sTREET aRT 1

Αυτό το post είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα αλλά σχετικό με την τέχνη κ με μια σχετικά καινούργια κ εντελώς παρεξηγημένη στην Ελλάδα μορφή τέχνης, την τέχνη του δρόμου ή επί το αγγλικότερο street art. Ελπίζω να το απολαύσετε κ εσείς όπως και εγώ κ εύχομαι να υπάρξουν κ άλλα post-προσθήκες κ από εσάς (από εμένα θα υπάρξουν σίγουρα) με άλλες εικόνες από Αθήνα, υπόλοιπη Ελλάδα αλλά κ εξωτερικό. Πραγματικά θα γούσταρα τρελά να δω κ άλλες πολλές κ καλές εικόνες από street art.

Υ.Γ. Έβαλα κ εικόνες από τις μέρες των επεισοδίων στην Αθήνα που τις τράβηξα μόνος μου με το κινητό μου...αν το σκεφτήτε, είναι κ αυτό μια μορφή τέχνης ;-)

Golden Boys?

Έκανα λοιπόν κι εγώ την εμφάνιση μου... Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από τους συναδέλφους bloggers μου για την καθυστερημένη μου αντίδραση σε αυτήν την ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία. Επί αυτού θα ήθελα να ευχαριστήσω τον deadrabbit για την δημιουργία του blog (είναι αλήθεια ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από καλές προθέσεις αλλά ελάχιστες καλές ενέργειες) και να κλείσω το μάτι στον φίλτατο Lost in Birmingham ο οποίος πίστευε, εν μέσω μιας φλεγάμενης μετα-Χριστουγεννιάτικης τηλεφωνικής συζήτησης, ότι εγώ ταιριάζω τόσο με τον χώρο τον bloggs όσο ο Καρατζαφέρης σε νοσταλγική πορεία του ΚΚ.

Ας ξεκινήσω λοιπόν με την δική μου παράθεση ιδεών. Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μερί ταινιών κάνοντας παράλληλα και μια σύνδεση με την τρέχουσα επικαιρότητα.

Τον τελευταίο καιρό εν μέσω οικονομικής κρίσης έχει γίνει προφανές ότι η παγκόσμια οικονομία και ιδιαίτερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ένας ιστός που πραγματικά δεν γνωρίζει σύνορα και μας επηρρεάζει όλους, από το golden boy της Wall St μέχρι το 8χρονο Φιλιππινεζάκι στα sweatshops της NIKE στην Μανίλα. Στα πλαίσια αυτής της κρίσης έχει γίνει προφανές πως το τέρας της οικονομίας πρακτικά δεν μπορεί να ελεγχθεί από καμία κυβέρνηση ή πολιτική. Φαινομενικά ανεπτυγμένες χώρες με εύρωστες οικονομίες (βλέπε Ισλανδία και σε λίγο Ιρλανδία) παραπαίουν στα όρια του να μετατραπούν σε μικρές κοινωνίες τύπου MAD MAX όπου θα βγαίνουν τα πρότινος χρυσοπληρωμένα στελέχη με τις χατζάρες και νεκροκεφαλές στο δρόμο αναζητώντας "juice".

