Άντε επιδή πολύ κουλτούρα έπεσε, ένα βιντεάκι για χαλάρωμα. Συγγνώμη εκ των προτέρων για όσους δεν γνωρίζουν τον πρωταγωνιστή... Όσοι γνωρίζετε, προσέξτε το αγωνιστικό - καταγγελτικό- στυλ.
http://www.youtube.com/watch?v=w9moz_gDJEM&eurl=http%3A%2F%2Fne.pasok.gr%2Fkerkyra%2F&feature=player_embedded
Have fun...
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Ripe Cornfield (Arthur ILLies 1870-1952)
Ο εν λόγω πίνακας του Γερμανού ζωγράφου Illies ανήκει σε εκείνα τα εκθέματα που παρουσιάζονται περιοδικά στο Barber Institute of Fine Arts, εντός του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ. Τώρα πρόσφατα που τον ξαναείδα κάτι με συνεπήρε. Αντιγράφω περιληπτικά από τον οδηγό της πινακοθήκης.Arthur Illies was interested in the moon and religious symbolism (popular subjects in German art during his period). Illies omits all signs of human life. The field of corn refers to the autumn harvest, making the crescent moon a possible representation of the sickle. This also refers to the cycles of life. Much as corn is grown, harvested and replanted, mankind procreates, ages and dies. The central moon above the corn reinforces a sense that the viewer is looking up into the sky from ground level. Like the previous three works, this emphasises the small scale of human life. Corn is also used in Christianity as a symbol for the body of Christ. This suggests pantheism (the belief that God is present in all things). He was the first artist to publish a colour print in the German periodical Pan and continued to utilise colour in various ways in his work.
Υ.Γ: Αυτός ο πίνακας αποτελεί και το δικό μου φόρο τιμής στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, έναν από τους ελάχιστους βουλευτές που όχι μόνο εκτιμούσα για τις απόψεις του αλλά κυρίως για το ύφος του. Ίσως το ότι ποτέ δεν υιοθέτησε τον λαικισμό να του στέρησε δόξες και μεγαλεία αλλά ελπίζω να του χάρισε ψυχική ηρεμία στον προσωπικό του αγώνα.
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Όλους αυτους, τους εχω βαρεθεί !!!
Στίχοι: Δημοσθένης Κούρτοβικ & Wolf Birman
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.
Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.
Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.
Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.
Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙ,ΟΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ Κ ΝΙΩΘΟΥΜΕ,ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ Κ ΔΥΝΑΤΑ...ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ Κ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ !!!
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
G3A3
Γεία σας παιδιά..
Σας γράφω πλέον από την όμορφη πόλη της Ξάνθης. Είμαι σε ένα internet cafe όπου 15χρονοι Ξανθιώτες βρίζουν ο ένας τον άλλο με ακατανόμαστες εκφράσεις, παίζοντας ένα γνωστό RPG.
Η μετάθεση μου στη μονάδα ήταν το επόμενο αναγκαστικό βήμα σε αυτήν την άχαρη αλυσίδα εξαναγκασμών που με έχει υποβάλλει ο στρατός. Το αρχικό μούδιασμα στο καινιούργιο περιβάλλον ήταν δεδομένο όπως επίσης και οι διάφορες αρνητικές εκπλήξεις, όσον αφορά καθαρά στρατιωτικά θέματα (ωχ, που πάμε τουαλέτα τώρα? τι ώρα τρώμε? μπορούμε να κάνουμε μπάνιο? οι παλιοί είναι καλά παιδάκια, θα μας κάνουν παρέα ή θα μας βρίζουν και θα μας παίρνουν το κολιατσό?). Δεν συνεχίζω με στρατιωτικές λεπτομέρειες καθώς ξέρω πως στον πραγματικό κόσμο όλα αυτά που συνθέτουν την καθημερινότητα μου δεν έχουν καμία σημασία ή αφορούν κάποιον ιδιαίτερα. Θα αναφερθώ μόνο στο γεγονός πως επειδή οι περισσότεροι φίλοι μου πήραν μεταθέσεις σε μονάδες της Αθήνας, ή λείπουν σε σχολή δεκανέων, έχω μείνει μόνος μου στις εξόδους μου. Ίσως να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω τόση μοναξιά. Βέβαια, όπως με είχε προειδοποιήσει ο φίλος Fικάρ χαιρετώντας με πριν φύγω τον Φεβρουάριο, "τώρα πλέον είσαι μόνος σου". Τότε δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε. Τώρα πλέον ξέρω.
Εντάξει, ξέρω, υπάρχουν πολύ χειρότερες θητείες, στρατόπεδα, μεταθέσεις και περιπτώσεις παιδιών που πραγματικά ταλαιπωρήθηκαν για μήνες. Ξέρω επίσης πως είμαι μεγάλο παιδάκι και πως περνάει ο καιρός. Ίσως όμως σήμερα έχω μελαγχολήσει λίγο παραπάνω.
