο του 1936 δίνουν τέλος στα όνειρα της Καταλωνίας. Ο ισπανικός εμφύλιος μεταξύ των προοδευτικών, δημοκρατικά εκλεγμένων δυνάμεων (ο Δημοκρατικός στρατός και οι αριστερές/αναρχικές ομάδες ανταρτών έχουν ως προπύργιο την πόλη της Βαρκελώνης ενώ ο ¨Εθνικός¨ στρατός των φασιστών/εθνικιστών ξενικάει από τις ισπανικές πόλεις - βάσεις της Αφρικής) είναι πλέον γεγονός. Είναι μία σύγκρουση εξαιρετικά σκληρή, που σημαδεύεται από ακρότητες, δολοφονίες μεγάλου αριθμού δημοκρατικών πολιτών στη Μαδρίτη από την περιβόητη μαύρη φάλαγγα του Φράνκο (κάποιους από τους διάσημους βασανιστές - μαυροφαλλαγγίτες μπορεί να δει ακόμη κανείς στα επίσημα της Real, δίπλα στον Χουάν Κάρλος..!), την εθελοντική στράτευση πλήθους ανθρώπων από όλη την Ευρώπη οι οποίοι εμπνεύστηκαν από τα ιδεώδη και τις ελπίδες για επανάσταση και αλλαγή (βλέπε ¨Γη και ελευθερία¨) αλλά και από τις εσωτερικές ενδο-συγκρούσεις ακόμη και μεταξύ αναρχικών και αριστερών, λόγω ιδεολογικών διαφορών (είναι κατάρα ρε πούστη μου αυτό το πράγμα).

Πρόσθετα, η πόλη της Βαρκελώνης και οι ακτές βομβαρδίστηκαν από γερμανικά αεροσκάφη και δέχτηκαν τα πυρά ιταλικών πολεμικών πλοίων, μετά από κάλεσμα του ίδιου του δικτάτορα. Όταν έπεσε η Βαρκελώνη 3 χρόνια αργότερα, χιλιάδες άνθρωποι αυτοεξορίζονται και διαφεύγουν προς Γαλλία ενώ άλλοι τόσοι εκτελούνται από τους φασίστες. Μεγάλοι σε όγκο πληθυσμοί μετακινούνται από τη νότια Ισπανία και προωθούνται από τα φασιστοειδή στην Καταλωνία ώστε να αλλοιωθεί κάθε καταλανικό στοιχείο και να διαβρωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Η Βαρκελώνη τότε όπως και σήμερα άλλωστε ήταν το σπουδαιότερο οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο στην Ισπανία και την Μεσόγειο και η Μαδρίτη και οι φασίστες όχι μόνο βρισκόταν στην σκιά της αλλά ήθελε να οικειοποιηθεί και την ευημερία της. Το 1945 εκτελείται ο πρόεδρος της Barcelona F.C. μέσα στο ίδιο το γήπεδο από εκτελεστικό απόσπασμα του Φράνκο, και καλά ως προδότης της ισπανικής εθνικής ενότητας. Το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί ουσιαστικά και την απαρχή της βαθιάς έχθρας μεταξύ Βαρκελώνης και Μαδρίτης, όχι μόνο σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο λόγω εμφυλίου, αλλά ακόμη και σε αθλητικό. Καθαρά στο αθλητικό κομμάτι, θα ακολουθήσουν αίσχη της Μαδρίτης απέναντι στη Βαρκελώνη (¨απαγωγή¨ Ντι Στέφανο στο αεροδρόμιο από τη μυστική αστυνομία του Φράνκο για να μην υπογράψει στην ομάδα της Καταλωνίας, διαιτητικά εγκλήματα που γελάει ο κόσμος και κρατικές επιχορηγήσεις στη ¨Βασίλισσα¨, δικαιώνοντας εν τέλει πλήρως το ¨δόγμα άρτος και θεάματα¨ του Φράνκο. Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτά συνεχίζονται και σήμερα, ανεξάρτητα του πολιτικού σκηνικού στην Ισπανία. Άλλωστε, το κατεστημένο δεν αλλάζει απλά με τις εκλογές. Αν γινόταν με αυτόν τον τρόπο, θα τις είχαν κυρήξει παράνομες (δανεικό).

Ο θάνατος του Φράνκο το 1975 είναι η πιο χαρμόσυνη είδηση που ακούν οι Καταλανοί εδώ και 50 χρόνια. Ο αέρας "προοδευτισμού" πάντως συνεχίζει να φυσάει και στις μέρες μας σε μία από τις πλεόν φιλελεύθερες και ¨ανοικτές¨ πόλεις/χωνευτήρια πολιτισμών που έχω επισκευθεί (και είναι πολλές οι πόλεις!!!!!). Μια βόλτα στα στενά της σοκάκια αρκεί για να επιβεβαιώσει τα παραπάνω.

Αρκετά όμως με τα ιστορικά στοιχεία που ενδέχεται να σας κούρασαν. Θα ήθέλα να κλείσω με την άποψη που διατυπώνεται στην εισαγωγική σελίδα του site του συνδέσμου φίλων του F.C. Barcelona Αθήνας (Penya Barcelonista d' Atenes) του οποίου είμαι και μέλος :

"Δεν είμαστε FC Barcelona για τους εκατοντάδες σπουδαίους αθλητές που τίμησαν, τιμούν και θα τιμήσουν τη φανέλα της, αλλά κυρίως για αυτό που πρεσβεύει διαχρονικά, για τους κοινωνικούς της αγώνες και την κοινωνική ρης προσφορά, για το δημοκρατικό τρόπο που διοικείται, για την παγκοσμιότητα με την οποία αγγίζει τις καρδιές των εκατομμυρίων φίλων της όπου γης".

Φιλάκια πολλά και Nos Vamos a Roma!!

Υ.Γ. Εντάξει, πράγματι ήταν πέναλτυ μια-δυο φάσεις υπέρ της Τσέλσι στον ημιτελικό με την Barcelona. Ήταν όμως απευθείας αποβολή η φάση με τον Abidal στο 0-0???? Και επιτέλους, θα ήταν κρίμα και άδικο να δικαιωθεί το ταμπούρι αλλά Εθνική Ελλάδος που παίζει ο Χίντινγκ με παίκτες των 20 εκ. ευρώ έκαστος, ενώ η Barcelona παίζει φέτος το καλύτερο και επιθετικότερο / θεαματικότερο ποδόσφαιρο που έχει παίξει σύλλογος (τουλάχιστον όσο θυμάμαι εγώ μετά το 1990).

Υ.Γ. Το επόμενο ποστάρισμα θα γίνει από την εξωτική πόλη της Ξάνθης. Έκλεισα τρίμηνο, χαιρέτησα τα φιλαράκια μου (κλαίγοντας το παραδέχομαι) επειδή έτυχε σχεδόν όλοι να πηγαίνουν Αθήνα και ετοιμάζομαι επιτέλους να πάω στη Σαμοθράκη το καλοκαίρι..!