Ίσως τελικά η δομή της σύγχρονης κοινωνίας δεν έχει να κάνει με το κατά πόσο είναι τα γαλάζια ή τα πράσινα παιδιά αυτά που την δεδομένη χρονική στιγμή περνάνε κάτω από το τραπέζι προσλήψεις σε νευραλγικά πόστα της τοπικής αυτοδιοίκησης της Κηφισιάς. Ίσως ολόκληρη η φλεγόμενη αντιπαράθεση μεταξύ "πολιτικών δογμάτων" είναι πλέον ένας ρομαντικός αναχρονισμός. Κατά την αποψή μου, από τη στιγμή που το αίμα της (παγκόσμιας) κοινωνίας είναι το χρήμα (ή μαλλον η διαχείριση των οφειλών του χρήματος), το κατά πόσο έχεις κολλήσει από πάνω μία σοσιαλιστική, αριστερή, δεξιά ή ο,τιδήποτε βιτρίνα απλώς δίνει τροφή για γραφικές κουβέντες στα καφένεια και τα ψαγμένα μπαράκια του Κεραμεικού. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που μας κυβερνουν είναι οι πολυεθνικές και τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Μια ενδιαφέρουσα αν και λίγο μακρυγορούμενη πηγή πληροφοριών είναι το Corporation (http://www.imdb.com/title/tt0379225/) του 2003. Ίσως τελικά ο κόσμος δεν απεχει πολύ από αυτόν του μέτριου κατά τ' άλλα Rollerball (http://www.imdb.com/title/tt0073631/) του 1975 όπου η νέα κρατική υπόσταση του πλανήτη είναι στην ουσία μεγάλα εταιρικά consortiums.

Άντε όμως και καταλαβαίνουμε ότι μας ταίζουν κουτόχορτο και στην ουσία βαράμε τα 15ωρα στη δουλεία για να παχαίνουν περισσότερο οι ήδη παχιές γάτες (συγχωρέστε μου την μετάφραση από τα αγγλικά)... Τί κάνουμε για αυτό? Ο deadrabbit έχει δείξει στο παρελθόν ότι κρατάει μόνιμα στην ντουλάπα ένα εφοδιασμένο καμινέτο για την στιγμή που θα γίνει το μπαμ και θα βγουν όλοι στους δρόμους για να στηρίξουν την "κοινωνία του παστίτσιου" (όσοι κατάλαβαν κατάλαβαν). Ο Nikopol δείχνει να πιστεύει πως ο κόσμος θα οδηγηθεί σε μια άναρχη κατάσταση η οποία λόγω της εκ φύσεως κοινωνικότητας του ανθρώπου θα καταλήξει σε μία φουτουριστική εκδοχή των πάλαι ποτέ πόλεων-κρατών (ίσως έχει διαβάσει υπερβολικά πολύ Bilal και δή την "Γιορτή των Αθανάτων").

Εγώ σε αυτήν την συζήτηση θα ήθελα να προτείνω την θέαση δύο internet ταινιων: Zeitgeist (http://www.imdb.com/title/tt1166827/) και Zeitgeist Addendum (http://www.imdb.com/title/tt1332128/). Ειδικά η δεύτερη πραγματεύεται στο 100% το θέμα που ανέπτυξα παραπάνω. Είναι διαθέσιμες στο http://www.zeitgeistmovie.com. Να σας προετοιμάσω πάντως πως η σκοπιά που υιοθετούν είναι πολύ μονόπλευρη και τα στοιχεία μερικές φορές ανακριβή. Επίσης, ειδικά η δεύτερη στο τέλος εκφυλλίζεται σε ένα promotional DVD του κινήματος... Πάντως θεωρώ πως μπορούν να ιντριγκάρουν τον θεατή και σίγουρα να τον κάνουν να σκεφτεί μερικές φορές και αρκετά σοβαρά.

Περιμένω με ανυπομονησία τα όποια σχόλια σας και ζητώ συγνώμη για το μέγεθος του πρώτου (!!) μου post.

Γνώση, Ημιμάθεια, και Αποπροσανατολισμός (1/3)

Δεν είναι σπάνιο να θεωρούμε ότι έχουμε σφαιρική αντίληψη και γνώση για ένα θέμα, μη έχοντας εξαντλήσει τα περιθώρια της εμπειρικής αναζήτησης και της συστηματικής διερεύνησης της σχέσης αίτιων και αιτιατών που θα διευκολύνει την επεξεργασία και κατανόηση της συνολικής εικόνας. Ίσως μάλιστα η πεποίθηση ότι η αρχική γνώση είναι παγίως εδραιωμένη τόσο σε μας όσο και στον περιγυρό μας να αποτελεί το καλύτερο άλλοθι για να μην προσπαθήσουμε καν να δούμε λίγο πέρα από την μύτη μας.