Υπάρχουν όμως και καλά νέα. Η Ξάνθη ως πόλη είναι πανέμορφη. Βασικά, αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να "postaro" σήμερα. Μια πόλη ζωντανή, με έντονη εμπορική κίνηση, μαγαζιά, καφετέριες (τύπου select), φοιτητικά μπαράκια, μπυραρίες, ταβέρνες και εστιατόρια. Στην οικονομική αναγέννηση μεγάλο ρόλο φυσικά έχουν παίξει και οι φοιτητές/τριες, οι οποίοι προσθέτουν σε ζωντάνια, νεανική τρέλα και γενικά έχουν αλλάξει το χαρακτήρα της επαρχιακής πόλης (να ζήσει ο εσωτερικός τουρισμός που συντηρεί τη μισή Ελλάδα). Πρόσθετα, υπάρχει ένα ιδιάιτερα αξιόλογο ιστορικό κέντρο με πεζόδρομους και μια πανέμορφη, γραφική παλιά πόλη με αρκετά καλοδιατηρημένα κτίρια/αρχοντικά και καπνομάγαζα των αρχών του αιώνα (σπίτια όπως αυτό της φωτογραφίας).
Για τελευταίο κράτησα το καλύτερο. Στην πόλη ως γνωστόν υπάρχει έντονο το στοιχείο της μουσουλμανικής μειονότητας, κάτι που την καθιστά χωνευτήρι πολιτισμών και ανθρώπων. Υπάρχουν απίστευτα γραφικές γωνιές σε όλη την "πολυπολιτισμική" πόλη και είναι περιττό να πω πως οι δύο κοινότητες φαίνεται να συμβιώνουν σε απόλυτη ισορροπία, χωρίς προβλήματα και τριβές (ουσιαστικά υπάρχει μία κοινότητα με διαφορετικές, ενδιαφέρουσες αποχρώσεις). Οι κλασικές εθνικιστικές παπάρες ισοπεδώνονται τόσο εύκολα από την καθημερινότητα και την πραγματική ζωή, όταν βλέπεις ανθρώπους και από τις δύο κοινότητες να είναι γείτονες, να μιλάνε σε κοινές παρέες, και να δουλεύουν μαζί.
Η Ξάνθη είναι λοιπόν ωραιότατος τουριστικός προορισμός για όποιον από εσάς θελήσει να ανέβει καμία βόλτα προς τα βόρεια, αφού δεν σας κρύβω πως μου έχετε λείψει.
Φιλάκια και τα λέμε όταν τα πούμε.
Τρίτη 12 Μαΐου 2009
Ωχ το πόδι μου!
Και πάνω που τελειώναμε το τελευταίο μονό της ταλαιπωρίας αποφασίζω να πιάσω μια πάσα που είχε εισητήριο χωρίς επιστροφή για το Θεό. Πηδάω σκεπτόμενος μισό την μπάλα, μισό τα νέα παπούτσια που είχα αγοράσει και ήθελα να βάλω στην βραδινή έξοδο. Τι το 'θελα? Σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου το Σαββατιάτικο διάλειμα για μπάσκετ είχει γίνει μια αναζήτηση στα όρια του ανθρώπινου πόνου...
Ο πόνος πολύς. Ο αστράγαλος πλέον τεράστιος! Από το σπίτι του φίλου deadrabbit αποφασίζουμε άρον άρον να πάμε στα επείγοντα στο ΚΑΤ. Μέσα στο παραλήρημα του πόνου και της σκοτοδίνης σκέφτομαι ότι δεν έχω ξαναπάει ποτέ στα επείγοντα ενός νοσοκομείου ως επείγον περιστατικό ο ίδιος. Εμπειρία σκέφτομαι. Εμπειρία ήταν...
Η πρώτη επαφή με το προσωπικό του ΚΑΤ ήταν στην είσοδο των επειγόντων με έναν οδηγό ασθενοφόρου. Με κοιτάει να κάνω κουτσό για να μπω, γελάει και μου λέει¨"Μάλλον δεν χρειάζεσαι καροτσάκι... Επειγοντα αριστερά.". Οκ. Αυτός είχε και πλάκα. Περνάμε μια σεκιουριτού η οποία συγκινήθηκε και λέει "Περάστε πρώτοι πρώτοι!". Ωραία λέω. Φτάνουμε στην πορτα (ναι... μια πόρτα ήταν) των επειγόντων που ίσα ίσα φαινόταν πίσω από το μπουλούκι του κόσμου που φώναζε και έσπρωχνε για μια θέση στα επείγοντα (πως λέμε στον ήλιο?).
Εκεί αρχίζει το σόου. Φωνές... Σπρωξίματα... Βρισίδια... Εντύπωση μου έκαναν οι ετοιμοθάνατοι (κατά τα λεγόμενα τους) που μόλις έκλεινε η πόρτα βρίσκανε το ψυχικό σθένος να αρχίσουν τις αγκωνιές στον παππού που βρέθηκε ξαφνικά μεταξύ αυτών και της πόρτας. Πραγματικά όποιος έβγαινε από κει μέσα έπρεπε άμεσως να ξαναμπεί λόγω του ξύλου της φάλαγγας που δεχόταν. Να ναι καλά ο deadrabbit που μπήκε μέσα να ρωτήσει.