Η Ταράτσα

Πάνε χρόνια από τότε που αντίκρυσα σε κάποιο ένθετο κυριακάτικης εφημερίδας τον εν λόγω πίνακα του Νίκου Αγγελίδη. Η δύναμη που ασκεί ο πίνακας αυτός στο μυαλό μου είναι ανώτερη πολύ πιο διάσημων έργων και καταξιωμένων δημιουργών. Για αυτό άλλωστε όσο ήμουν στην Αθήνα, ξαναβρήκα και σκάναρα το απόκομμα εκείνης της εφημερίδας, το οποίο επισημαίνει ότι ο Νίκος Αγγελίδης επηρεάστηκε από το τοπίο της Λέσβου. Δεν έχω επισκεφτεί το νησί της Σαπφούς αλλά μιλάμε και για ένα από τα ελάχιστα μέρη στην Ελλάδα με σημαντικότατη πινακοθήκη μοντέρνας τέχνης (Μουσείο Τεριάντ).

Το ταξίδι και το απάγγειο αναμετρώνται εδώ στενότερα από ποτέ και για αυτό "Η Ταράτσα" είναι συνέχεια χαραγμένη στο μυαλό μου.

Όταν ο Κούντερα συνάντησε τον Γκάνταλφ

Και πού ξέρω εγώ, αναρωτήθηκε ο Καρτέσιος παλιά, αν η πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε -το σύμπαν, οι πλανήτες, οι άνθρωποι και τα πράγματα- ποιος μου το λέει εμένα οτι όλα αυτά γύρω μας... δεν είναι παρά ένα όνειρο;

Καλό, ε; Τετριμμένο, τό 'χει πει κι ο Μορφέας στον Νήο, θα πουν κάποιοι κακεντρεχείς. Σε πρόλαβε ο τοίχος στα Εξάρχεια ("η πραγματικότητα δεν υπάρχει"), θα συμπληρώσουν. Σίγουρα πρόκειται για μια άποψη βολική, σχεδόν σατανικά αληθινή σε πολλές περιπτώσεις. Μακάρι να μην υπήρχαν τα προβλήματά μας- ο πόλεμος, η πείνα, οι φόροι, το κουνούπι που δε λέει να μας αφήσει σε ησυχία κάποιο ζεστό αυγουστιάτικο βράδυ. Ή ακόμα πόσες φορές δεν έχουμε πει ή ακούσει τα
α) "ζω ένα όνειρο" ίσως σαν ερωτευμένοι,
β) "γκολ-όνειρο ο Καρυπίδης",
γ) ακόμα κι αυτό το "δεν υπάρχεις" σε στιγμές έξαψης και συναισθηματικής έντασης...
Πόση αλήθεια κρύβουν άραγε αυτές η δηλώσεις;

Η μεγάλη ερώτηση εδώ όμως είναι: οκ μεγάλε αλλά αν (λέμε 'αν') η πραγματικότητα όντως δεν υπάρχει και όντως ζούμε σ'ένα όνειρο, τότε σε ποιού (ή 'ποιανού') το όνειρο ζούμε; Αλλιώς: ποιός μας ονειρεύεται;

Υπάρχουν απαντήσεις πολλές και διάφορες (αλλιώς πώς θα είχαν δουλειά η Εκκλησία, οι καθηγητές της Φιλοσοφίας και οι ποιητές). Ο Θεός, ο Διάβολος, ο Βούδας, ο Κούδας, οι Ελ, τα μικρά τριχωτά πράσινα πλάσματα από τον Μπελτεγέζ..όλα παίζουν. Αλλά πες οτι συμφωνούμε στο ποιός, αμέσως έρχεται το ερώτημα του γιατί βρισκόμαστε σ'αυτό το όνειρο; Ποιός μας ρώτησε για να μας βάλει μέσα; Στο τέλος θα μας ζητήσουν τίποτα ρέστα; Και.. τι νόημα έχει τελικά να συνεχίσω ή κι αν συνεχίσω πώς θα το κάνω, πού να πατήσω κι από πού να πιαστώ..ρε γαμώτο ΠΩΣ ΘΑ ΕΥΤΥΧΗΣΩ;;; Ακολουθεί ένας σχετικός ίλιγγος. Αισθανόμαστε τον περίγυρο να μας κλείνει ασφυκτικά, τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει κι εμείς αλυσοδεμένοι στον πάτο, δεν βλέπουμε τρόπο διαφυγής, το νερό μας καλύπτει, πνιγόμαστε!- και μέσα σ'όλα, να χρωστάμε κιόλας την ύπαρξη μας σε κάποιον άγνωστο; ε, όχι.

Έρχονται τότε κάποιοι και λένε οτι όλα αυτά είναι μαλακιές και οτι οι ζωές μας δεν είναι όνειρο, είναι αυτό που είναι και αυτό είναι όλο δεν έχει άλλο και θα μπορούσε κάλλιστα να μην είναι και τίποτε γιατί τίποτε έτσι κι αλλιώς δεν θα άλλαζε στον κόσμο όλο και στο σύμπαν, ό,τι και νά'ταν. Τίποτα απ'αυτά που κάνουμε δεν έχει σημασία, δεν έχει νόημα, οι επιλογές είναι παντελώς ανούσιες και εν πάσει περιπτώσει αν όντως υπάρχει κάποιος που τα ονειρεύεται όλα αυτά τότε οι αγώνες, οι αγωνίες και οι προβληματισμοί μας τον αφήνουν να ροχαλίζει αμέριμνος ή στην καλύτερη βάζει μέσα στον ύπνο του τα γέλια κάθε φορά που σκάμε να ανοίξουμε αυτό το αναθεματισμένο καπάκι της μαρμελάδας που δε λέει με τίποτα να ξεκολήσει.

Αναγκαστικά κάνουμε έναν συμβιβασμό, τον πρώτο αλλά και τελευταίο: Η ευτυχία δεν είναι ο σκοπός. Η ευτυχία που μπορούμε να ψάχνουμε είναι μόνο αυτή που έχουμε ήδη ζήσει γιατί αυτή που μας περιμένει δεν την έχουμε καν φανταστεί. Οπότε μάταιος ο κόπος να την επιδιώκουμε αφού η ζωή δεν παίζει ποτέ σε επανάληψη- ό,τι γίνεται γίνεται για μια φορά και μετά όλα συνεχίζουν προς τα εμπρός, σε μια γραμμή που κινούμαστε ακάλεστοι και εγκλωβισμένοι σε τροχιά ...για όσο το θέλουμε.

Ωραία όλα αυτά αλλά όχι και πολύ αισιόδοξα έτσι δεν είναι; Κάτι λείπει. Στην τελική, ό,τι συμβαίνει μας αγγίζει, μας επηρεάζει, υποφέρουμε κάτω από τις συνέπειες.. κάπως θα πρέπει να το αξιολογήσουμε να του δώσουμε ένα βάρος, μια υπόσταση, κάτι χειροπιαστό τέλος πάντων. Αυτό γίνεται μόνο όταν σκεφτούμε οτι δεν είναι στο χέρι μας να πούμε τι θα συμβεί ή τι θα έπρεπε και πώς και γιατί και οτι το μόνο που μπορούμε να φροντίσουμε είναι τί θα κάνουμε με τον χρόνο που μας έχει δωθεί- ή που δίνουμε στους εαυτούς μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε ό,τι έχουμε, ό,τι γίνεται μπροστά μας, εδώ, τώρα.

