Αφρικανός Φιλέλληνας

Συνεχίζω τις ανταλλαγές Ελληνικής και Ουγκαντιανής (και ευρύτερης Αφρικάνικης) ιστορίας με τον συγκάτοικο μου, τον Τζόσουα από την Καμπάλα της Ουγκάντα, λίγο πάνω από την γραμμή του Ισημερινού.

Χθες, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ανέλαβα να τον εισάγω στην Αθηναική Δημοκρατία. Ωιμέ για εκείνον. Το τι μπαρούφα του πάσαρα μεταξύ και κάποιων σωστών πραγμάτων (π.χ σφαγές Αθηναίων εις βάρος της Μήλου και της Σάμου) δεν περιγράφεται. Αφού ανακάλυψα τι μαλακίες του είχα πει, ήμουν σε συνεχή υπερενταση. Ξύπνησα το πρωί και το μυαλό μου εκεί. Που πας ρε Καραμήτρο; Επειδή διάβασες μερικά πράγματα κάποτε για Σόλων, Κλεισθένη, Περικλή κλπ, είναι τόσο εύκολο να τα εντυπωθείς και κυρίως να τα μεταδόσεις και σε άλλους; Απολογήθηκα πριν λίγο στον Τζόσουα και όχι μόνο δεν ξενέρωσε αλλά ανανεώσαμε το ραντεβού για μετά το Πάσχα. Αυτή την φορά τέρμα οι αερολογίες. Θα κατέβω διαβασμένος όπως ήμουν και στα προηγούμενα sessions και όπως ήταν και εκείνος στις δικές του παρουσιάσεις.

Οι αφρικανοί είναι μακράν τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει εδω και ακολουθούν Ινδοί και Ταιβανέζες. Αν βάζαν και λίγο αλκοόλ στο στόμα τους όλοι αυτοί... Δεν πειράζει, το έχω κόψει τελικά εγώ!

Υ.Γ: Το ζουμί εδώ δεν είναι ούτε η Ελληνική ούτε η Ουγκαντιανή ιστορία. Το ζουμί είναι πως τόσο φαινομενικα διαφορετικοί άνθρωποι ενδιαφέρονται να αξιολογήσουν τα συν και τα πλην της ιστορίας των λαών τους ώστε να καταλάβουν την ανθρώπινη εξέλιξη και όχι απλώς να αφορίσουν εύκολους στόχους ή να υιοθετήσουν καιροσκοπικές επιχειρηματολογίες.

Διεθνής Αναγνώριση

Η Τζούλια Ρόμπερτς το 2000 έκανε μάλλον την καλύτερη ερμηνεία της, υποδυόμενη την Έριν Μπρόκοβιτς. Το σενάριο αυτής της ταινίας βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της Έριν Μπρόκοβιτς που κατάφερε να χτίσει ενα ισχυρό κατηγορητήριο έναντι μιας μεγάλης εταιρίας που μόλυνε τους υδάτινους πόρους μιας μικρής πόλης στην Νότια Καλιφόρνια. Η δικαίωση της στην δικαστική αυτή διαμάχη την ανέδειξε στο οικολογικό κίνημα και οι ακτιβιστικές της δράσεις επεκτάθηκαν περαιτέρω από τότε.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Σκαι, η Έριν Μπρόκοβιτς κάλεσε σε διαμαρτυρία μέσω της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Friends of the Earth US για την υπόθεση του Ασωπού που θέτει σε κίνδυνο την ζωή των κατοίκων στον νομό Βοιωτίας. Ο τίτλος του μηνύματος, το οποίο μπορεί όποιος θέλει να συνυπογράψει και το οποίο θα σταλεί στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στην Αθήνα, έχει τίτλο "Tell Greece that the U.S. is watching". Ίσως η κυρία Μπρόκοβιτς αγνοεί ότι οι ΗΠΑ όποτε έχουν συμφέροντα διαμορφώνουν και δεν κοιτάνε απλώς τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για άλλη μια γαλανόλευκη δικαίωση στα διεθνή φόρα (ή φόρουμ κατ' άλλους).