Επιτροπή υποδοχής μέσα από την πόρτα ένας ακομά σεκιουριτάς. Με αρμοδιότητες όμως! Δουλειά του ήταν να κάνει διαγνώσεις αστραπή βασιζόμενος στην πολύχρονη ακαδημαική και επαγγελματική του εμπειρία ώστε να διαπιστώσει αν η περίπτωση είναι επείγουσα η μπορεί να περιμένει. "Έχει κοπεί το πόδι? Τρέχει αίμα? Όχι? Να περιμένει!". Με λίγο εύστοχο τσαμπουκά ο deadrabbit κατάφερε να παρακάμψει τον ακαδημαικό σεκιουριτά και να πιάσει έναν ιατρό. Επόμενη ατάκα: "Φέρτον φέρτον. Αλλά αν μπεις από μπροστά θα σε φάνε οι απο έξω.". Μου θύμισε ατάκα από ταινία Romero όπου οι τελευταίοι επιζήσαντες άνθρωποι πολιορκούνται από τις ορδές των ζόμπυ...
Τελοσπάντων... Μπαίνουμε από την πίσω πόρτα. Περιμένουμε άλλο ένα μισάωρο μέχρι να μας δεί ο μπουλούκος ιατρός (αναιδέστατος και για πολλές σφαλιάρες), κάνουμε ακτινογραφία κλπ κλπ. Η διάγνωση? Βαρύ διάστρεμα ποδοκνημικής. Εντάξει... Θα ζήσω μάλλον. Σε 2-3 βδομάδες θα είμαι μια χαρά. Η εμπείρια στο ΚΑΤ όμως θα μείνει για περισσότερο φαντάζομαι.
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
The Return of Street Politics?
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο του London School of Economics δημοσίευσε μια ειδική έκδοση για τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Καθώς το θέμα έχει αναλυθεί σε προηγούμενα ποστ δεν θα προσθέσω κάποιο σχόλιο εδώ. Κάποιοι μπορεί να το βρουν ενδιαφέρουν πάντως.
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Το χάσιμο της Νέας Υόρκης
Είδα τις προάλλες με παρέα σπίτι την ''Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης''. Ομολογώ ότι συμπαθώ πολύ τον Τσάρλι Κάουφμαν και τις προηγούμενες σεναριακές του απόπειρες (στο μυαλό του Τζόν Μάλκοβιτς,η αιώνια λιακάδα) αλλά με αυτήν την πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια έχω ψιλοαπογοητευτεί. Πολύ μπερδεμένο,καμία προσπάθεια να συνδέσει λογικά τα πλάνα, τρελό χάσιμο που δοκίμασε τα νεύρα μου.
Όντως η ταινία είχε όμορφα πλάνα κ ωραίες εικόνες αλλά αναρωτιέμαι μήπως όλο αυτο είναι απλά για την κάβλα του σκηνοθέτη,αδιαφορόντας για τον ίδιο τον θεατή? Και φυσικά δεν εννοώ καλλιτεχνικές εκπτώσεις, ούτε να κάνει μια εμπορική ταινία, αλλά αδυνατώ να καταλάβω που ήθελε τελικά να μας οδηγήσει ο σκηνοθέτης? τι ήθελε να πει με αυτή του την ταινία? η μήπως δεν ήθελε να μας οδηγήσει πουθενά? Στην τελική, υπήρξαν και άλλες ταινίες-χασίματα στο παρελθόν (πχ το 2046) που αν και δεν τις πολυκαταλάβαινες,σου άφηναν μια πολύ δυνατή αίσθηση μέσα σου. Αυτή νομίζω πως ούτε αυτο το πέτυχε...Περιμένω σχόλια σας μπας κ το έχω αδικήσει
Κυριακή 3 Μαΐου 2009
"MAS QUE UN CLUB"
Ξεκινώντας, θα ήθελα να εκφράσω το θαυμασμό μου για το postaρισμα του Johnny. Αυτό το παλικάρι, συνεχίζει να με εκπλήσσει με τους προβληματισμούς του, τους τρόπους που τους διατυπώνει και τους συσχετίζει. Μπορεί να μην λέει όχι στους λεκτικούς βερμπαλισμούς αλλά ξέρει πολλά καντάρια μπάλα.
Αλλάζοντας πλήρως ύφος (και ίσως και επίπεδο προβληματισμού), μιας και αναφέρθηκα στο θέμα ¨μπάλα¨, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον ενθουσιασμό μου για την ομάδα ποδοσφαίρου της Βαρκελώνης. Σίγουρα, θα μου πείτε, δεν αποτελεί πρωτοτυπία να είναι φίλαθλος κάποιος της συγκεκριμένης ομάδας, ειδικά φέτος και με βάσει την απόδοση και το θέαμα το οποίο προσφέρει. Δεν αποτελώ όμως νεόκοπο οπαδο. Από μπόμπιρας, ο συγκεκριμένος χρωματικός συνδυασμός της φανέλας και το σήμα της ομάδας της Καταλωνίας, μου ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία. Εντάξει, το γεγονός ότι έβλεπα και παίκτες όπως ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Στόιτσκοφ, ο Ροναλντίνιο και εσχάτως ο Μέσσι να φοράνε τη φανέλα της έπαιξε το ρόλο του στο να με κάνουν κατά περιόδους φανατικό οπαδό και θαυμαστή του επιθετικού ποδοσφαίρου που ανέκαθεν έπαιζε η ομάδα. Το μέγεθος και το ειδικό βάρος του συλλόγου, η συγκλονιστική ατμόσφαιρα του Camp Nou (από την τηλεόραση μόνο δυστυχώς), αλλά και η καταραμένη ηττοπάθεια και ατυχία που ακολουθεί την ομάδα, ειδικά σε περιπτώσεις τελικών κυπέλων πρωταθλητριών (6 τον αριθμό), είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά συστατικά στοιχεία που συμπληρώνουν τη μυθολογία μιας από τις ιστορικότερες ομάδες της Ευρώπης.