Και ιδού, κάτω απ'αυτό το πρίσμα όλα έχουν νόημα και τα πάντα έχουν σημασία. Ακόμα και το πιο μικρό κι ασήμαντο τυχαίο γεγονός έχει τελικά αξία, μπορεί να αλλάξει την πορεία τον πραγμάτων και είναι κάτι επιθυμητό, το επιδιώκουμε. Ναι! το μέλλον (μου) εξαρτάται από το αν θα βάλω ή όχι τζατζίκι στην πίτα μου, από το τι θα ψηφίσω, από το αν θα φορέσεις το μοβ σατέν ή το εμπριμέ βαμβακερό μπικίνι, αλλά Ε! δεν ξεχνούμε ποτέ οτι ό,τι και να κάνουμε η Γη θα συνεχίσει να γυρίζει έτσι κι αλλιώς. Έτσι λοιπόν δε χρωστούμε χάρη σε κανέναν οτι μας άφησε να μπούμε στ'όνειρό του και δεν ανησυχούμε ποτέ οτι μας έβαλε κάποιος μέσα σ'ένα τέτοιο χωρίς να μας ρωτήσει. Είναι σα να αναπνέουμε μέσα στο νερό (προς αντιμετώπιση του αισθήματος πνιγμού).

Δεν ξερώ. Dunno, που λένε και οι -πολεμοχαρείς και μή- αγγλοσάξωνες. Έχει νόημα το συμπέρασμα του παρόντος post; Εμένα μου φαίνεται πως ναι. Αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Κάθε φορά που το ξαναδιαβάζω, άλλα μου φαίνεται πως λέει. Τέλος πάντων, το αφήνω στην κρίση σας. Απευθύνω μάλιστα έκκληση στον blogmaster για τη δημιουργία γκάλοπ προς ψήφιση μεταξύ των μελών του blog αλλά και επισκεπτών, με απαντήσεις "Ναι/Οχι/Ίσως/ΔΞ-ΔΑ" και αντικείμενο προς κρίση το "έχει νόημα να βάλω τζατζίκι στην πίτα μου;" ή εναλλακτικά το "έχει νόημα η ζωή;"- εφόσον στα παραπάνω απέδειξα οτι τα δύο ερωτήματα είναι ισοδύναμα.

ALATRISTE Vs SIMATO

Γεια σας παιδιά!

Τις τελευταίες ημέρες και εξαιτίας του απεριόριστου ελεύθερου (χαμένου συνήθως) χρόνου που έχω στη διάθεσή μου, βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω ένα αρκετά ενδιαφέρον ιστορικό μυθιστόρημα. Ο τίτλος του συγκεκριμένου βιβλίου είναι ¨Ο Λοχαγός Αλατρίστε¨ και διαδραματίζεται στην Ισπανία του 1670, με ήρωα έναν μισθοφόρο, πρώην επαγγελματία Ισπανό στρατιώτη των ταγμάτων της Φλάνδρας, ο οποίος αφού γύρισε από τα πεδία των μαχών στην Ολλανδία, προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του κινούμενος στον υπόκοσμο της Μαδρίτης. Το ιστορικό πλαίσιο αναφέρεται σε μία παρηκμασμένη Ισπανία, η οποία εμπλέκεται σε συνεχείς, πολυέξοδους πολέμους στην Ευρώπη αλλά και στις θάλασσες των Δυτικών Ινδιών και η οποία κυβερνάται από φιλόδοξους αλλά ανίκανους βασιλείς και από την πανίσχυρη Ιερά Εξέταση. Ο κοινωνικός κύκλος του Αλατρίστε περιλαμβάνει γνωστούς συγγραφείς και ποιητές της εποχής όπως επίσης και καλλιτέχνες/ζωγράφους (ακόμα και τον ίδιο τον Βελάσκεζ) αλλά και κάθε λογής καθάρματα του περιθωρίου.
Σαφώς και δεν πρόκειται για κάποιο βαρύ κείμενο, αν και οφείλω να ομολογήσω πως το βιβλίο διαβάζεται ιδιαίτερα ευχάριστα, έχει έντονη δράση και πληθώρα έγκυρων, ιστορικών στοιχείων και περιγραφών για την Ισπανία και γενικότερα την Ευρώπη της συγκεκριμένης περιόδου. Ο Ρεβέρτε (¨Ναυτικός χάρτης¨, ¨Λέσχη Δουμάς¨ - βιβλίο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε και το κύριο μέρος του σεναρίου της τανίας του Ρομάν Πολάνσκυ ¨Η ένατη Πύλη¨, ¨ο Πίνακας της Φλάνδρας¨ κ.α.), ο οποίος αποτελεί και έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, καταφέρνει να πλάσει ιδιαίτερα ενδιαφέροντες χαρακτήρες, συνήθως αντι-ήρωες και να τους τοποθετήσει σε ένα σχετικά ρεαλιστικό περιβάλλον δράσης (παρόλο που αναφερόμαστε για μυθοπλασία), χωρίς να κουράσει με τα ιστορικά στοιχεία και τις χρονολογίες.
Το συνιστώ λοιπόν ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο βιβλίο (το οποίο έγινε και ταινία πριν από κάποια χρόνια με πρωταγωνιστή τον Βίγκο Μόρτενσεν) ως εισαγωγή στην συγκεκριμένη μυθολογία του ήρωα καθώς ο Ισπανός συγγραφέας έχει γράψει και άλλα βιβλία στα οποία συνεχίζονται οι περιπέτειες του Λοχαγού Αλατρίστε. Ήδη έχω ξεκινήσει να διαβάζω το ¨Χρυσάφι του Βασιλία¨ το οποίο αποτελεί και τη χρονολογική συνέχεια του πρώτου βιβλίου και το οποίο φαίνεται εξίσου ενδιαφέρον.

Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς ¨ξεσκεπάζεται¨ και η Αγγλική προπαγάνδα αιώνων περί της υποτιθέμενης Βρετανικής ανωτερότητας στη θάλασσα και συγκεκριμένα γύρω από το θέμα της καταστροφής της Ισπανικής Αρμάδας. Δεν θα επεκταθώ στο γεγονός ότι ο μόνος λόγος που οι Εγγλέζοι δεν μιλούν σήμερα ισπανικά με αστεία προφορά είναι μια θύελλα στα στενά της Μάγχης η οποία ήταν και ο κύριος λόγος που παρασύρθηκε και καταστράφηκε ο κύριος όγκος της επιτιθέμενης ναυτικής δύναμης, αλλά στο γεγονός ότι οι Εγγλέζοι, δύο χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θρίαμβό τους, έπαθαν πανωλεθρία, χάνοντας δεκάδες πολεμικά πλοία και αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς και αιχμαλώτους κατά την πολιορκία του Κάντιθ, τους οποίους και κρέμασαν στα τείχη της πόλης οι Ισπανοί υπερασπιστές.

Φιλάκια και τα ξαναλέμε..!

Ελληνική Εκπαίδευση και Άρθρο 16

Κοιτάμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος…

Τι άλλο μπορεί να πει κανείς βλέποντας διαρκώς ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής εκπαιδευτικής κοινότητας να διχάζεται βάσει εκατέρωθεν προστριβών και ν’ αναλώνεται σε μια μάλλον ανούσια και παραπλανητική διαμάχη γύρω από το θέμα της αναθεώρησης του άρθρου 16 και της λειτουργίας μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων.