Και εις ανώτερα...

Αλλοίωση της Ιστορίας

«Μας έχουν φλομώσει στο παραμύθι και την ανακρίβεια οι ελληναράδες ιστορικοί, διαπράττοντας ειδεχθές έγκλημα, παραφράζοντας τα γεγονότα, που τα μουντζουρώνουν με γαλανόλευκη σκόνη και τα λιβανίζουν με χριστιανοφασιστική δοξολογία, με αποτέλεσμα να παράγονται αγράμματοι νεογενίτσαροι, οι οποίοι θαυμάζουν τον Αλέξανδρο όπως οι κνίτες τον πατερούλη Στάλιν αφου η δύναμη της προπαγάνδας είναι τέτοια που μπορεί να σε πείσει ότι ο θάνατος είναι πιο γλυκός αν σε χτυπήσει τιμημένος Σοβιετικός πύραυλος.
Αλλιώς είναι να σε σφάζει ο σημαντικότερος Έλληνας, ο Αλέκος με την Σάριζα, διότι ταυτόχρονα με την λόγχη σε διαπερνάει και η μοναδικότητα του αρχαιοελληνικού πνεύματος, και αν ψυχοραγήσεις υπομονετικά μέχρι να έρθει να σε αποτελειώσει ο Απόστολος Παύλος, τότε πας απευθείας στον παράδεισο, και ο χαμός σου δεν έχει καμία σχέση με την περίπτωση που ο Τζέγκις Χαν θα σε ξεκοίλιαζε μια και έξω και θα έχανε την ευκαιρία να δηλώσεις συμμετοχή στο privet club των Ελ, εκεί που ξαχαρμανιάζουν οι της Ελληνικής βλακείας μετέχοντες»¨

Τζίμης Πανούσης – Δούρειος Ήχος – CITY 99.5, 26/03/2009

Από τις ορθότερες (και αστείες) αναλύσεις που έχω ακούσει από το στόμα του. Θα ήθελα να μπορούσα να υπερασπιστώ την αρχαιοελληνική ματαιοδοξία ορισμένων, ακόμα και κάποιες δικές μου αντιλήψεις, αλλά οφείλω να προσυπογράψω αυτό το κείμενο. Μόνο που η επίσημη ιστορία πάντα θα γράφεται από τους ισχυρούς και θα εξυπηρετεί συμφέροντα. Είτε είναι εθνικόφρονες είτε κατ’ όνομα αριστερο-προοδευτικοί (έχουμε αφθονία και στα δύο φρούτα). Για αυτό μια λύση υπάρχει στην ανάγνωση της ιστορίας. Αναζήτηση πολλαπλών πηγών και συνεχής αμφισβητησή τους μέχρι σημείου ερευνητικού κορεσμού.

Εκτός αν εμφανιστεί κάποτε μια ολόκληρη γενιά αντικειμενικών Θουκυδίδηδων ιστοριογράφων που θα επικεντρωθούν στην ανθρώπινη συμπεριφορά και θα θελησουν να καταπραύνουν τα εθνικά μίση μοιράζοντας ισοβαρώς τις ευθύνες για τα δεινά της ανθρωπότητας.

Υ.Γ: Δείτε π.χ το παραμύθι που πουλάνε στα Κυπριακά σχολεία εν έτει 2009 στους Φακέλλους του Παπαχελά.

Υ.Γ2: Στην ίδια εκπομπή υπάρχει και συνέντευξη του οροθετικού που τελικά δεν δικαίωσε ο Άρειος Πάγος. Φαντάζομαι πως η τραγική ιστορία θα είναι γνωστή στους περισσότερους οπότε δεν προσθέτω κάτι...