Στο ταξίδι στη Βαρκελώνη το 2002 εκτός απ΄το ότι ερωτεύτηκα την ίδια την πόλη (μια πόλη καλλιτεχνών, ζωντανή, με εξαιρετικά πλούσια ιστορική κληρονομιά, κουλτούρα, τοπικό χρώμα, όπου στη μια γωνία περνούσες από το σπίτι του Πικάσο, έπευτες πάνω στο μουσείου του Μιρό, πήγαινες πιο εκεί, να σου ένα σπίτι σχεδιασμένο από τον Gaudi, λίγο πιο εκεί κάτι τύποι να παίζουν κιθάρα στο πεζοδρόμιο, πιο εκεί τα μπαράκια με τα χοιρομέρια κρεμασμένα από το ταβάνι και τις κάβες με τα τοπικά κρασιά και στο τέλος του δρόμου η παραλία με τις ξύλινες προβλήτες και τα ιστιοφόρα δίπλα στο τεράστιο ενυδρείο της πόλης), αγάπησα ακόμη περισσότερο και την ομάδα, το καμάρι της περιοχής.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να αναφερθώ λίγο εκτενέστερα στην ιστορία της Βαρκελώνης, μια ιστορία βίαιη αλλά και ρομαντική.
Η Βαρκελώνη ήταν ουσιαστικά η πρώτη ισπανική πόλη που βιομηχανοποιήθηκε συνέπεια του εμπορίου με την Αμερική. Ως απόρροια τούτου, γεννιέται μια ισχυρή εργατική τάξη λόγω των πολυάριθμων εργατών που δούλευαν στις βιομηχανίες την ίδια στιγμή που η καταλανική αστική τάξη χρηματοδοτεί την ανέγερση πολυτελών κτιρίων εξαίσια δείγματα του μοντερνισμού με κορυφαίο εκπρόσωπό του τον Gaudi. Τα πολυάριθμα κτίρια είδους σφραγίζουν την νέα όψη της πόλης και την χαρακτηρίζουν μέχρι τις μέρες μας. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Βαρκελώνη αποτελούσε το ισχυρότερο οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο της Ισπανίας αλλά και το λίκνο του πολιτισμού και των τεχνών στην χερσόνησο. Αναζωογόνησε τις ομφάλιες σχέσεις της με την γαλλική κουλτούρα με την οποία διατηρούσε αιώνιους δεσμούς. Η εποχή της renaixenca (καταλανική αναγέννηση) γεννήθηκε μέσα από την εμπορική και βιομηχανική ακμή της πόλης που ενέπνευσε την καταλανική κουλτούρα και σκέψη.Το 1888 διοργανώνεται η διεθνής έκθεση στην Βαρκελώνη, ενώ στις 29-11-1899 ιδρύεται από τον Ελβετό Χανς Γκάμπερ ο σπουδαιότερος αθλητικός συλλογος του κόσμου, η μυθική και θρυλική Μπάρτσα.