Άλλα είναι εκείνα τα σημαντικά θέματα που πρέπει να απασχολούν πρωτίστως τους ιθύνοντες που σχετίζονται με την ελληνική παιδεία – εκπαίδευση και όχι η περιβόητη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Ωστόσο, οι τελευταίοι καταναλώνοντας αρκετές ώρες προσωπικής αντιπαράθεσης στο συγκεκριμένο ζήτημα, αδυνατούν ή απαξιούν να καταπιαστούν εμπράκτως με την ποιοτική αναβάθμιση της δομής, του περιεχομένου και της λειτουργίας μιας στην πράξη δωρεάν δημόσιας παιδείας. Υπάρχει μια εμμονή, μια προσκόλληση στην προσπάθεια οριοθέτησης και διαχωρισμού του ιδιωτικού από τον δημόσιο τομέα στο θέμα της παιδείας, που μάλλον αποπροσανατολίζει από τα υπάρχοντα και εμφανή σημαντικά προβλήματα παρά συγκεκριμενοποιεί και δίνει ουσιαστική λύση σε αυτά.

Δε μπαίνω στη διαδικασία να εκφέρω προσωπική άποψη υπέρ ή κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 και της ίδρυσης, εγκατάστασης και λειτουργίας μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στη χώρα μας. Και δεν το κάνω, απλά για να γίνω αρεστός και να μη κατηγορηθώ από τους υπέρμαχους της μιας ή της άλλης πλευράς, ούτε για να προασπίσω με διπλωματικό τρόπο τις θέσεις μου πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Έτσι και αλλιώς, οι θέσεις μου και οι προβληματισμοί μου παρατίθενται κάτωθι και στηρίζονται περισσότερο σε δομημένα παραδείγματα και πειστικά επιχειρήματα. Δεν αποφεύγω να πάρω συγκεκριμένη θέση για το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά θα προσπαθήσω να οδηγήσω τον συνειρμό του καθενός και να επικεντρώσω το ενδιαφέρον εκεί που εγώ θεωρώ πως υπάρχει αρκετό παρθένο έδαφος για προβληματισμό και συζήτηση. Και προχωρώ αμέσως και ευθέως στην προβολή της ουσίας γύρω από το συγκεκριμένο θέμα.

Θεωρώ πως το σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής παιδείας – εκπαίδευσης στην παρούσα φάση δεν είναι η αναθεώρηση του άρθρου 16, η εγκατάσταση και λειτουργία μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων και η αναγνώριση των πτυχίων των Κολλεγίων και των Εργαστηρίων Ελευθέρων Σπουδών (Ε.Ε.Σ.) ως ισότιμων των ελληνικών πανεπιστημίων. Εκείνο που θα πρέπει να απασχολεί κάθε υγιή και λογικά σκεπτόμενο υπεύθυνο άτομο που σχετίζεται με τον τομέα της παιδείας είναι η ποιοτική αναβάθμιση σε όλους τους τομείς των δημόσιων πανεπιστημίων. Και λέγοντας σε όλους τους τομείς, μάλλον, θα πρέπει να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος θέτοντας ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα τα οποία χρήζουν άμεσης απάντησης:

• είναι σήμερα η παιδεία στην Ελλάδα πραγματικά δωρεάν και δημόσια όπως προασπίζεται το άρθρο 16 του Συντάγματος ;
• παρέχονται ίσες ευκαιρίες σπουδών σε όλους τους πολίτες ή τελικώς ή μάθηση είναι προνόμιο κάποιων οικονομικά ευνομούμενων πολιτών ;
• παρέχονται ισόνομες εγγυήσεις αξιοκρατικής εισαγωγής φοιτητών και ακαδημαϊκής εκλογής καθηγητών στα δημόσια πανεπιστήμια ;
• μπορεί να συνυπάρξει δωρεάν δημόσια ποιοτική παιδεία μαζί με τα διαρκώς διογκωμένα ποσοστά παραπαιδείας ;
• ανταποκρίνεται το περιεχόμενο των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών των δημοσίων πανεπιστημίων στις συνεχώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις των σύγχρονων κοινωνιών ή στην ουσία οδηγούμαστε στην παραγωγή πτυχιούχων δίχως ανταπόκριση αναφορικά με τη ζήτηση της αγοράς εργασίας ;
• μπορούν να χαρακτηριστούν ως επαρκή το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των δημόσιων ιδρυμάτων, οι υποδομές, η μορφή και το περιεχόμενο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και τα επίπεδα χρηματοδότησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της πανεπιστημιακής έρευνας ;
• λειτουργούν στα δημόσια πανεπιστήμια αξιόπιστοι – αποδεκτοί μηχανισμοί (εσωτερικοί ή εξωτερικοί) αξιολόγησης και ελέγχου της ποιότητας και του περιεχομένου των παρεχόμενων – προσφερόμενων υπηρεσιών εκπαίδευσης ;
• απαιτείται η εισαγωγή του ανταγωνισμού και των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στο ελληνικό σύστημα δημόσιας παιδείας ;
• υπάρχει στη χώρα μας το κατάλληλο υπόβαθρο και οι απαιτούμενοι μηχανισμοί που θα ελέγχουν την εισαγωγή της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον τομέα της παιδείας ;

Η ίδρυση, εγκατάσταση και λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα αποτελεί πλέον γεγονός με την ψήφιση του Ν.3696/2008 (ΦΕΚ 177/25.08.2008/τ.Α’). Ύστερα από πολλές συστάσεις, επιπλήξεις και πρόστιμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) η χώρα μας δεν είχε άλλα περιθώρια και αναγκάστηκε ουσιαστικά να συμμορφωθεί στις οδηγίες της Ε.Ε. και να εφαρμόσει τους όρους της Κοινοτικής Οδηγίας 2005/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ε.Ε. της 07.11.2005.

Ωστόσο, με τη ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου και τη δημοσίευση του στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης δε φαίνεται πως αλλάζει κάτι ουσιαστικό όσον αφορά την αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το πρόβλημα δεν είναι αν επιτρέπεται ή όχι η λειτουργία των μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα μας, ούτε η εξίσωση των πτυχίων που χορηγούν τα Κολλέγια ή τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών με τα αντίστοιχα των εγχώριων πανεπιστημίων. Αν και προερχόμενος, ο ίδιος, από τα σπλάχνα της δημόσιας εκπαίδευσης και ολοκληρώνοντας τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο εσωτερικό, ίσως, θα έπρεπε να προασπίσω τα συμφέροντα της δωρεάν δημόσιας παιδείας και να ταχθώ ανοιχτά κατά της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Κάτι τέτοιο, όμως δεν θα το κάνω και αυτό για πολλούς λόγους.

Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως η ιδιωτική πρωτοβουλία και η εισαγωγή στοιχείων ανταγωνισμού και ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων μπορεί να συμβάλλει αρνητικά στην αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η ίδρυση μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων θα συμβάλλει στη βελτίωση της κατάστασης που επικρατεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ίσως οι εκτιμήσεις τους να μην είναι απόλυτα λανθασμένες. Υποστηρίζουν πως θα επιτευχθεί η προσέλκυση σπουδαστών, χορηγιών και ενισχύσεων, κορυφαίων καθηγητών από την παγκόσμια αγορά, επίσης αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής νεολαίας στην παγκόσμια αγορά εργασίας, αύξηση της αποδοτικότητας της ελληνικής οικονομίας καθώς περισσότερα ικανά στελέχη θα εισέρχονται στην αγορά ετησίως, μείωση της φοιτητικής μετανάστευσης και συνεπώς ελαχιστοποίηση της απώλειας του ελληνικού συναλλάγματος για σπουδές στο εξωτερικό καθώς και παροχή ίσων ευκαιριών για σπουδές ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης του καθενός, ενώ παράλληλα θα δοθούν δυνατότητες σε νέους επιστήμονες να αποκτήσουν διδακτική και ερευνητική εμπειρία.