Αυτό το φαινόμενο γίνεται πολύ έντονο όταν η πρόσβαση στην γνώση γίνεται αντικείμενο διαχείρισης από θεσμούς (π.χ το Σχολείο, η Εκκλησία και τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης) που στόχο δεν έχουν μόνο να προσφέρουν γνώση αλλά και να παράγουν μια δεδομένη γενιά μαθητών-πολιτών, πιστών, και medio-πληκτων που θα ερμημεύει γεγονότα και καταστάσεις βάσει μια δεδομένης και κοινά αποδεκτής αντίληψης. Το φαινόμενο αυτό δεν μπορεί σήμερα πια να επιτευχθεί βασει την μετάδοσης απόλυτα ψευδών πληροφοριών καθώς οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ξέρουν ότι μπορεί και να εκτεθούν ανεπανόρθωτα.

Αντίθετα, η καλύτερη τακτική είναι η διασπορά αποσπασματικών πληροφοριών ή ο έμμεσος υπερτονισμός συγκεκριμένων πληροφοριών με την ταυτόχρονη υποβάθμιση άλλων. Το Ελληνικό σχολείο και τα συγγραματά του μας αποκαλύπτουν ουκ ολίγα τέτοια παραδείγματα. Τράνέστερο φυσικά παράδειγμα εκείνο των καλοκάγαθων γενναίων Ελλήνων που το το 1821 με την βοήθεια του Θεού (!!!! και χωρίς 2-3 εμφυλίους, αφορισμούς ηρώων, και μια υποτέλεια σε τρία ξενόφερτα κόμματα και τους Νενέκους τους) κατατρόπωσαν την Τουρκιά. Επίσης πολλά ακούστηκαν στο παρελθόν για τον «Αλβανό αλητάκο» Οδυσσέα Τσενάι που είχε το θράσσος να πάρει την σημαία απο τους «γαμάω-καυλιάρηδες» Ελληναράδες απουσιολόγους, αλλά τίποτα δεν ακούγεται επί του παρόντος για τον αριστούχο φοιτητή Οδυσσέα Τσενάι, σήμερα πια στην ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.

Τα παραδείγματα της Ελλάδας είναι ναι μεν ενδεικτικά αλλά όχι αντιπροσωπευτικά του τι μπορεί να πετύχει η διασπορά αποσπασματικής γνώσης στην ευρεία μάζα που είτε δεν έχει τον χρόνο είτε την δυνατότητα αλλά πολλές φορές ακόμα και την όρεξη να επεκτείνει τους οριζοντές της. Η τεμπελιά άλλωστε έχει από πολλούς βαφτιστεί σε αναφαίρετο δικαίωμα στην προστασία του αέναου-μακάριου χαβαλέ. Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση παραμένει το ίδιο καθώς το αιτιατό εδώ αφορά τις επιπτώσεις από την διασπορά αποσπασματικής γνώσης. Αφορά κατ ουσίαν την εδραίωση της πεποίθησης ότι γνωρίζω κάτι πολύ καλά ενώ μπορεί να μην γνωρίζω ουσιαστικά ούτε το ένα δέκατο του θέματος. Αναρωτιέμαι τελικά αν μέσα από τέτοιες τακτικές ο στόχος είναι απλώς να ελέγχθούν τα άτομα και οι μάζες ή τελικά να εκλείψει κάθε ερέθισμα και επιθυμία διερεύνησης της εξέλιξης της ζωής? Ο έλεγχος της γνώσης μπορεί να αποβεί πιο αποτελεσματικός από τον έλεγχο με τα όπλα?