Η αναγέννηση συνέβαλε στην ανόρθωση του πνεύματος υπερηφάνιας του καταλανικού λαού, ο ''καταλανισμός'' ήταν το κίνημα που αναπτύχθηκε και έδινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταλανική κουλτούρα και γλώσσα που γνώρισαν μεγάλη απήχηση. Η ισχυροποίηση της εργατικής τάξης είχαν καταστήσει τη Βαρκελώνη ένα φιλελεύθερο και κοσμοπολίτικο αστικό κέντρο που στέγαζε ανθρώπους του μόχθου, αναρχικούς, καλλιτέχνες, αστούς. Οι γκρίζες μέρες του 1ου πακοσμίου πολέμου σημαίνουν την αντίστροφη μέτρηση της πόλης και την απαρχή των δεινών που θα την έβρισκαν τις επόμενες δεκαετίες. Η δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα το 1923 σημαίνει την αρχή του τέλους για το καταλανικό πνεύμα, το 1931 ο Φρανσέσκ Μασία ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της Καταλωνίας που διήρκεσε 3 ημέρες,την ίδια χρονιά επαναενεργοποιείται η Generalitat, αλλά η Μαδρίτη απαιτεί ενιαίο ισπανικό κράτος. Στις εκλογές του 1936 κερδίζει το Λαϊκό Μέτωπο και η Βαρκελώνη προσωρινά πιστεύει ότι ο δρόμος προς την αυτοδιακυβέρνηση και αυτονομία είναι ανοιχτός. Δυστυχώς, ο φασίστας Φράνκο και οι στρατηγοί του τον Ιούλιο του 1936 δίνουν τέλος στα όνειρα της Καταλωνίας. Ο ισπανικός εμφύλιος μεταξύ των προοδευτικών, δημοκρατικά εκλεγμένων δυνάμεων (ο Δημοκρατικός στρατός και οι αριστερές/αναρχικές ομάδες ανταρτών έχουν ως προπύργιο την πόλη της Βαρκελώνης ενώ ο ¨Εθνικός¨ στρατός των φασιστών/εθνικιστών ξενικάει από τις ισπανικές πόλεις - βάσεις της Αφρικής) είναι πλέον γεγονός. Είναι μία σύγκρουση εξαιρετικά σκληρή, που σημαδεύεται από ακρότητες, δολοφονίες μεγάλου αριθμού δημοκρατικών πολιτών στη Μαδρίτη από την περιβόητη μαύρη φάλαγγα του Φράνκο (κάποιους από τους διάσημους βασανιστές - μαυροφαλλαγγίτες μπορεί να δει ακόμη κανείς στα επίσημα της Real, δίπλα στον Χουάν Κάρλος..!), την εθελοντική στράτευση πλήθους ανθρώπων από όλη την Ευρώπη οι οποίοι εμπνεύστηκαν από τα ιδεώδη και τις ελπίδες για επανάσταση και αλλαγή (βλέπε ¨Γη και ελευθερία¨) αλλά και από τις εσωτερικές ενδο-συγκρούσεις ακόμη και μεταξύ αναρχικών και αριστερών, λόγω ιδεολογικών διαφορών (είναι κατάρα ρε πούστη μου αυτό το πράγμα).
Πρόσθετα, η πόλη της Βαρκελώνης και οι ακτές βομβαρδίστηκαν από γερμανικά αεροσκάφη και δέχτηκαν τα πυρά ιταλικών πολεμικών πλοίων, μετά από κάλεσμα του ίδιου του δικτάτορα. Όταν έπεσε η Βαρκελώνη 3 χρόνια αργότερα, χιλιάδες άνθρωποι αυτοεξορίζονται και διαφεύγουν προς Γαλλία ενώ άλλοι τόσοι εκτελούνται από τους φασίστες. Μεγάλοι σε όγκο πληθυσμοί μετακινούνται από τη νότια Ισπανία και προωθούνται από τα φασιστοειδή στην Καταλωνία ώστε να αλλοιωθεί κάθε καταλανικό στοιχείο και να διαβρωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Η Βαρκελώνη τότε όπως και σήμερα άλλωστε ήταν το σπουδαιότερο οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο στην Ισπανία και την Μεσόγειο και η Μαδρίτη και οι φασίστες όχι μόνο βρισκόταν στην σκιά της αλλά ήθελε να οικειοποιηθεί και την ευημερία της. Το 1945 εκτελείται ο πρόεδρος της Barcelona F.C. μέσα στο ίδιο το γήπεδο από εκτελεστικό απόσπασμα του Φράνκο, και καλά ως προδότης της ισπανικής εθνικής ενότητας. Το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί ουσιαστικά και την απαρχή της βαθιάς έχθρας μεταξύ Βαρκελώνης και Μαδρίτης, όχι μόνο σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο λόγω εμφυλίου, αλλά ακόμη και σε αθλητικό. Καθαρά στο αθλητικό κομμάτι, θα ακολουθήσουν αίσχη της Μαδρίτης απέναντι στη Βαρκελώνη (¨απαγωγή¨ Ντι Στέφανο στο αεροδρόμιο από τη μυστική αστυνομία του Φράνκο για να μην υπογράψει στην ομάδα της Καταλωνίας, διαιτητικά εγκλήματα που γελάει ο κόσμος και κρατικές επιχορηγήσεις στη ¨Βασίλισσα¨, δικαιώνοντας εν τέλει πλήρως το ¨δόγμα άρτος και θεάματα¨ του Φράνκο. Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτά συνεχίζονται και σήμερα, ανεξάρτητα του πολιτικού σκηνικού στην Ισπανία. Άλλωστε, το κατεστημένο δεν αλλάζει απλά με τις εκλογές. Αν γινόταν με αυτόν τον τρόπο, θα τις είχαν κυρήξει παράνομες (δανεικό).
Ο θάνατος του Φράνκο το 1975 είναι η πιο χαρμόσυνη είδηση που ακούν οι Καταλανοί εδώ και 50 χρόνια. Ο αέρας "προοδευτισμού" πάντως συνεχίζει να φυσάει και στις μέρες μας σε μία από τις πλεόν φιλελεύθερες και ¨ανοικτές¨ πόλεις/χωνευτήρια πολιτισμών που έχω επισκευθεί (και είναι πολλές οι πόλεις!!!!!). Μια βόλτα στα στενά της σοκάκια αρκεί για να επιβεβαιώσει τα παραπάνω.