Υ.Γ3: Άλλο πράγμα να θες να παρουσιάσεις τον Αλέξανδρο καλοκάγαθο εκπολιτιστή και άλλο να μην αναγνωρίζεις την ελληνικότητα της Μακεδονίας εκείνη την περίοδο. Και αυτό δεν το κάνεις γιατί μισείς τους Σκοπιανούς και θες να τους πάρεις την ταυτότητα. Το κάνεις γιατί το έχει αποδείξει η ιστορική και αρχαιολογική έρευνα. Η δική τους πλευρά είναι ένα κομμάτι της τότε Μακεδονίας και τίποτα άλλο. Εκεί είναι που κάποιοι 'αριστερο-προοδευτικοί' μπερδεύουν τον εθνικισμό με έναν θεμιτό, επιθυμητό για κάθε εθνική ταυτότητα, και καθόλου υποκινούμενο ή επεκτατικό πατριωτισμό. Αυτό που μετράει είναι ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, εντός ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου νομιμότητας, είτε μιλάμε για έθνη, θρησκείες, κόμματα, ακόμα και ποδοσφαιρικές ομάδες. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να τα έχει καλά με όλους, αλλά αν υπάρχει γενικότερο αίσθημα σεβασμού και ένα αξιόπιστο πλαίσιο νομιμότητας όλα λύνονται.

Μια Διδακτική Ιστορία

Πηγή Φωτογραφίας: Ναυτίλος, Ελευθεροτυπία

Ο αγώνας της ανεξαρτησίας είναι αδιαμφισβήτητα το αγαπημένο μου ιστορικό θέμα. Η απόλυτη αποτύπωση του Νεοελληνισμού. Απλοί άνθρωποι που εξελίσσονται σε ηγέτες και γνωρίζουν τον ολοκληρωτικό φθόνο (π.χ Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος), χαρισματικοί άνθρωποι που μένουν προσκολειμμένοι στην ιδιοτέλεια από το συλλογικό συμφέρον (π.χ Μαυροκορδάτος, Μαυρομιχαλαίοι), ήρωες που εξελίσσονται σε προδότες (π.χ Μιαούλης) και πάλι σε ήρωες (π.χ Καραισκάκης, Παπαφλέσας), και τόσοι άλλοι. Ένα αμάλγαμα τόσο διαφορετικών χαρακτήρων σε ένα εντελώς ιδιόμορφο περιβάλλον όπως η Ελλάδα του 1821 σκιαγραφει ολόκληρη την ιστορική μας εξέλιξη.

Στα πλαίσια του διεθνισμού, είτε συμφωνούμε με αυτόν είτε όχι, ο αγώνας της ανεξαρτησίας είναι ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα. Όχι με βάση την λογική των σχολικών βιβλίων που φεριππήν ταυτίζουν-εφευρίσκουν την έναρξη της επανάστασης με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου αλλά και με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, αποσιοπώντας τα μετέπειτα οδυνηρά ολισθήματα του. Ούτε με βάση μια προπαγανδιστική αντίληψη για τον ‘αιώνιο’ εχθρό. Όποιος μελετήσει σε βάθος την επανάσταση ξέρει πως ο εκάστοτε σύμμαχος ή εχθρός διαφοροποιείται ανάλογα των περιστάσεων και ποτέ δεν είναι τόσο εύκολα ανιχνεύσιμος.

Όταν ο αγώνας της ανεξαρτησίας διαβάζεται ελαφρώς αποστασιοποιημένα, χωρίς εθνικιστικές κορόνες, μπορεί να διδάξει στοιχεία ήθους, θεμιτού και όχι αρρωστημένου πατριωτισμού, και κυρίως πίστης για το μέλλον ακόμα και κάτω από τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Τα λόγια του Γέρου του Μοριά είναι παντοτινός οδηγός.

«Εις τον πρώτο χρόνο της επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι τρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβουλα... Αλλά δεν εβάσταξεν. Ήλθαν μερικοί και θέλησαν να γίνουν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι.... Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουν πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελείωνει. Ο ένας λέγει οτι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρυνό, και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήταν το σπίτι εις τον αραμπά, και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας....»

Ο Λόγος στην Πνύκα

Υ.Γ: Συνιστώ τα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, αν κάποιος θέλει να πάρει μια ιδέα για τις διεργασίες δημιουργίας του Ελληνικού Κράτους κατά τις πρώτες εθνοσυνελεύσεις και όχι μόνο.