Απαντήσεις πιθανότατα έχουν δοθεί προ πολλού σε όλα αυτά. Δράττομαι όμως εδώ της ευκαιρίας να φέρω ένα πιο ευρύ παράδειγμα. Κάτι που έχω βιώσει μέσα από την επαφή μου με συμφοιτητές από κάθε γωνιά της γής και κυρίως με αφρικανούς με τους οποίους θεωρώ ότι έχω καλύτερη επικοινωνία, παρά την ιδιαίτερη διάλεκτο ορισμένων όπως οι Νιγηριανοί και το γεγονος ότι ο καλύτερος φίλος που έχω κάνει στην Αγγλία από το 2005 είναι Άγγλος–Ινδός 2ης γενιάς. Δύο από τα πιο κουλ άτομα που έχω γνωρίσει είναι ο περυσινός συγκατοικός μου από την Άκρα, πρωτεύουσα της Γκάνας, και ο φετινός μου συγκάτοικος από την Καμπάλα της Ουγκάντα. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές αυτός θα ξυπνήσει στο διπλανό δωμάτιο, θα βάλει τις έθνικ (για μένα) μουσικές του που είναι σαν το παλιό εναρκτήριο βουκολικό ηχητικό της ΕΡΤ, και μακάρι τουλάχιστον να μην αρχίσει να τραγουδάει γιατί μόνο μια ραψωδία φουλ μπινελικίστικου Ραπ από το δωματιό μου θα τον φέρει στα συγκαλά του.

Και με τον Ντέμπρα (Γκανέζος) και με τον Τζόσουα (Ουγκάντα) έχω συζητήσει για μια πλειάδα πολιτικο-ϊστορικών θεμάτων. Και οι δυο τους είχαν ενδιαφέρον για την Ελλάδα τόσο στην αρχαία ακμή της όσο και στην μετέπειτα πτώση της. Μετά και τα γεγονότα του Δεκέμβρη ο μεν Ντέμπρα με ρωτάει διαρκώς ακόμα και από την Γκάνα στο MSN πως τα έχουμε σκατώσει ετσι, ο δε Τζόσουα καταγγέλει ότι αν ξανασυγκρίνουμε την Ελλάδα με την Ουγκάντα σε ότι αφορά το επίπεδο ζωής θα μας πάει στο δικαστήριο της Χάγης. Και οι δυο χώρες έτσι και αλλιώς είναι υπερχρεωμένες σε όποιον δεν μιλάει Ουγκαντιανά και Ελληνικά και είναι πολλοί όλοι αυτοί παναθεμά τους. Επισης, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει προλάβει να αφομοιώσει καλύτερα το μεταμοντέρνο αμερικανόφερτο lifestyle (με τσιφτεντελοτούρκικη essence για να μην ξεχνιόμαστε) δεν αποτελεί κατά τον Τζόσουα ισχυρό ηθκό πλεονέκτημα έναντι της Ουγκάντα. Γεια στο στόμα του θα πρόσθετα εγώ...

Πέρα όμως από την επισκόπηση της Ελληνικής και Βαλκανικής ιστορίας που τους έκανα (βασισμένη πάντοτε σε πηγές και με 15 τουλάχιστον χάρτες σε κάθε παρουσίαση), είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω αντίστοιχες δικές τους παρουσιάσεις για την ιστορία των χωρών τους και των ευρύτερων περιοχών της Δυτικής (Γκάνα) και Ανατολικής (Ουγκάντα) Αφρικής. Από τα πολλά και ενδιαφέροντα που αποκόμισα από αυτές τις παρουσιάσεις, σκοπεύω τις επόμενες μέρες να σας παρουσίασω πως έπεσε ένας μύθος που είχα στο μυαλό μου ως καλά εδραιωμένη γνώση (δεύτερο μέρος) και πως αυτός ο μύθος ίσως έμμεσα να συνδέεται και μέ ένα από τα πιο ωραία παραμυθάκια που μας καλούνε όλοι να υιοθετήσουμε εδώ και αρκετό καιρό (τρίτο μέρος)

Ή με λίγα λόγια πως η αποσπασματική γνώση και η ημιμάθεια μπορούν να διευκολύνουν το έργο όσων επιθυμούν τον αποπροσανατολισμό των μαζών. Δεν πρόκειται για μια νέα θεωρία συνωμοσίας πάντως....

ΤΙ ΛΕΝΕ ΜΕΤΑ ΤΟ SΕΧ!