Αρκετά όμως με τα ιστορικά στοιχεία που ενδέχεται να σας κούρασαν. Θα ήθέλα να κλείσω με την άποψη που διατυπώνεται στην εισαγωγική σελίδα του site του συνδέσμου φίλων του F.C. Barcelona Αθήνας (Penya Barcelonista d' Atenes) του οποίου είμαι και μέλος :
"Δεν είμαστε FC Barcelona για τους εκατοντάδες σπουδαίους αθλητές που τίμησαν, τιμούν και θα τιμήσουν τη φανέλα της, αλλά κυρίως για αυτό που πρεσβεύει διαχρονικά, για τους κοινωνικούς της αγώνες και την κοινωνική ρης προσφορά, για το δημοκρατικό τρόπο που διοικείται, για την παγκοσμιότητα με την οποία αγγίζει τις καρδιές των εκατομμυρίων φίλων της όπου γης".
Φιλάκια πολλά και Nos Vamos a Roma!!
Υ.Γ. Εντάξει, πράγματι ήταν πέναλτυ μια-δυο φάσεις υπέρ της Τσέλσι στον ημιτελικό με την Barcelona. Ήταν όμως απευθείας αποβολή η φάση με τον Abidal στο 0-0???? Και επιτέλους, θα ήταν κρίμα και άδικο να δικαιωθεί το ταμπούρι αλλά Εθνική Ελλάδος που παίζει ο Χίντινγκ με παίκτες των 20 εκ. ευρώ έκαστος, ενώ η Barcelona παίζει φέτος το καλύτερο και επιθετικότερο / θεαματικότερο ποδόσφαιρο που έχει παίξει σύλλογος (τουλάχιστον όσο θυμάμαι εγώ μετά το 1990).
Υ.Γ. Το επόμενο ποστάρισμα θα γίνει από την εξωτική πόλη της Ξάνθης. Έκλεισα τρίμηνο, χαιρέτησα τα φιλαράκια μου (κλαίγοντας το παραδέχομαι) επειδή έτυχε σχεδόν όλοι να πηγαίνουν Αθήνα και ετοιμάζομαι επιτέλους να πάω στη Σαμοθράκη το καλοκαίρι..!
Αλλάζοντας πλήρως ύφος (και ίσως και επίπεδο προβληματισμού), μιας και αναφέρθηκα στο θέμα ¨μπάλα¨, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον ενθουσιασμό μου για την ομάδα ποδοσφαίρου της Βαρκελώνης. Σίγουρα, θα μου πείτε, δεν αποτελεί πρωτοτυπία να είναι φίλαθλος κάποιος της συγκεκριμένης ομάδας, ειδικά φέτος και με βάσει την απόδοση και το θέαμα το οποίο προσφέρει. Δεν αποτελώ όμως νεόκοπο οπαδο. Από μπόμπιρας, ο συγκεκριμένος χρωματικός συνδυασμός της φανέλας και το σήμα της ομάδας της Καταλωνίας, μου ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία. Εντάξει, το γεγονός ότι έβλεπα και παίκτες όπως ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Στόιτσκοφ, ο Ροναλντίνιο και εσχάτως ο Μέσσι να φοράνε τη φανέλα της έπαιξε το ρόλο του στο να με κάνουν κατά περιόδους φανατικό οπαδό και θαυμαστή του επιθετικού ποδοσφαίρου που ανέκαθεν έπαιζε η ομάδα. Το μέγεθος και το ειδικό βάρος του συλλόγου, η συγκλονιστική ατμόσφαιρα του Camp Nou (από την τηλεόραση μόνο δυστυχώς), αλλά και η καταραμένη ηττοπάθεια και ατυχία που ακολουθεί την ομάδα, ειδικά σε περιπτώσεις τελικών κυπέλων πρωταθλητριών (6 τον αριθμό), είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά συστατικά στοιχεία που συμπληρώνουν τη μυθολογία μιας από τις ιστορικότερες ομάδες της Ευρώπης.
Στο ταξίδι στη Βαρκελώνη το 2002 εκτός απ΄το ότι ερωτεύτηκα την ίδια την πόλη (μια πόλη καλλιτεχνών, ζωντανή, με εξαιρετικά πλούσια ιστορική κληρονομιά, κουλτούρα, τοπικό χρώμα, όπου στη μια γωνία περνούσες από το σπίτι του Πικάσο, έπευτες πάνω στο μουσείου του Μιρό, πήγαινες πιο εκεί, να σου ένα σπίτι σχεδιασμένο από τον Gaudi, λίγο πιο εκεί κάτι τύποι να παίζουν κιθάρα στο πεζοδρόμιο, πιο εκεί τα μπαράκια με τα χοιρομέρια κρεμασμένα από το ταβάνι και τις κάβες με τα τοπικά κρασιά και στο τέλος του δρόμου η παραλία με τις ξύλινες προβλήτες και τα ιστιοφόρα δίπλα στο τεράστιο ενυδρείο της πόλης), αγάπησα ακόμη περισσότερο και την ομάδα, το καμάρι της περιοχής.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να αναφερθώ λίγο εκτενέστερα στην ιστορία της Βαρκελώνης, μια ιστορία βίαιη αλλά και ρομαντική.