Η Αξία της Πληροφορίας

Η βαθιά δυσπιστία μου προς την νέα ηγεσία των Η.Π.Α χρονολογείται από τότε που κουράστηκα να αναμένω να γίνει πρόεδρος ο Μπάρακ Ομπάμα, ώστε να πάψει επιτέλους να υπόσχεται και να κάνει και τίποτα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκτιμήσω ένα θετικότατο βήμα, και να το φέρω σε αντιπαράθεση με τα γνωστά σε μας δεδομένα.

Το Recovery είναι μια επίσημη πηγή πληροφορίων που εγκαταστάθηκε από την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν να λειτουργούν τα υπερατλαντικά οικονομικά προγράμματα σωτηρίας. Στοχεύει να ενισχύσει την διαφάνεια, να υπαγορεύσει υπευθυνότητα και εν τέλει, γιατί όχι, να δημιουργήσει εμπιστοσύνη εκ μέρους της κοινής γνώμης. Δεδομένου ότι υπάρχει λεπτομερής καταγραφή του πόσα λεφτά πηγαίνουν σε κρατικούς οργανισμούς, πολιτείες, και την τοπική αυτοδιοίκηση, κάθε ένας από αυτούς τους οργανισμούς υποχρεούται να καταθέσει τις δικές του αναφορές στην ιστοσελίδα. Έτσι δημιουργείται μια τεράστια βάση δεδομένων με χρονολογική σειρά καθώς και μια υποχρέωση εκ μέρους των διαφορετικών θεσμών να μειώσουν την εσωστρέφεια και να εξηγήσουν που πάνε τα λεφτά των φορολογούμενων.

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι πανάκεια ούτε ότι σίγουρα θα εξασφαλίσει διαφάνεια. Ούτε καν επειδή το αντικείμενο μου είναι η έρευνα, και έχω δεινοπαθήσει στην Ελλάδα κατά την αναζήτηση πληροφοριών, εμπνέομαι τώρα από μια εκ πρώτης όψεως εντυπωσιακή απόπειρα. Απλώς αναγνωρίζω ότι το εγχείρημα αυτό κινείται στην σωστή κατεύθυνση. Αν οι θεσμοί θέλουν να αντιμετωπίζονται καλόπιστα, και ειδικά όταν διαχειρίζονται χρήματα πολιτών, πρέπει να είναι ανοιχτοί στην παροχή πληροφοριών. Αυτό δεν θα εξασφαλίσει ότι τα λαμόγια δεν θα κινηθούν και πάλι με μοναδικό γνώμονα το ίδιο όφελος. Αλλά θα περιορίσει τα περιθώρια ελιγμών τους.

Για την Ελλάδα τι να πω. Που πήγε η κρατική ελεημοσύνη στους πυρόπληκτους της Ηλείας? Γιατί δεν έφτασαν ποτέ οι δωρεές ρούχων και τροφίμων στο Ιράκ με αποτέλεσμα να σαπίσουν τα δεύτερα πριν μερικά χρόνια? Τι ξέρουμε για τους πόρους της εκκλησίας και την διαχείριση των εσόδων από το παγκάρι? Η χρηματοδότηση της υγείας έχει μηχανισμό παρακολούθησης ανοιχτό σε έλεγχο? Γιατί οι Πρυτάνεις δεν δείχνουν που πάνε οι όποιοι πόροι έχουν στα χέρια τους ώστε να αποδείξουν το προφανές, ότι τα πανεπιστήμια έχουν πρόβλημα χρηματοδότησης? Μήπως γιατί μπορεί και κάποιοι εξ αυτών να έχουν παχιές τσέπες, όπως εκείνοι που διαχειρίζονταν τα λεφτά στο Πάντειο, τις προμήθειες των νοσοκομείων, τις επενδύσεις μοναστηριών, τα τοπικά κομματικά παραπαίδια που σούφρωσαν περισσότερα απ' όσα τους αναλογούσαν όσο οι άλλοι μάζευαν τα αποκαίδια?