Τι λέει το κάθε ζώδιο μετά από το sex;

Κριός: Ωραία, πάμε πάλι από την αρχή...

Ταύρος: Πεινάω... πιάσε την πίτσα...

Δίδυμοι: Μήπως είδες πουθενά το τηλεκοντρόλ?

Καρκίνος: Πότε παντρευόμαστε;

Λέων: Καλά ε; Δεν παίζομαι...

Παρθένος: Πρέπει να πλύνω τα σεντόνια

Ζυγός: Μου άρεσε, αν σου άρεσε...

Σκορπιός: Έχω την αίσθηση πως πρέπει να σε "λύσω"...

Τοξότης: Μη με πάρεις τηλέφωνο, θα σε πάρω εγώ

Αιγόκερως: Α! Έχεις και πιστωτικές;

Υδροχόος: Τώρα ας το δοκιμάσουμε και χωρίς ρούχα

Ιχθύες: Πως είπαμε πως σε λένε;

BLADE RUNNER

Συνεχίζοντας την κουβέντα γύρω από τον κινηματογράφο, χωρίς να γίνομαι μονότονος ελπίζω, θα ήθελα να αναφερθώ σε μια ιδιαιτέρως γνωστή έως και θρυλική ταινία, την οποία με μια πρόχειρη εκτίμηση υπολογίζω ότι πρέπει να έχω δει πάνω από 100 φορές σε ένα χρονικό διάστημα 15 χρόνων (από τότε που την είδα πρώτη φορά στην κρατική τηλεόραση). Η πρώτη γνωριμία με τη συγκεκριμένη μυθολογία έγινε μέσω του ξεφυλλίσματος (και όχι του διαβάσματος, ντροπή!) του βιβλίου του Phillip Κ. Dick με τίτλο : "Do Androids Dream of Electric Sheep" που ανήκε στον παιδικό μου φίλο Johnny Montana, φανατικό αναγνώστη του Αμερικάνου συγγραφέα. Αργότερα και χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει για χρόνια, είδα και την κινηματογραφική μεταφορά του παραπάνω βιβλίου επιστημονικής φαντασίας, με τίτλο "BLADE RUNNER". Η ταινία αυτή του 1982 (το έτος που πέθανε και ο P.Dick), σε σκηνοθεσία Ridley Scott (ALIEN 1, Kingdom of Heaven και αν είναι δυνατόν, Black Hawk down!) και με πρωταγωνιστές τους Harrison Ford, Rutger Hauer και Sean Young, παρουσίαζε στο σενάριο σημαντικές διαφορές (έως και μεταλλάξεις!) σε σχέση με το βιβλίο και όταν βγήκε στις αίθουσες, χαρακτηρίστηκε καλλιτεχνική αποτυχία και αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές αποτυχίες της εποχής. Η εξήγηση για τις αρχικές αρνητικές κριτικές είναι ιδιαιτέρως απλή. Το "BLADE RUNNER" ήταν μια ταινία πολύ μπροστά από την εποχή της. Ίσως αυτό να αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η αναγνώριση η οποία προέκυψε μία τουλάχιστον 10ετία μετά την αρχική έξοδο, από κοινό αλλά κυρίως από κριτικούς, ήταν καθολική και συνοδευόταν από πλήθος αναλύσεων και συζητήσεων γύρω από το χώρο της επιστημονικής φαντασίας και του συγκεκριμένου σύμπαντος που δημιούργησε ο Phillip Dick.