Σωστά, αλλά το βασικό ερώτημα είναι πως και που θα επιτευχθούν όλα αυτά; Και συνεχίζω. Που, στην Ελλάδα; Και πως, βάσει του ισχύοντος νομικού και θεσμικού πλαισίου ή στηριζόμενα στο υπάρχον αναχρονιστικό υπόβαθρο και σαθρό οικοδόμημα της δημόσιας παιδείας; Κάτι μου λέει πως πρέπει να προσγειωθούμε απότομα στην ελληνική πραγματικότητα και να πατήσουμε κάπως πιο στέρεα στο έδαφος. Και ίσως το πρόβλημα να μην οριοθετείται μόνο όσον αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μάλλον, το σαθρό οικοδόμημα της ελληνικής παιδείας ξεκινάει από τη βάση, από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με την υποβάθμιση της ισχύος των πτυχίων των Γενικών Λυκείων και τον ταυτόχρονο παραγκωνισμό των Τεχνικών και Επαγγελματικών Λυκείων, με τη λανθασμένη μέθοδο μετάδοσης και παράδοσης της γνώσης από τους εκπαιδευτικούς, με τη «παπαγαλιστική» νοοτροπία αποστήθισης της παρεχόμενης γνώσης, με τις χιλιάδες επιπλέον ώρες – και δε νομίζω προσωπικά απαραίτητες και ουσιαστικές – διδασκαλίας σε φροντιστήρια και σε κατ’ οίκον ιδιαίτερα.

Μήπως υπάρχει δωρεάν δημόσια παιδεία στη χώρα μας και εγώ δεν το έχω αντιληφθεί ακόμη; Διότι, η προσωπική μου εμπειρία, άλλα μου υποδεικνύει. Η παραπαιδεία οργιάζει, τα συγγράμματα κάθε άλλο παρά δωρεάν χορηγούνται, επαρκείς εξοπλισμένες βιβλιοθήκες φαντάζουν πολυτέλεια, φοιτητικές εστίες σχεδόν ανύπαρκτες και όπου υπάρχουν εκεί οι συνθήκες είναι άθλιες, μετακινήσεις, διαμονή, στέγαση και σίτιση φοιτητών – σπουδαστών μεγάλου κόστους. Μη μιλήσουμε για τις τεράστιες διαφορές των μεγεθών συγκρισιμότητας σε Αττική και Περιφέρεια αναφορικά με την δυνατότητα σπουδών και εκπαίδευσης. Επίσης, η κοινωνική χρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας χαρακτηρίζεται λίαν επιεικώς ως πενιχρή. Τα κονδύλια για κτιριακές εγκαταστάσεις, τον εξοπλισμό δημόσιων πανεπιστημίων, την προαγωγή πανεπιστημιακής έρευνας και της επιστήμης είναι σχεδόν μηδαμινά. Αλήθεια, πότε χρηματοδοτήθηκε η πανεπιστημιακή έρευνα στη χώρα μας ή γιατί η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις τελευταίες θέσεις μεταξύ των κρατών – μελών της Ε.Ε. αναφορικά με τα επίπεδα χρηματοδότησης της δημόσιας παιδείας; Επίσης, μήπως οι έννοιες της εκπαίδευσης και της παιδείας στη χώρα μας έχουν παρεκκλίνει από την πραγματική τους αποστολή και θα πρέπει να υπάρξει επαναπροσδιορισμός του ρόλου των δημόσιων πανεπιστημίων και του έργου των καθηγητών. Διότι, δυστυχώς, στις μέρες μας όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Δρ. Γ. Μαντάνης, Δρ. Ι. Παπαδόπουλος και Δρ. Γ. Νταλού του Α.ΤΕΙ Λάρισας (Παράρτημα Καρδίτσας) «…έχει παραγκωνισθεί η συστηματική ανάπτυξη της διδασκαλίας και της έρευνας και έχουν κυριαρχήσει η ιδιοτέλεια, η συναλλαγή, ο κομματισμός και ο στρεβλός συνδικαλισμός ορισμένων φοιτητών αλλά και μερίδας καθηγητών, ενώ παράλληλα ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα των ελληνικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σήμερα είναι ο κομματισμός που δρα καταλυτικά στις αρχαιρεσίες των διοικητικών οργάνων, στις κρίσεις των καθηγητών, στα ερευνητικά προγράμματα, στα μεταπτυχιακά προγράμματα και ενίοτε στην αξιολόγηση των φοιτητών…»

Η όλη αλήθεια περικλείεται σε δύο παραγράφους ενός άρθρου που έτυχε να διαβάσω στο διαδίκτυο, και που πολύ εύστοχα σημειώνεται «…η καθημερινότητα των μαθητών είναι γεμάτη ευθύνες, μία περίοδος στη ζωή του ανθρώπου που θα έπρεπε να είναι δημιουργική και ξέγνοιαστη, είναι ανιαρή και αγχωμένη. Η ζωή των νέων είναι συμπιεσμένη ανάμεσα σε σχολικά προγράμματα και εξωσχολικά μαθήματα. Ο νέος είναι εγκλωβισμένος σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που από το νηπιαγωγείο ακόμα προσφέρει στείρα και κατευθυνόμενη γνώση και δεν αφήνει χώρο για την έκφραση της δημιουργικότητας του. Η ανασφάλεια των γονιών για το μέλλον των παιδιών τους πιέζει ακόμα περισσότερο τους μαθητές που παλεύουν καθημερινά με τις σχολικές τους υποχρεώσεις. Και όταν κάποιος γίνεται φοιτητής εγκλωβίζεται για μία ακόμα φορά σε ένα σύστημα, σε μία σχολή και σε ένα πανεπιστήμιο, αναγκασμένος να ακολουθεί τα προγράμματα σπουδών που άλλοι έχουν διαλέξει για εκείνον και που τον οδηγούν σταθερά σε ένα αβέβαιο εργασιακό μέλλον. Η δημόσια παιδεία έχει πάψει να είναι δωρεάν και τα πανεπιστήμια δεν είναι πια ένας χώρος σκέψης, ελεύθερης έκφρασης και ανάπτυξης νέων ιδεών…»

