Μια μπανάνα και ένα μπάντζο

Σε επερώτηση του ΚΚΕ την περασμένη Παρασκευή τέθηκε το θέμα των εργατικών δικαιωμάτων στις εποχικές ως επί το πλείστον τουριστικές επιχειρήσεις. Αν και βασισμένο στην γνωστή ρητορική του, το ΚΚΕ έθιξε ένα θέμα που σπάνια συζητείται, ενώ δεν έλλειψαν και σπαρταριστές καταγγελίες για επιχειρήσεις που απαιτούν την ολική αποτρίχωση (αλλά ολική 100%) για λόγους αισθητικής, την δεδομένη έλλειψη ωραρίων καθότι η παροχή υπηρεσιών συνεχίζεται νοητά και όσο ο εργαζόμενος κοιμάται, την χρήση ακόμα και ανηλίκων (ημεδαπών και αλλοδαπών) με αμοιβή ένα λαχταριστό κουλούρι. Ο υπουργός είπε ότι οι εξαιρέσεις δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αναλώθηκε και σε μια κλασική κόντρα με την αντιπολίτευση και όλοι μαζί περάσαν ένα ευχάριστο απόγευμα χωρίς κανένα συμπέρασμα προτού πάνε για ουζάκια στο κοινοβουλευτικό καφενείο. Αν δεν ήταν ήδη εκεί.

Καθότι η πολύ θεωρία κάνει κακό αλλά είναι το μόνο που μου απομένει αυτή την στιγμή, καθότι πάνε χρόνια από την πρώτη και τελευταία φορά που εργάστηκα σε τουριστικό γραφείο, αναρωτιέμαι, καθαρά θεωρητικά, γιατί ένας επιχειρηματίας να μην κάνει το παν για να αυξήσει το κέρδος του. Στο ήδη ξεφούσκωμα μιας οικονομικής κρίσης που πληρώνουν μόνο αυτοί που δεν την προκάλεσαν, ο καπιταλισμός κουβαλάει ακόμα τις ίδιες θλιβερές αρχές που ακόμα και ο Άνταμ Σμιθ είχε αποκηρύξει, έστω και αν όλοι προτιμούν να αποκρύπτουν αυτή την λεπτομέρεια.

Γιατί να μην κινήσει γη και ουρανό κάποιος για να αυξήσει το κέρδος? Σε έναν κόσμο που τα βιλαέτια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας φτιάχνουν το πλαίσιο για business μεταξύ των υποτίθεται καθαγιασμένων θεσμών, κράτους και εκκλησίας, άσχετα αν μετά ο Έλγιν είναι αλήτης που υπέγραψε παρόμοιο χειρόγραφο με τον πασά της Αθήνας, όποιος επιχειρηματίας πάει με τον σταυρό στο χέρι είναι ΜΑΛΑΚΑΣ. Αυτός ο άγραφος νόμος στα άδυτα του καπιταλισμού, που γίνεται αντιληπτός με το που κλείσεις τα βιβλία και βγεις στον δρόμο, εξηγεί γιατί όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες είναι αποδεκτοί και καθωσπρέπει. Είναι έτσι γιατί όλοι οι μικρομεσαίοι τους παρακολουθούμε με δέος για όσα δεν καταφέραμε εμείς αλλά κατάφεραν αυτοί.

Αυτός είναι και ένας λόγος που η οικονομική κοινωνική-ανισότητα δεν είναι μόνο ταξική. Αν γυρνάγαμε τούμπα τον κόσμο και οι φτωχοί γίνονταν πλούσιοι και τούμπαλιν, κάποιοι θα θέλαν να γίνουν υπερπλούσιοι σε τέτοιο βαθμό που θα ξαναέστηναν κοπιωδώς το ίδιο ακριβώς πυραμιδικό ιεραρχικό σύστημα με τις χρηματοπιστωτικές διαβαθμίσεις.

Γιατί λοιπόν ένας επιχειρηματίας να μην πάρει ανήλικα στην δούλεψη του, γιατί να τον ενδιαφέρουν τα ωράρια, γιατί να μην προτιμά ξένους με χαμηλότερες απαιτήσεις όταν οι γηγενείς θέλουν και ΙΚΑ? Οι κρατικο-επιδοτούμενες επενδύσεις κατά τα άλλα φέρνουν θέσεις εργασίας αλλά τελικά μόνο για τον διεθνή καπιταλισμό και για όσους πλειοδοτούν στο να ζητούν λιγότερα εργατικά δικαιώματα. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι η λύση σε όλα αυτά είναι ο συνδικαλισμός, εγώ πάλι έχω βάσιμες αμφιβολίες.

Γιατί τέλος ο επιχειρηματίας να μην βιάσει το περιβάλλον? Η αειφορία ή sustainability μπορεί να γίνει οδηγός μόνο αν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι μόλις εκείνος πεθάνει έπονται άλλες γενιές που δεν θα δουν τα δέντρα που κόβονται, τα βουνά που ισοπεδώνονται, τις θάλασσες που δεν είναι πια και τόσο μπλε. Αν ο άνθρωπος έπαυε να βλέπει το δάχτυλο του και κοίταγε το άπειρο που απλώνεται μπροστά του θα έπρεπε να γονατίσει σκυφτός αλλά όχι με φτιαχτή σεμνότητα και ταπεινότητα. Θα έπρεπε να αναρωτηθεί τελικά αν είναι κτήμα του ίδιου του εαυτού, ώστε να απαιτεί τόσο χυδαία να είναι όλοι οι άλλοι κτήμα του.

Υ.Γ: Σε μια από τις ερωτήσεις βέβαια έχει ήδη δωθεί απάντηση, η πράσινη ανάπτυξη είναι το σύνθημα της εποχής, κόμματα, επιχειρηματίες, βρήκαν άλλη μια παρόλα για να μας κοιμήσουν. Και φαίνεται να έχουν πολλές ακόμα. Όμως οι μπανανίες όπως και οι σκλάβοι όλων των χρωμάτων και εθνών με τα μπάντζο στις φυτείες ίσως κάποτε ξυπνήσουν. Αρκεί να μην γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη.

Υ.Γ2: Αντί να μας ζαλίζουν οι οργανισμοί του ΟΗΕ με την αύξηση των υποσιτιζόμενων γιατί δεν οργανώνουν μια εκστρατεία να τους εξολοθρεύσουν ώστε να ζήσουμε πιο sustainable εμεις οι υπόλοιποι. Με χορηγούς τους πράκτορες της Ονδούρας. Από 120 οργανωτές πραξικοπημάτων του θείου Σαμ, αυτοί ξέρουν.

Υ.Γ3: Το σύστημα χρειάζεται τους φτωχούς και τους μεσαίους αλλά οι πάρα πολύ φτωχοί μπορούν να χαλάσουν την μανέστρα. Ο πάρα πολύ φτωχός χέστηκε αν με ικανοποιούν οι γωνίες της high digital τηλεορασούλας μου ή αν καλύπτομαι με τις παράλληλες σχέσεις μου, ο πάρα πολύ φτωχός θέλει ψωμάκι.