Πώς θα μπορούσε όμως κάποιος να περιγράψει ή να χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη ταινία?
Δεν είναι ακριβώς μια κλασική ταινία επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι απλά ένα φιλμ νεο-νουάρ, ούτε ένα αστυνομικό θρίλερ. Ο χρόνος : Ένα σκοτεινό μέλλον, όχι τόσο μακρινό (2019). O τόπος : H μεγαλούπολη του Λος Άντζελες (θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε μητροπολιτικό κέντρο), αχανής, τεχνολογικά προηγμένη, μολυσμένη, απάνθρωπη αλλά συγχρόνως και πολυφυλετική, όπου βρέχει συνέχεια και δεν φαίνεται ποτέ το φως της ημέρας. Οι ήρωες : Κυνηγοί (Blade Runners) και κυνηγημένοι (Replicants), όμοιες μελαγχολικές φιγούρες, κινούνται ανάμεσα σε εγκαταλελειμένα κτίρια και τις κακόφημες αγορές του κέντρου της Chinatown, αναζητώντας απαντήσεις ουσιαστικά στα ίδια βασικά ερωτήματα που βασανίζουν όλους τους "ανθρώπους". Η αξία της ζωής, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, οι σχέσεις ανάμεσα σε ετερόκλητα άτομα μέσα σε μια μια μελλοντική, εφιαλτική κοινωνία αστικής απομόνωσης, η καταστροφή και μόλυνση του περιβάλλοντος, η προοπτικές της τεχνολογίας, ο υπερπληθυσμός του πλανήτη, η μετανάστευση και η εξαθλίωση των αστικών πληθυσμών, είναι όλα αυτά έννοιες και δομικά στοιχεία του σχεδόν χαοτικού σύμπαντος που έστησε ο σκηνοθέτης πάνω στο αρχικό λογοτέχνημα.

Βέβαια, η συγκεκριμένη ταινία συνοδεύεται και από πλήθος "πιπεράτων" backstage ιστοριών. Οι αλλεπάλληλες αλλαγές στο σενάριο ακόμη και τις τελευταίες ημέρες των γυρισμάτων (γράφτηκε και ξαναγράφτηκε διαδοχικά από τρείς σεναριογράφους), οι απεργίες και οι κακές σχέσεις των Αμερικάνων τεχνικών/πληρωμάτων με τον Βρετανό (υπερόπτη ίσως) σκηνοθέτη, αλλά κυρίως οι συνεχείς επεμβάσεις και οι ομηρικοί καυγάδες που ακολούθησαν μεταξύ των παραγωγών και του σκηνοθέτη, είναι ένα μέρος μόνο από τον τεράστιο όγκο προβλημάτων που χαρακτήρισαν την πρώτη έξοδο στις αίθουσες. 'Ετσι, η συγκεκριμένη αρχική κόπια της ταινίας η οποία βγήκε στις αίθουσες, αποκηρύχθηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη λόγω των επεμβάσεων των παραγωγών που ήθελαν να κάνουν την ταινία πιο κατανοητή για το μέσο Αμερικανό (ωχ!) και εμπορική αλλά και από τον Harrison Ford, ο οποίος υποχρεώθηκε να κάνει και το περιβόητο voice over την τελευταία μέρα των γυρισμάτων. Ο Ridley Scott, πιστός στο αρχικό όραμά του, εξέδωσε σε διπλό DVD πριν από δύο χρόνια το Director's Cut, με κομμένες σκηνές της ταινίας από το αρχικό μοντάζ, αρκετά extra's, συντεντεύξεις των πρωταγωνιστών τότε και σήμερα, χωρίς το επεξηγηματικό/σπαστικό voice over και substantially changed (Johnny!!) finale.

Είναι περιττό να αναφέρουμε την επίδραση που είχε η συγκεκριμένη ταινία στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας όσον αφορά τον κινηματογράφο, τη λογοτεχία, το χώρο των κόμικς, αλλά και της ηλεκτρονικής μουσικής (ένα εξαιρετικό Soundtrack από τον Vangelis) και της τέχνης γενικότερα. Αξίζει να σημειωθεί πως από τις ιδιαιτέρως ρεαλιστικές μακέτες κτιρίων και σκηνικών της ταινίας (ξεχάστε τα σύγχρονα, μαζικά computer generated graphics), επηρεάστηκαν αρχιτεκτονικά ρεύματα των 80's και 90's (ιδιαίτερα όσον αφορά την αρχιτεκτονική και αισθητική εσωτερικών χώρων).