Και κάτι ακόμη, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι σημαίνει ο όρος ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά ιδρύματα; Υπάρχει σήμερα ιδιωτικός τομέας που λειτουργεί δίχως κερδοσκοπικά κριτήρια; Ποιος ιδιώτης, ποιος επιχειρηματίας, ποιος μεγάλος επενδυτής, ποιος βιομηχανικός ή εμπορικός κολοσσός θα μπει στη διαδικασία ίδρυσης ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δίχως στην άκρη του μυαλού του να αποσκοπεί στο κέρδος; Ποιος είναι διατεθειμένος να επενδύσει ή να καταναλώσει μέρος του προσωπικού του κεφαλαίου χωρίς την εγγύηση κάποιου οφέλους; Και μήπως τελικά οδηγηθούμε κατά κάποιον τρόπο σε μια «εμπορευματοποίηση» της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσα από την παραγωγή κατά παραγγελία αποφοίτων συγκεκριμένων ειδικοτήτων που επιθυμούν οι ιδιωτικές εταιρείες και κατ’ επέκταση η αγορά εργασίας, προκειμένου να προασπίσουν τους στόχους και τα συμφέροντά τους; Μήπως δηλαδή, η ερευνητική κατεύθυνση προσανατολιστεί προς την αποκλειστική σχεδόν εξυπηρέτηση των project των εταιρειών, εφόσον οι ιδιώτες και οι εταιρείες θα αποτελέσουν τους κατά βάσει χρηματοδότες – χορηγούς των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων;

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από υποτιθέμενες διαμάχες και αντιγνωμίες περί της ίδρυσης μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Οι κάθετες αντιλήψεις, η άκριτη υπεράσπιση της μιας ή της άλλης ιδεολογίας και η ερμηνεία των άρθρων του Συντάγματος βάσει της προάσπισης συγκεκριμένων συμφερόντων δεν αποτελούν λύσεις. Επίσης, δεν αποτελούν λύσεις οι απεργίες, τα πανελλαδικά συλλαλητήρια, οι καταλήψεις, οι χιλιάδες χαμένες ώρες διδασκαλίας, οι σωρηδόν χαμένες εξεταστικές περίοδοι, οι εντάσεις, οι νομικές διεκδικήσεις και διχογνωμίες. Εκείνο που προέχει δεν είναι η εκδήλωση αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων περί της ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στη χώρα μας. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί όλους πρωτίστως και ιδιαιτέρως τους αρμόδιους και υπευθύνους που δραστηριοποιούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον εκπαιδευτικό χώρο είναι η ποιοτική αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας σε όλους τους τομείς. Εξάλλου, η λειτουργία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων θα βρει πρόσφορο έδαφος μόνο στην περίπτωση που υπάρχει μια υποβαθμισμένη και παράλληλα παραγκωνισμένη δημόσια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Ο ιδιωτικός τομέας στηρίζεται στις δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης. Με άλλα λόγια δραστηριοποιείται εκεί όπου υπάρχει «πελατεία». Επομένως, μια ενισχυμένη και ποιοτικά αναβαθμισμένη δημόσια παιδεία θα λειτουργούσε ανατρεπτικά στα σχέδια και στα συμφέροντα των ιδιωτών και των κάθε είδους «εμπόρων της παιδείας».

Πραγματικά, χρειάζονται γενναίες προσπάθειες και δραστικές λύσεις προκειμένου να αναβαθμιστεί και να λειτουργήσει ποιοτικά το δημόσιο πανεπιστήμιο. Τα μειονεκτήματα και τα προβλήματα που ταλανίζουν τόσα χρόνια τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα στη χώρα μας επισημάνθηκαν προηγουμένως. Για να υπάρξει όμως άμεση επίλυση όλων αυτών απαιτείται πάνω απ’ όλα γενναία κρατική χρηματοδότηση η οποία να αγγίξει τα επίπεδα του 5% του ΑΕΠ. Δίχως χρήματα για την παιδεία, το πρόβλημα απλά θα παρατείνεται και διαρκώς θα διογκώνεται. Παράλληλα, απαιτείται και η ύπαρξη των κατάλληλων ελεγκτικών μηχανισμών που θα προβαίνουν στην ποιοτική αξιολόγηση του διδακτικού και ερευνητικού έργου των δημοσίων ιδρυμάτων.

Και κλείνοντας, ξαναλέω, δεν είμαι κάθετος στη μη ίδρυση και λειτουργία των μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων στη χώρα μας υπό προϋποθέσεις. Εξάλλου, ο ανταγωνισμός που θα διαμορφωθεί, μόνο θετικά μπορεί να συνεισφέρει στην ποιοτική εξέλιξη των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών και ταυτόχρονα να συμβάλλει στη περαιτέρω βελτίωση της παιδείας. Όμως, θα πρέπει να ασκηθούν σημαντικές πιέσεις προς την κατεύθυνση της θέσπισης συγκεκριμένων όρων και κανόνων ίδρυσης και λειτουργίας των μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων προκειμένου να μην αποτελέσουν τροχοπέδη των δημόσιων πανεπιστημίων και παράλληλα να μην τεθεί σε καμία περίπτωση το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης των δημόσιων και δωρεάν πανεπιστημίων. Σε καμία περίπτωση το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των νέων ιδρυμάτων δε θα πρέπει να είναι διαφορετικό ή έστω και να παρεκκλίνει από εκείνο των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Επίσης, θα πρέπει να υπάρξει κάποιος επίσημος κρατικός φορέας (ανεξάρτητος ή μη), ο οποίος να ελέγχει απόλυτα και με ουσιαστικούς μηχανισμούς ν’ ασκεί διαρκώς οικονομικούς και ποιοτικούς ελέγχους στα νέα τούτα ιδρύματα και μάλιστα να επιβάλλει αυστηρές κυρώσεις όπου σημειώνονται ατασθαλίες. Επιπλέον, οι όροι μη κερδοσκοπικά και μη κρατικά θα πρέπει να διατηρήσουν το πραγματικό τους νόημα και να γίνουν πράξη, δηλαδή δε θα πρέπει σε αυτά τα νέου τύπου ιδρύματα να υπάρξει καμία κρατική επιχορήγηση και τα έσοδα τους να επενδύονται υποχρεωτικά σε παραγωγικούς τομείς όπως η έρευνα και η ανάπτυξη.

Απλά, επισημαίνω και πάλι, πως πρωτίστως προέχει η ποιοτική αναβάθμιση των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας και ύστερα όλα τ’ άλλα...

FULL METAL JACKET

Καλό μήνα παιδιά!