Και επειδή δεν κλέβουν μόνο οι φορείς, γιατί δεν μαθαίνουμε την αλήθεια, ώστε να ξέρουμε φεριππήν ποιοι πραγματικά φοροδιαφεύγουν? Εκτός και αν η έλλειψη πληροφοριών μας βολεύει όλους. Μικρά και Μεγάλα λαμόγια....

Μοντέρνες Δουλειές

Προχθές μου εστάλη με mail ένα άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου από την Εφημερίδα τα ΝΕΑ (07/12/2002) που μ’ έκανε να χαλαρώσω και παράλληλα να προβληματιστώ. Έκρινα ορθό να μοιραστώ αυτούς τους προβληματισμούς μαζί με φίλους και γνωστούς που συμμετέχουν σε αυτό το blog, γι’ αυτό θέτω και το συγκεκριμένο άρθρο προς κριτική και ανταλλαγή απόψεων - ιδεών. Το άρθρο τιτλοφορείται ως «Μοντέρνες Δουλειές» και πραγματικά όπως θα αντιληφθείτε μάλλον υποκρύπτει αρκετές αλήθειες του σύγχρονου εργασιακού τρόπου ζωής μας και κατ’ επέκταση της ποιότητας ζωής μας εντός συνόρων. Σας το παραθέτω παρακάτω αυτούσιο…

Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο· γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη. Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν.
Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ. Εξού και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση· προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο· άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις· αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά.
Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του· σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων. Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.
Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός. Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν· κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος· εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.)
Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας· το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κορντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της.
Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται· η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος· φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα. Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα. Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση. Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία· συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ".
Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό· τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά· πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο.
Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών· άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός· σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας". Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν". Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα· ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε. Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει. "Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή". (Βάνεγκεμ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις: "Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση". Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

Πάυση Μέχρι Νεωτέρας....

Ήταν μια δύσκολη μέρα σήμερα. Είχα αρκετό καιρό να μιλήσω με έναν φίλο στην Ελλάδα και τον πήρα τηλέφωνο. Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στην επικαιρότητα. Διαπίστωσα ότι ο φίλος μου έχει την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει, όπως η Ιταλία, να βυθίζει τα πλοιάρια των λαθρομεταναστών. Αυτό τουλάχιστον είναι το πιο ακραίο απ' όσα ειπώθηκαν.

Θυμάμαι πως όταν άκουγα ότι άκουγα, νόμιζα πως αστειευόμασταν. Μετά αντιλήφθηκα πως κάθε άλλο παρά αστειεύομασταν. Στην αρχή ένιωσα οργή, αλλά μετά φόβο. Φόβο επειδή η επιβίωση (όπως την βλέπει ο καθένας) μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια κρυμμένες πτυχές. Στην αντίδραση μου κατηγορήθηκα με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς και το ότι αποφεύχθηκε μια μεγαλύτερη λεκτική ένταση οφείλεται στο ότι με το άτομο αυτό έχουμε φάει ψωμί και αλάτι μαζί. Τα επιχειρήματα του δεν ήταν εντελώς άστοχα, αλλά η ερμηνεία των γεγονότων ήταν εντυπωσιακή όπως και η προσήλωση μόνο στην μία πλευρά του νομίσματος.

Με χάλασε πολύ αυτή η κουβέντα και με προβλημάτισε, μεταξύ άλλων, και για την φύση των προβληματισμών που έχουν τεθεί σε αυτό το μπλογκ. Οι επόμενες μέρες είναι πάρα πολύ φορτωμένες και δεν θα έχω χρόνο να ξαναποστάρω αλλά έτσι και αλλιώς προτιμώ να αποστασιοποιηθώ γενικά για λίγο καιρό από την κατάθεση απόψεων. Κάτι έσπασε μέσα μου. Και ανησυχώ πολύ για τα όσα θα συναντήσω όταν επιστρέψω είτε για διακοπές είτε για τα καλά.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΟΥΝΕΒΑ

ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΟΥΝΕΒΑ

1964 - Η Κων/να Κούνεβα γεννιέται στην παραδουνάβια πόλη Σιλίστρα.