Η Βαρκελώνη ήταν ουσιαστικά η πρώτη ισπανική πόλη που βιομηχανοποιήθηκε συνέπεια του εμπορίου με την Αμερική. Ως απόρροια τούτου, γεννιέται μια ισχυρή εργατική τάξη λόγω των πολυάριθμων εργατών που δούλευαν στις βιομηχανίες την ίδια στιγμή που η καταλανική αστική τάξη χρηματοδοτεί την ανέγερση πολυτελών κτιρίων εξαίσια δείγματα του μοντερνισμού με κορυφαίο εκπρόσωπό του τον Gaudi. Τα πολυάριθμα κτίρια είδους σφραγίζουν την νέα όψη της πόλης και την χαρακτηρίζουν μέχρι τις μέρες μας. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Βαρκελώνη αποτελούσε το ισχυρότερο οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο της Ισπανίας αλλά και το λίκνο του πολιτισμού και των τεχνών στην χερσόνησο. Αναζωογόνησε τις ομφάλιες σχέσεις της με την γαλλική κουλτούρα με την οποία διατηρούσε αιώνιους δεσμούς. Η εποχή της renaixenca (καταλανική αναγέννηση) γεννήθηκε μέσα από την εμπορική και βιομηχανική ακμή της πόλης που ενέπνευσε την καταλανική κουλτούρα και σκέψη.Το 1888 διοργανώνεται η διεθνής έκθεση στην Βαρκελώνη, ενώ στις 29-11-1899 ιδρύεται από τον Ελβετό Χανς Γκάμπερ ο σπουδαιότερος αθλητικός συλλογος του κόσμου, η μυθική και θρυλική Μπάρτσα.
Η αναγέννηση συνέβαλε στην ανόρθωση του πνεύματος υπερηφάνιας του καταλανικού λαού, ο ''καταλανισμός'' ήταν το κίνημα που αναπτύχθηκε και έδινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταλανική κουλτούρα και γλώσσα που γνώρισαν μεγάλη απήχηση. Η ισχυροποίηση της εργατικής τάξης είχαν καταστήσει τη Βαρκελώνη ένα φιλελεύθερο και κοσμοπολίτικο αστικό κέντρο που στέγαζε ανθρώπους του μόχθου, αναρχικούς, καλλιτέχνες, αστούς. Οι γκρίζες μέρες του 1ου πακοσμίου πολέμου σημαίνουν την αντίστροφη μέτρηση της πόλης και την απαρχή των δεινών που θα την έβρισκαν τις επόμενες δεκαετίες. Η δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα το 1923 σημαίνει την αρχή του τέλους για το καταλανικό πνεύμα, το 1931 ο Φρανσέσκ Μασία ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της Καταλωνίας που διήρκεσε 3 ημέρες,την ίδια χρονιά επαναενεργοποιείται η Generalitat, αλλά η Μαδρίτη απαιτεί ενιαίο ισπανικό κράτος. Στις εκλογές του 1936 κερδίζει το Λαϊκό Μέτωπο και η Βαρκελώνη προσωρινά πιστεύει ότι ο δρόμος προς την αυτοδιακυβέρνηση και αυτονομία είναι ανοιχτός. Δυστυχώς, ο φασίστας Φράνκο και οι στρατηγοί του τον Ιούλιο του 1936 δίνουν τέλος στα όνειρα της Καταλωνίας. Ο ισπανικός εμφύλιος μεταξύ των προοδευτικών, δημοκρατικά εκλεγμένων δυνάμεων (ο Δημοκρατικός στρατός και οι αριστερές/αναρχικές ομάδες ανταρτών έχουν ως προπύργιο την πόλη της Βαρκελώνης ενώ ο ¨Εθνικός¨ στρατός των φασιστών/εθνικιστών ξενικάει από τις ισπανικές πόλεις - βάσεις της Αφρικής) είναι πλέον γεγονός. Είναι μία σύγκρουση εξαιρετικά σκληρή, που σημαδεύεται από ακρότητες, δολοφονίες μεγάλου αριθμού δημοκρατικών πολιτών στη Μαδρίτη από την περιβόητη μαύρη φάλαγγα του Φράνκο (κάποιους από τους διάσημους βασανιστές - μαυροφαλλαγγίτες μπορεί να δει ακόμη κανείς στα επίσημα της Real, δίπλα στον Χουάν Κάρλος..!), την εθελοντική στράτευση πλήθους ανθρώπων από όλη την Ευρώπη οι οποίοι εμπνεύστηκαν από τα ιδεώδη και τις ελπίδες για επανάσταση και αλλαγή (βλέπε ¨Γη και ελευθερία¨) αλλά και από τις εσωτερικές ενδο-συγκρούσεις ακόμη και μεταξύ αναρχικών και αριστερών, λόγω ιδεολογικών διαφορών (είναι κατάρα ρε πούστη μου αυτό το πράγμα).