Μετά από σχεδόν 2 μήνες οι οποίοι πέρασαν εντελώς άσκοπα, χωρίς ίχνος δημιουργικότητας, ενήλικης ευθύνης ή οποιαδήποτε σοβαρή ενασχόληση με κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, βρίσκω τη διάθεση να ξαναμιλήσουμε. Ελπίζω σιγά σιγά να ξεπλύνω από επάνω μου την επικάλυψη - ¨τσιμέντο¨ της απραξίας και μόνιμης βαρεμάρας και να αρχίζω να ασχολούμαι με τα δύο - τρία πράγματα που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πριν καταταγώ εθελοντικά στη λεγεώνα των ξένων. Το συγκεκριμένο ποστάρισμα ίσως δεν προσφέρεται για ιδιαίτερο σχολιασμό και δεν ξέρω καν αν αξίζει να διαβαστεί από την παρέα, καθώς περισσότερο αποτελεί την προσωπική ομολογία για την καθημερινή ¨κόλαση¨ που περνάω το τελευταίο διάστημα. Και όταν λέω κόλαση ας μην προτρέξουν να με χαρακτηρίσουν κάποιοι υπερβολικό, γκρινιάρη ή ακόμη και εγωιστή που έχει κλειστεί στο μικρόκοσμό του.
ΔΑΝΤΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ. Πως αλλίως περιγράφονται 6 εβδομάδες στο Ναύπλιο με πρωινό μόνο μαρμελάδα κυδώνι? ΠΟΣΕΣ ΜΑΡΜΕΛΑΔΕΣ ΚΥΔΩΝΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΦΟΔΙΑΣΤΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ???!!! Και εντάξει, ας αφήσουμε το θέμα με το κυδώνι. Δεν σχολιάζω θέματα υγιεινής, καθαριότητας ή μπάνιου γιατί εντάξει, πρέπει να γίνουμε και άντρες στο στρατό. Όσο πιο βρωμύλοι και καφετοί από τη σκόνη, τον ιδρώτα, τα γράσα και τα ποντικοκούραδα, τόσο καλύτεροι μαχητές. Άλλωστε, το Μηχανικό έχει μακρά ιστορία στο θέμα της εφευρητικότητας και της προσαρμοστικότητας. Αν δεν έχεις προσπαθήσει να κάνεις μπάνιο με μωρομάντιλα και συγχρόνως να μάθεις να στήνεις πλωτές πεζογέφυρες, ίσως απλά δεν κάνεις για αυτό το Σώμα και πρέπει να γίνεις ένας απλός πεζικάριος ή ακόμη χειρότερα, ένας μαυροσκούφης. Εντάξει, θα μου πείτε, σιγά ρε μεγάλε, τα περάσαμε και εμείς και μάλιστα με χειρότερες συνθήκες, σε πιο δύσκολα σώματα κλπ. Σε αυτή την περίπτωση θα συμφωνήσω μαζί σας με μια διαφορά. Δεν σας λένε ΠΕΤΡΕΛΗ.

Πραγματικά το επίθετο αυτό αποτελεί την πρώτη κουβέντα το πρωί και την τελευταία το βράδυ για πολλούς 18χρονους ή και μεγαλύτερους συναδέλφους στρατιώτες, οι οποίοι βρίσκουν αρκετά διασκεδαστικό να χρησιμοποιούν φράσεις όπως : ¨Πετρέλη, πες ένα τραγούδι¨ ή ¨Πετρέλη πότε θα βγάλεις καινούργιο CD¨ κλπ. Και εντάξει, το κάναμε μία, δύο, τρεις φορές το αστείο αλλά ρε φίλε δεν είναι και όλες οι ώρες ίδιες και έχουμε και μια προχωρημένη ηλικία και μπορεί να πάθουμε και κανένα εγκεφαλικό από τα νεύρα.

Σίγουρα, αποτελεί ενδιαφέρον στοιχείο το ότι έχω γνωρίσει αρκετούς ετερόκλητους χαρακτήρες, πολλά αξιόλογα άτομα, πιθανά μελλοντικά φιλαράκια και έχω μπει στη διαδικασία να συζητήσω, να συνεργαστώ και να συνεννοηθώ με ανθρώπους που δεν θα μπορούσα να φανταστώ να το κάνω πριν καταταγώ εθελοντικά. Έχω γνωρίσει βέβαια και περιπτώσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν άνετα ως οικοδομικά υλικά στις επεκτάσεις του Μετρό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Το τελευταίο που θα ήθελα να βγει ως τελικό συμπέρασμα από την παραπάνω εξομολόγηση θα ήταν μια μίζερη γκρίνια, ή αρνητική διάθεση. Για αυτό θα καταλήξω λέγοντας πως το όλο πράγμα που περνάω το τελευταίο διάστημα δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα φλάς μπακ στην ηλικία των 15. Προσέχουμε και ανησυχούμε κάθε μέρα, όλη την ημέρα για ανούσια, απλά πράγματα, μαθαίνουμε πως να αποφεύγουμε και να λουφάρουμε από κάθε ίχνος δουλειάς, φοβόμαστε μην μας πιάσει κάποιος και μας τιμωρήσει με στέρηση εξόδου και μιλάμε όλη την ώρα για τις ίδιες βλακείες του μικρόκοσμού μας (υπηρεσίες, άδειες, ράδιο αρβύλα) λες και όλα περιστρέφονται γύρω από τα ίδια προβλήματα και τη στρατιωτική ρουτίνα. Πάντως, ακόμη και έτσι, ο κάθε ένας δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα, ειδικά σε δύσκολες στιγμές πηξίματος ή μοναξιάς.

Ο Όσκαρ Γουάιλντ έγραψε πως ο πατριωτισμός αποτελεί το άλλοθι των ηλιθίων. Όχι ο εθνικισμός. Ο πατριωτισμός. Εντάξει, αυτό χωράει συζήτηση. Πάντως, στρατός παίζει εν μέρει και αυτόν το ρόλο. Να φτιάξει συνειδήσεις πιτσιρικάδων προκάτ, που θα μπορούν να εκτελούν εντολές, όσο παράλογες και ανούσιες είναι αυτές σε καιρό πολέμου, αλλά και καιρό ειρήνης. Να μάθει σε νέους ανθρώπους, ισοπεδώνοντας την ατομικότητά τους και την ιδιαιτερότητα τους να υπακούουν σε ένα καθημερινό πρόγραμμα-ρουτίνα, σπάζοντας τους τον τσαμπουκά. Και να μπολιάσει τη σκέψη τους με φύτρες εθνικισμού, μνήμες περασμένων μεγαλείων (?) και ανωτερότητας της φυλής σε σχέσει με όλους τους γειτονικούς λαούς. Θα μου πείτε, το ίδιο σύστημα δεν ακολουθούν όλοι? Η μαλακία σίγουρα δεν αποτεί ελληνικό προνόμοιο ή αποκλειστικότητα.

Φιλιά και τα ξαναλέμε.

Αφρικανός Φιλέλληνας

Συνεχίζω τις ανταλλαγές Ελληνικής και Ουγκαντιανής (και ευρύτερης Αφρικάνικης) ιστορίας με τον συγκάτοικο μου, τον Τζόσουα από την Καμπάλα της Ουγκάντα, λίγο πάνω από την γραμμή του Ισημερινού.

Χθες, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ανέλαβα να τον εισάγω στην Αθηναική Δημοκρατία. Ωιμέ για εκείνον. Το τι μπαρούφα του πάσαρα μεταξύ και κάποιων σωστών πραγμάτων (π.χ σφαγές Αθηναίων εις βάρος της Μήλου και της Σάμου) δεν περιγράφεται. Αφού ανακάλυψα τι μαλακίες του είχα πει, ήμουν σε συνεχή υπερενταση. Ξύπνησα το πρωί και το μυαλό μου εκεί. Που πας ρε Καραμήτρο; Επειδή διάβασες μερικά πράγματα κάποτε για Σόλων, Κλεισθένη, Περικλή κλπ, είναι τόσο εύκολο να τα εντυπωθείς και κυρίως να τα μεταδόσεις και σε άλλους; Απολογήθηκα πριν λίγο στον Τζόσουα και όχι μόνο δεν ξενέρωσε αλλά ανανεώσαμε το ραντεβού για μετά το Πάσχα. Αυτή την φορά τέρμα οι αερολογίες. Θα κατέβω διαβασμένος όπως ήμουν και στα προηγούμενα sessions και όπως ήταν και εκείνος στις δικές του παρουσιάσεις.