2001 - Φθάνει στην Αθήνα,όταν ο γιος της παρουσιάζει σοβαρό καρδιακό πρόβλημα.

-Ύστερα από την εγχείρηση,ψάχνει δουλειά με ένσημα για να καλύψει της ανάγκες του γιου της σε φάρμακα.

2001-2008 Εργάζεται σκληρά ως καθαρίστρια σε εταιρία που έχει αναλάβει τον καθαρισμό των σταθμών του ΗΣΑΠ αλλά κ ως ιδιαίτερα μορφωμένο κ ανήσυχο άτομο,πρωτοστατεί στους αγώνες των καθαριστών για καλύτερες συνθήκες εργασίας.

22/12/2008 - Η Κων/να Κούνεβα δέχεται δολοφονική επίθεση από 2 αγνώστους...ρίξαν βιτριόλι στο πρόσωπο της κ την αναγκάσαν να το πιεί...μετά από τέτοια γεγονότα τι μπορείς να πείς ανθρωπάκο; μόνο θλίψη...θλίψη κ απορεία:

-Τελικά το αν8ρώπινο είδος έχει προοδέυσει;

-Έχει εξελιχθεί;

-Τι είναι εξέλιξη;

-Η δολοφονία για υλικά αγαθά κ ισχύ, θεωρείται εξέλιξη σε σχέση με την δολοφονία για επιβίωση;

-Υπάρχει πολιτισμός όταν υπάρχουν τέτοια γεγονότα;

-Ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδραση;

-Πόσο αντιφατική συμπεριφορά μπορεί να έχει ένας άνθρωπος;

-Σκέφτομαι άρα υπάρχω ή υπάρχω άρα πρέπει να σκεφτώ;

-Μήπως τεμπελιά πρέπει να χαρακτηριστεί η αποφυγή σκέψης κ όχι η αποφυγή πράξης;

-Μια κοινωνία που σιωπά,είναι το ίδιο ένοχη με μια κοινωνία που εγκληματεί;

-Γιατί η σκέψη τρομάζει τους ανθρώπους, ενώ η πράξη τους απελευθερώνει;

-Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο;

-Μπορεί ένας άνθρωπος να ξεχωρίσει το καλό απ'τό κακό, χωρίς την απειλή μιας θείας τιμωρίας;

-Ο Θεός είναι άνθρωπος ή ο άνθρωπος Θεός;

-Είναι η μόρφωση κ η κουλτούρα λύση ή μήπως είναι το άλλοθι στην βίαιη συμπεριφορά μας;

-Η ενηλικίωση του ανθρώπου μήπως λανθασμένα τελικά θεωρείται ανάπτυξη;

-Το μυαλό η η ψυχή μετράει πιο πολύ;

-Γιατί ένα υπερανεπτυγμένο ον σαν τον άνθρωπο, ασχολείται συνεχώς με αηδίες;

-Η τάση για μάθηση κ γνώση,δεν είναι χαρακτηριστικό του κάθε ανθρώπου ;

-Αν ναι,γιατί τόσοι άνθρωποι μένουν συνειδητά στο σκοτάδι ;

-Μπορεί ο άνθρωπος να νικήσει τις εμμονές του ή μήπως τελικά η ζωή είναι ένας διαρκής μα χαμένος αγώνας του κάθε ανθρώπου με αυτές;

-Πως κατάφερε ο άνθρωπος να υπνωτιστεί, χωρίς να του χορηγηθεί υπνωτική ένεση;

-Αξίζει να πιστεύεις όταν μπορείς να ελπίζεις;

-Πως θεωρείται ο άνθρωπος λογικό ον, αφού τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβάνεται το προφανές;

-Τελικά, γιατί συνεχίζουμε να "περπατάμε" αφού δεν γνωρίζουμε που θέλουμε να πάμε;

Ουσία

Γενικά θεωρούσα πως το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ παράγει ποιότητα. Λάθος. Το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ (όπως και η τηλεόραση) παράγει ουσία. Κάτι που όποιος κάνει μια περαντζάδα στα Ελληνικά FM θα διαπιστώσει πως δεν είναι και τόσο συχνό φαινόμενο.