Όπως σωστά διατύπωσε ένας φίλος, αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη ταινία, μαζί με κάποιες ακόμα (2001 Οδύσσεια του Διαστήματος, τριλογία ALIENS, τριλογία Star Wars (των αρχικών), Predator 1 και 2, Total Recall, άντε και Terminator 1), δεν θα υπήρχε επιστημονική φαντασία στο cinema. Και τί θα κάναμε τότε??

Σας χαιρετώ με μία από τις τελευταίες ατάκες του Roy Batty, η οποία αποτελεί και προσωπική προσθήκη στο σενάριο του Ολλανδού co-προταγωνιστή :

"..all those monents will be lost,...like.......tears in rain.."

Ελπίζω να μην κούρασα πολύ.

Φιλιά

Solar Eclipse

Η συζήτηση που άνοιξε στα δύο προηγούμενα ποστ για τις ταινίες της χρονιάς αξίζει να συνεχιστεί και είναι κρίμα που επί του παρόντος δεν μπορώ να συνεισφέρω με εποικοδομητικά σχόλια.

Απλώς σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να μοιραστούμε μια εικόνα από την πρώτη φετινή έκλειψη ηλίου όπως έγινε ορατή στις 26/01 στον Ειρηνικό Ωκεανό (National Geographic). Μια ίσως διαφορετική εικόνα από τις τόσες "ευχάριστες" των τελευταίων ημερών σε όλα τα μέτωπα!

Σύντομα ελπίζω να επανέλθω και στην συζήτηση για τις ταινίες αφου μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα δω τα Slumdog Millionaire, Milk, Valkyrie. Επίσης θα αναζητήσω και εναλλακτικές πηγές για τις άλλες δύο ταινίες που αναφέρθηκαν, και για τις οποίες δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ πως ούτε καν τις ήξερα...

ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΣΙΡ

Γεια σας παιδιά!Μετά από πρόσκληση του φιλαράκου Καλύβα, δράπομαι της ευκαιρίας να μοιραστώ σκέψεις και απόψεις μαζί σας, παρόλο που δεν σας έχω γνωρίσει ποτέ (τους υπόλοιπους συνεργάτες). Ελπίζω κάποια στιγμή να τα πούμε και από κοντά.

Κοίτα λοιπόν πως τα έφερε η ζωή και η Grego έγινε και Blogas.Ποιος θα το περίμενε αυτό από ένα παιδί που μέχρι σχετικά πρόσφατα είχε τουλάχιστον ιδιαίτερη σχέση με την τεχνολογία...(Χαχα!).

Όσον αφορά τις ταινίες που παίζονται αυτή την στιγμή, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το Βαλς με τον Μπασίρ. Μια ταινία που αποτελεί ουσιαστικά την προσωπική ιστορία ενός Ισραηλινού στρατιώτη στα γεγονότα της σφαγής των Παλαιστινίων, στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα και Σατίλα στο Λίβανο πριν 20 χρόνια. Η ταινία, η οποία είναι animation (κινούμενα σχέδια με γρήγορο μοντάζ και ρεαλιστική σκηνοθετική ροή κανονικής ταινίας) , παρόλο που πραγματεύεται ένα ιδιαίτερα "βαρύ" και δύσκολο θέμα, πολιτικά και συναισθηματικά φορτισμένο, καταφέρνει να μην γίνει διδακτική, να μην σου εκβιάσει το συναίσθημα (και το κλάμα, το οποίο ομως δεν θα αποφύγετε στο τέλος!) και να παρουσιάσει τα γεγονότα με σχετική αληθοφάνεια. Σε συγκεκριμένα σημεία της ταινίας, υπάρχουν σκηνές οι οποίες σε συνδυασμό με την ιδιαιτέρως μελαγχολική μουσική, μπορούν να χαρακτηριστούν σχεδόν ποιητικές. Το συναίσθημα της αδικίας εκ μέρους των Παλαιστινίων που νιώθει κανείς στο τέλος, αλλά και του προβληματισμού για την κατάσταση στην συγκεκριμένη περιοχή, δεν διαφέρει από αυτά που νιώθουμε κάθε φορά που βλέπουμε ειδήσεις το τελευταίο διάστημα.