Πρόσθετα, η πόλη της Βαρκελώνης και οι ακτές βομβαρδίστηκαν από γερμανικά αεροσκάφη και δέχτηκαν τα πυρά ιταλικών πολεμικών πλοίων, μετά από κάλεσμα του ίδιου του δικτάτορα. Όταν έπεσε η Βαρκελώνη 3 χρόνια αργότερα, χιλιάδες άνθρωποι αυτοεξορίζονται και διαφεύγουν προς Γαλλία ενώ άλλοι τόσοι εκτελούνται από τους φασίστες. Μεγάλοι σε όγκο πληθυσμοί μετακινούνται από τη νότια Ισπανία και προωθούνται από τα φασιστοειδή στην Καταλωνία ώστε να αλλοιωθεί κάθε καταλανικό στοιχείο και να διαβρωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Η Βαρκελώνη τότε όπως και σήμερα άλλωστε ήταν το σπουδαιότερο οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο στην Ισπανία και την Μεσόγειο και η Μαδρίτη και οι φασίστες όχι μόνο βρισκόταν στην σκιά της αλλά ήθελε να οικειοποιηθεί και την ευημερία της. Το 1945 εκτελείται ο πρόεδρος της Barcelona F.C. μέσα στο ίδιο το γήπεδο από εκτελεστικό απόσπασμα του Φράνκο, και καλά ως προδότης της ισπανικής εθνικής ενότητας. Το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί ουσιαστικά και την απαρχή της βαθιάς έχθρας μεταξύ Βαρκελώνης και Μαδρίτης, όχι μόνο σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο λόγω εμφυλίου, αλλά ακόμη και σε αθλητικό. Καθαρά στο αθλητικό κομμάτι, θα ακολουθήσουν αίσχη της Μαδρίτης απέναντι στη Βαρκελώνη (¨απαγωγή¨ Ντι Στέφανο στο αεροδρόμιο από τη μυστική αστυνομία του Φράνκο για να μην υπογράψει στην ομάδα της Καταλωνίας, διαιτητικά εγκλήματα που γελάει ο κόσμος και κρατικές επιχορηγήσεις στη ¨Βασίλισσα¨, δικαιώνοντας εν τέλει πλήρως το ¨δόγμα άρτος και θεάματα¨ του Φράνκο. Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτά συνεχίζονται και σήμερα, ανεξάρτητα του πολιτικού σκηνικού στην Ισπανία. Άλλωστε, το κατεστημένο δεν αλλάζει απλά με τις εκλογές. Αν γινόταν με αυτόν τον τρόπο, θα τις είχαν κυρήξει παράνομες (δανεικό).
Ο θάνατος του Φράνκο το 1975 είναι η πιο χαρμόσυνη είδηση που ακούν οι Καταλανοί εδώ και 50 χρόνια. Ο αέρας "προοδευτισμού" πάντως συνεχίζει να φυσάει και στις μέρες μας σε μία από τις πλεόν φιλελεύθερες και ¨ανοικτές¨ πόλεις/χωνευτήρια πολιτισμών που έχω επισκευθεί (και είναι πολλές οι πόλεις!!!!!). Μια βόλτα στα στενά της σοκάκια αρκεί για να επιβεβαιώσει τα παραπάνω.
Αρκετά όμως με τα ιστορικά στοιχεία που ενδέχεται να σας κούρασαν. Θα ήθέλα να κλείσω με την άποψη που διατυπώνεται στην εισαγωγική σελίδα του site του συνδέσμου φίλων του F.C. Barcelona Αθήνας (Penya Barcelonista d' Atenes) του οποίου είμαι και μέλος :
"Δεν είμαστε FC Barcelona για τους εκατοντάδες σπουδαίους αθλητές που τίμησαν, τιμούν και θα τιμήσουν τη φανέλα της, αλλά κυρίως για αυτό που πρεσβεύει διαχρονικά, για τους κοινωνικούς της αγώνες και την κοινωνική ρης προσφορά, για το δημοκρατικό τρόπο που διοικείται, για την παγκοσμιότητα με την οποία αγγίζει τις καρδιές των εκατομμυρίων φίλων της όπου γης".
Φιλάκια πολλά και Nos Vamos a Roma!!
Υ.Γ. Εντάξει, πράγματι ήταν πέναλτυ μια-δυο φάσεις υπέρ της Τσέλσι στον ημιτελικό με την Barcelona. Ήταν όμως απευθείας αποβολή η φάση με τον Abidal στο 0-0???? Και επιτέλους, θα ήταν κρίμα και άδικο να δικαιωθεί το ταμπούρι αλλά Εθνική Ελλάδος που παίζει ο Χίντινγκ με παίκτες των 20 εκ. ευρώ έκαστος, ενώ η Barcelona παίζει φέτος το καλύτερο και επιθετικότερο / θεαματικότερο ποδόσφαιρο που έχει παίξει σύλλογος (τουλάχιστον όσο θυμάμαι εγώ μετά το 1990).
Υ.Γ. Το επόμενο ποστάρισμα θα γίνει από την εξωτική πόλη της Ξάνθης. Έκλεισα τρίμηνο, χαιρέτησα τα φιλαράκια μου (κλαίγοντας το παραδέχομαι) επειδή έτυχε σχεδόν όλοι να πηγαίνουν Αθήνα και ετοιμάζομαι επιτέλους να πάω στη Σαμοθράκη το καλοκαίρι..!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)