Αφορμή σήμερα είναι οι δύο κυριακάτικες εκπομπές του Άρη Χατζηστεφάνου. Η πρώτη, το εβδομαδιαίο Infowar, μας ταξιδεύει μεταξύ άλλων στην Ουρουγουάη για να γνωρίσουμε τους Tupamaros, ένα αντάρτικο πόλεων στου οποίου το όνομα αν θες να πίνεις νερό καλό θα είναι να μην χτυπάς πανεπιστημιακούς ή να καις τρένα στο όνομα του αιώνιου χαβαλέ αλλά και των ονειρώξεων που δεν απόλαυσες όταν ήσουν μικρός. Οι Tupamaros είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ασυνάρτητο αντάρτικο και η εισαγωγή του Άρη Χατζηστεφάνου μπορεί να σας φανεί πολύ χρήσιμη...


Στην δεύτερη εκπομπή, για τα 20 χρόνια που συμπληρώνει ο σταθμός, δεν έχουμε μόνο ένα μίνι αφιέρωμα στο πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η Ελληνική Πολιτεία ασχήμονούσαν επί χρόνια με αφορμή την εγχώρια τρομοκρατία.

Έχουμε, κυρίως, ένα ταξίδι στις εκπομπές του Μάνου Χατζηδάκη στα τέλη της δεκαετίας του 80’. Τότε που η περιβοητή ‘Αλλαγή’ είχε γίνει αποκαϊδια σε σπασμένο τασάκι, τότε που οι αντιλήψεις της αστυνομίας έθεταν θεμέλια για την σημερινή αντικοινωνική της συμπεριφορά, τότε που η πολιτική πόλωση και τα φαινόμενα κοινωνικής αναξιοπρέπειας πιο πολύ διασκέδαζαν παρά έθεταν προβληματισμούς. Τότε που χτιζόταν το μέλλον και σημερινό παρόν αυτής της χώρας, η προοδευτική (και Καραμανλική) φωνή του Χατζηδάκη ράπιζε τους ατσαλάκωτους αστούς μέχρι να γίνουν μικροαστοί και να τους αναλάβουν κάποια ανύπαρκτα σήριαλ του Mega και ο Τζίμης Πανούσης.


«Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία και αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ»

Μάνος Χατζηδάκης, Μια Μοβ Σκιά (1986)

Farewell

Επιλέξτε με κλειστά μάτια το Gran Torino και δειτε πως πρέπει οι μεγάλοι να κρεμάνε τα παπούτσια τους αν θέλουν να τους θυμούνται σαν μεγάλους. Ο άλλοτε Dirty Harry δείχνει τον δρόμο....

Τράπεζες και Ποντίκια

Γενικά δεν υιοθετώ απόψεις του στυλ "οι τράπεζες πίνουν το αίμα του κοσμάκη" αλλά διαβάζοντας το Οικονομικό Δελτίο του Φεβρουαρίου 2009 της Alpha Bank, απόρεσα με την μονοδιάστατη προσέγγιση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης.

Αξίζει να το διαβάσει κανείς για να διαπιστώσει ότι ακόμα και για την κρίση μόνο οι τράπεζες μπορεί να μην φταίνε τελικά. Βέβαια χρησιμοποιούνται πιο σικ ορισμοί, αντί για την λέξη τράπεζα, όπως το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά η μαγιονέζα δεν αλλάζει. Και ούτε λόγος για την συνεισφορά των golden boys...