Οι αφρικανοί είναι μακράν τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει εδω και ακολουθούν Ινδοί και Ταιβανέζες. Αν βάζαν και λίγο αλκοόλ στο στόμα τους όλοι αυτοί... Δεν πειράζει, το έχω κόψει τελικά εγώ!

Υ.Γ: Το ζουμί εδώ δεν είναι ούτε η Ελληνική ούτε η Ουγκαντιανή ιστορία. Το ζουμί είναι πως τόσο φαινομενικα διαφορετικοί άνθρωποι ενδιαφέρονται να αξιολογήσουν τα συν και τα πλην της ιστορίας των λαών τους ώστε να καταλάβουν την ανθρώπινη εξέλιξη και όχι απλώς να αφορίσουν εύκολους στόχους ή να υιοθετήσουν καιροσκοπικές επιχειρηματολογίες.

Διεθνής Αναγνώριση

Η Τζούλια Ρόμπερτς το 2000 έκανε μάλλον την καλύτερη ερμηνεία της, υποδυόμενη την Έριν Μπρόκοβιτς. Το σενάριο αυτής της ταινίας βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της Έριν Μπρόκοβιτς που κατάφερε να χτίσει ενα ισχυρό κατηγορητήριο έναντι μιας μεγάλης εταιρίας που μόλυνε τους υδάτινους πόρους μιας μικρής πόλης στην Νότια Καλιφόρνια. Η δικαίωση της στην δικαστική αυτή διαμάχη την ανέδειξε στο οικολογικό κίνημα και οι ακτιβιστικές της δράσεις επεκτάθηκαν περαιτέρω από τότε.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Σκαι, η Έριν Μπρόκοβιτς κάλεσε σε διαμαρτυρία μέσω της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Friends of the Earth US για την υπόθεση του Ασωπού που θέτει σε κίνδυνο την ζωή των κατοίκων στον νομό Βοιωτίας. Ο τίτλος του μηνύματος, το οποίο μπορεί όποιος θέλει να συνυπογράψει και το οποίο θα σταλεί στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στην Αθήνα, έχει τίτλο "Tell Greece that the U.S. is watching". Ίσως η κυρία Μπρόκοβιτς αγνοεί ότι οι ΗΠΑ όποτε έχουν συμφέροντα διαμορφώνουν και δεν κοιτάνε απλώς τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για άλλη μια γαλανόλευκη δικαίωση στα διεθνή φόρα (ή φόρουμ κατ' άλλους).

Και εις ανώτερα...

Αλλοίωση της Ιστορίας

«Μας έχουν φλομώσει στο παραμύθι και την ανακρίβεια οι ελληναράδες ιστορικοί, διαπράττοντας ειδεχθές έγκλημα, παραφράζοντας τα γεγονότα, που τα μουντζουρώνουν με γαλανόλευκη σκόνη και τα λιβανίζουν με χριστιανοφασιστική δοξολογία, με αποτέλεσμα να παράγονται αγράμματοι νεογενίτσαροι, οι οποίοι θαυμάζουν τον Αλέξανδρο όπως οι κνίτες τον πατερούλη Στάλιν αφου η δύναμη της προπαγάνδας είναι τέτοια που μπορεί να σε πείσει ότι ο θάνατος είναι πιο γλυκός αν σε χτυπήσει τιμημένος Σοβιετικός πύραυλος.
Αλλιώς είναι να σε σφάζει ο σημαντικότερος Έλληνας, ο Αλέκος με την Σάριζα, διότι ταυτόχρονα με την λόγχη σε διαπερνάει και η μοναδικότητα του αρχαιοελληνικού πνεύματος, και αν ψυχοραγήσεις υπομονετικά μέχρι να έρθει να σε αποτελειώσει ο Απόστολος Παύλος, τότε πας απευθείας στον παράδεισο, και ο χαμός σου δεν έχει καμία σχέση με την περίπτωση που ο Τζέγκις Χαν θα σε ξεκοίλιαζε μια και έξω και θα έχανε την ευκαιρία να δηλώσεις συμμετοχή στο privet club των Ελ, εκεί που ξαχαρμανιάζουν οι της Ελληνικής βλακείας μετέχοντες»¨

Τζίμης Πανούσης – Δούρειος Ήχος – CITY 99.5, 26/03/2009

Από τις ορθότερες (και αστείες) αναλύσεις που έχω ακούσει από το στόμα του. Θα ήθελα να μπορούσα να υπερασπιστώ την αρχαιοελληνική ματαιοδοξία ορισμένων, ακόμα και κάποιες δικές μου αντιλήψεις, αλλά οφείλω να προσυπογράψω αυτό το κείμενο. Μόνο που η επίσημη ιστορία πάντα θα γράφεται από τους ισχυρούς και θα εξυπηρετεί συμφέροντα. Είτε είναι εθνικόφρονες είτε κατ’ όνομα αριστερο-προοδευτικοί (έχουμε αφθονία και στα δύο φρούτα). Για αυτό μια λύση υπάρχει στην ανάγνωση της ιστορίας. Αναζήτηση πολλαπλών πηγών και συνεχής αμφισβητησή τους μέχρι σημείου ερευνητικού κορεσμού.

Εκτός αν εμφανιστεί κάποτε μια ολόκληρη γενιά αντικειμενικών Θουκυδίδηδων ιστοριογράφων που θα επικεντρωθούν στην ανθρώπινη συμπεριφορά και θα θελησουν να καταπραύνουν τα εθνικά μίση μοιράζοντας ισοβαρώς τις ευθύνες για τα δεινά της ανθρωπότητας.

Υ.Γ: Δείτε π.χ το παραμύθι που πουλάνε στα Κυπριακά σχολεία εν έτει 2009 στους Φακέλλους του Παπαχελά.

Υ.Γ2: Στην ίδια εκπομπή υπάρχει και συνέντευξη του οροθετικού που τελικά δεν δικαίωσε ο Άρειος Πάγος. Φαντάζομαι πως η τραγική ιστορία θα είναι γνωστή στους περισσότερους οπότε δεν προσθέτω κάτι...

Υ.Γ3: Άλλο πράγμα να θες να παρουσιάσεις τον Αλέξανδρο καλοκάγαθο εκπολιτιστή και άλλο να μην αναγνωρίζεις την ελληνικότητα της Μακεδονίας εκείνη την περίοδο. Και αυτό δεν το κάνεις γιατί μισείς τους Σκοπιανούς και θες να τους πάρεις την ταυτότητα. Το κάνεις γιατί το έχει αποδείξει η ιστορική και αρχαιολογική έρευνα. Η δική τους πλευρά είναι ένα κομμάτι της τότε Μακεδονίας και τίποτα άλλο. Εκεί είναι που κάποιοι 'αριστερο-προοδευτικοί' μπερδεύουν τον εθνικισμό με έναν θεμιτό, επιθυμητό για κάθε εθνική ταυτότητα, και καθόλου υποκινούμενο ή επεκτατικό πατριωτισμό. Αυτό που μετράει είναι ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, εντός ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου νομιμότητας, είτε μιλάμε για έθνη, θρησκείες, κόμματα, ακόμα και ποδοσφαιρικές ομάδες. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να τα έχει καλά με όλους, αλλά αν υπάρχει γενικότερο αίσθημα σεβασμού και ένα αξιόπιστο πλαίσιο νομιμότητας όλα λύνονται.