Τέλος, ας με συγχωρήσετε για την συχνά απαράδεκτη ορθογραφία, αλλά απλά δεν μπορώ να το αποφύγω, είναι στο αίμα μου.

Φιλιά

ΕΙΔΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ ?

Ρε παιδιά,είδε κανείς από εσάς τον Μπέντζαμιν Μπάτον ? αν ναι,για πείτε γνώμη κ αν αξίζει να το πιστέψω ή όχι. Ρωτάω γιατί είναι η μοναδική ταινία που οι απόψεις διίστανται κ διαφέρουν τόσο πολύ.Από την μία ακούω για έπος,από την άλλη για χλιαρή κ βαρετή ροματζάδα.Αnyway, όποιος ξέρει ας πει κάτι μπας κ βγάλω άκρη...

Μια Νέα Αρχή

Καλημέρα και από μένα. Είμαι ο φίλος από την Μ.Βρετανία που αναφέρει ο deadrabbit από κάτω. Ένταση εντοπίζει ο καθένας όπου θέλει να εντοπίσει. Η συζήτηση στην οποία προέκυψε το θέμα της δημιουργίας ενός μπλογκ δεν είχε καμία ένταση, τουλάχιστον μεταξύ του deadrabbit και εμου. Όμως από την στιγμή που έθεσε το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων, οφείλω να παραδεχτώ ότι θα αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο οι μπηχτές μου εάν δεν υλοποιούσε την υποσχεσή του.

Ένα ακόμα μπλογκ λοιπόν???? Ποιο το νόημα? Πριν κανά δυο χρόνια ειχα το δικό μου μπλογκ και ενώ είχε πλάκα για αρκετά καιρό ξαφνικά κατέβασα τους διακόπτες και δεν ξανασχολήθηκα. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς αν και κάποιοι λόγοι περνάνε από το μυαλό μου. Η ιδέα να συνεισφέρω σε ένα ομαδικό μπλογκ συνεπάγεται μια αναζωογόνηση του ενδιαφεροντός που ελπίζω να λειτουργήσει σε βάθος χρόνου με την αμέριστη συμπαράσταση των υπολοίπων συντελεστών. Όπως επίσης εύχομαι και για τον εαυτό μου να περιορίσω τυχόν εξάρσεις που σε προσωπικά μπλογκ διαπιστώνονται πολύ συχνά.

Καλή αρχή σε όλους μας.,.

Καλημέρα σε όλους.Αυτή είναι η πρώτη μέρα λειτουργίας του blog αυτού κ ελπίζω να γίνει μια καλή συντροφιά κ ένας ευχάριστος τ(ρ)όπος για να σπαταλήσει κάποιος λίγο από τον έτσι κ αλλιώς λίγο ελεύθερο πια χρόνο του. Την δημιουργία αυτού του blog άλλωστε την είχα υποσχεθεί πάνω στην ένταση μιας συζήτησης σε έναν φίλου από την Μ. Βρετανία,οπότε απλά το έκανα για να μην ακούω τις σπόντες του,που είμαι σίγουρος ότι με την πάροδο του χρόνου θα αυξάνονταν...Συμπέρασμα απλό κ φανερό:μην οδηγείσαι σε συζητήσεις που καταλήγουν σε ένταση,μπορεί να το μετανοιώσεις.Τέλος.ελπίζω το blog αυτό να γίνει αρκετά πολύπλευρο κ ζωντανό κ θα χαιρόμουν πραγματικά όλοι αυτοί που θα ρίξουν έστω κ ένα ένα βλέφαρο εδώ,να βρουν κάτι να πούνε που να αξίζει.Άλλωστε το όνομα του blog 'μπήκε' για να τους προκαλέσει...Hasta la victoria siempre