Σέ ότι αφορά την Ψωροκώσταινα, ενώ ξεκίνησα με ενδιαφέρον την ανάγνωση του συγκεκριμένου κεφαλαίου, βασικά απηύδησα με την κατακραυγή του όποιου κοινωνικού κράτους υφίσταται ακόμα (σελ 37), χωρίς διάγνωση παραγόντων όπως: πελατειακές σχέσεις, κομματοκρατία, διαφθορά από μίζες εκατομμυρίων ευρώ μέχρι την λογική του παρκάρω όπου γουστάρω, παντελής έλλειψη σεβασμού για τον νόμο και την εφαρμογή του. Κρίμα όμως, καθώς στην συνέχεια γίνονται κάποιες ορθές επισημάνσεις για την εξυγίανση του δημοσίου τομέα και προβλήματα κλάδων όπως η ο γεωργικός...

Υ.Γ: Σε μια χώρα που η ψυχική υγεία είναι ζητούμενο δεν είναι ελπιδοφόρο να κλείνουν οι χώροι για όσους χρειάζονται την ανάλογη παθολογική βοήθεια.

Αρχή Σαρακοστής

Όσο οι νέας κοπής Νενέκοι έκαιγαν δημόσια περιουσία το βράδυ της Δευτέρας (στο όνομα της αποκριάς, της Κούνεβα, και της κατάργησης της εργασίας!!! - πάλι καλά που δεν το έκαναν και στο όνομα του Σπάθα), ο Σκάι είχε μια σειρά εκπομπών που αποδεικνύουν ότι είναι με απόσταση το μόνο αξιοπρεπές τηλεοπτικό κανάλι, υπηρετώντας παράλληλα και την διαδικτυακή κοινότητα.

Αν και η υπόθεση της ψηφοφορίας για τον μεγάλο Έλληνα έχει γίνει ριάλιτι παρωδία χωρίς καμία ουσία και αλληλουχία, εντούτοις το πρώτο αφιέρωμα για τον Καποδίστρια ήταν λιτό και περιεκτικό. Ένας ακόμα Έλληνας που έφυγε για να αναδειχθεί στο εξωτερικό και που γύρισε για να γνωρίσει την λοιδωρία και τον προδοτικό θάνατο στο Ναύπλιο από τα λαμόγια της εποχής. Η προσφορά του στην δημιουργία του Ελβετικού συντάγματος ήταν μια πτυχή που μου διέφευγε αλλά η εκπομπή αυτή και η σχετική διαδικτυακή έρευνα φώτισαν και άλλες μέχρι πρότινος άγνωστες πτυχές. Δεν με απασχολεί η θέση του στην δεκάδα όπως και για κανέναν από αυτούς τους μεγάλους Έλληνες. Εύχομαι μόνο να μην πάρει την πρώτη θέση ο Μέγας Αλέξανδρος. Και τι περίεργο, αυτόν φαίνεται να επιλέγουν οι γηγενείς μιμητές του Μέλ Γκίμπσον (The Patriot).

Μετά τον Καποδίστρια, οι Νέοι Φάκελοι απλά επιβεβαίωσαν ότι η Ελληνική Πολιτεία (και όχι απλά το κράτος) πιθανώς να χρειαστούν άλλα 180 χρόνια για να ενηλικιωθούν. Ζωή σε λόγου μας δηλαδή. Αφού θαυμάσαμε μια σειρά αρμόδιων φορέων να μην μπορούν να δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση στο γιατί όλες οι προμήθειες των δημόσιων νοσοκομείων γίνονται με αναθέσεις και όχι με διαγωνισμους, είδαμε και πως οι διεθνείς φαρμακευτικές εταιρείες και τα εντόπια παραρτήματα τους κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους γιατρούς. Σας συνιστώ να αφιερώσετε πέντε λεπτά να διαβάσετε τις Αραβικές Νύχτες από το British Medical Journal.

Ο κυνισμός και οι περιγραφές του άρθρου θα σας φέρουν κοντά στο πνεύμα της Σαρακοστής και μάλλον και του χορού της Σαλώμης!

Υ.Γ: Σε ποια χώρα του κόσμου ο γιος του γενικού γραμματέα της παράγκας θα γινόταν ο ίδιος αρχι-διαιτητής και θα διαιτήτευε με τις ευλογίες του ΠΟΚ το ντέρμπυ αιωνίων? Ο κουβάς δεν έχει πάτο όπως είναι γνωστό.